Υπάρχει κυβερνητική διέξοδος. Υπάρχει και στρατηγική διέξοδος.

Τζούφιο και το ταξίδι στην Τουρκία του Σαμαρά. Όπως και στο Κατάρ. Ρεβεράντζες και χαριτωμενιές από ελληνικής πλευράς, ακαμψία αξιώσεων και απαιτήσεων από τουρκικής πλευράς. Και ταυτόχρονα, πολυάριθμη έξοδος στο Αιγαίο του τουρκικού στόλου και παραβιάσεις της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας. Επανάληψη λοιπόν του ίδιου «έργου» της ελληνικής «ψυχραιμίας» αφενός και της τουρκικής επιθετικότητας αφετέρου.

Το αποτέλεσμα πάντως είναι ουσιαστικά μηδενικό, τουλάχιστον σε ότι αφορά στα ζωτικά ζητήματα ανακήρυξης της ελληνικής ΑΟΖ και εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Παραμένει ανοικτή η μονομερής ανακήρυξη της ΑΟΖ από ελληνικής πλευράς, όπως επιτρέπει και επιβάλλει το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών του 1982 και όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου, έχουν πράξει. Και ακολουθεί η διμερής οριοθέτησή της, διαδικασία κατά την οποία μπορεί-ευνόητα- να εξαιρεθεί η Τουρκία.

Προς τι λοιπόν η τροϊκανή συγκυβέρνηση ενώ αφαιμάζει την ελληνική οικονομία, εκποιεί τη δημόσια περιουσία και καταστρέφει την κοινωνία μας, δεσπόζει τυραννικά, πολιτικά παράλυτη; Γιατί δεν διαχειρίζεται τα τεράστια πλεονεκτήματα της ελληνικής ΑΟΖ, γιατί δεν αξιοποιεί τις γιγάντιες γεωπολιτικές αναδιατάξεις στην ανατολική Μεσόγειο; Γιατί δεν αποτρέπει ή δεν απορρίπτει τις τουρκικές προκλήσεις; Ποιόν υπηρετεί;

Οι πολυεθνικές της ενέργειας αλλά και οι χρηματοπιστωτικές, business θα κάνουν οπωσδήποτε στην ελληνική ΑΟΖ και μάλιστα υπερεπείγονται στο υφεσιακό περιβάλλον που ολισθαίνει η Δύση. Η Γερμανία θέλει την ενεργειακή απεξάρτησή της από τη Ρωσία. Η Ρωσία εντατικά επιχειρεί να εξασφαλίσει την ελευθερία των εμπορικών διόδων της και των αγορών επιρροής της στη Μεσόγειο. Το Ισραήλ θέλει να απαλλαγεί από τον εφιάλτη της πυρηνικής απειλής του Ιράν. Οι ΗΠΑ θέλουν οι πολυεθνικές τους να αναλάβουν έργα στην περιοχή. Η ανερχόμενη Κίνα θέλει να εδραιώσει την παρουσία της. Όλες αυτές οι επιδιώξεις αναδείχνουν την αξία της ελληνικής  και της κυπριακής ΑΟΖ και προοπτικά,τη γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας καθώς η τυχόν κατάρρευση του Σύριου Άσσαντ θα προκαλέσει τεκτονικές δονήσεις στην τουρκική επικράτεια από την ανάδυση του Κουρδιστάν. Γιατί εκχωρείται-άτυπα αλλά ουσιαστικά, αφού δεν ασκείται και δεν δηλώνεται- η εθνική κυριαρχία μας; Ποιό το αντάλλαγμα;

Αναμνηστική πλάκα στον πύργο Νεμπόισα,
στον οποίο ο Ρήγας Φεραίος βρήκε φρικτό θάνατο

Είτε επειδή εκβιάζεται είτε επειδή αποσκοπεί ιδιοτελώς, η συγκυβέρνηση δεν προωθεί το εθνικό συμφέρον, δεν ικανοποιεί το πατριωτικό και το κοινωνικό συμφέρον. Το αντίθετο εργάζεται. Αλλά και η αντιπολίτευση, δεν δείχνει επαρκής να στηρίξει διεξόδους , δεν διαθέτει ανάλογο πρόγραμμα, πέραν από χωριστικές και ατελέσφορες ιδεοληψίες. Με ισχνές εξαιρέσεις.

Πειθόμαστε πως πρέπει να απαλλαγούμε από το τερατούργημα της » μεταπολίτευσης «, την κομματοκρατία. Φαίνεται πως χρειαζόμαστε απαραίτητα και κατεπειγόντως υπερκομματική κυβέρνηση, εξωκομματικής στελέχωσης, με ρητό ειδικό πρόγραμμα αντιμνημονιακής απελευθέρωσης και προσδιορισμένης χρονικά θητείας. Και καθώς όλη η Δύση πλησιάζει στην ύφεση και η Ευρωζώνη κάμπτεται σε σημείο διάσπασης, η Ελλάδα μας μπορεί όχι μόνο να αποτελέσει σταθεροποιό και αναπτυξιακό παράγοντα στη Μεσόγειο και μεταξύ τριών ηπείρων αλλά και να πρωτοστατήσει στη σύγχρονη υλοποίηση του οράματος του Ρήγα Φεραίου, με το σχηματισμό της  βαλκανικής «συνομοσπονδίας»,  εν προκειμένω ίσως μιας  Βαλκανικής Οικονομικής Κοινότητας. Αυτή την απελευθερωτική τάση σκιαγραφούν μάλλον  και οι πρόσφατοι λαϊκοί ξεσηκωμοί, στην Ελλάδα, στα Σκόπια, στη Βουλγαρία.

Ο αδύνατος κρίκος του δυτικού συστήματος ήταν και ξαναγίνονται τα Βαλκάνια. Η επερχόμενη αναγέννηση του ελληνισμού οφείλει να γίνει συντεταγμένα και να ακολουθήσει τους εμπνευστές και δημιουργούς της, σε αυτό το εξαναγκαστικό νέο ξεκίνημα. Υποχρεούμαστε να ανταποκριθούμε, να «ξαναγίνουμε» Έλληνες πολίτες, με αυθεντικά γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα.

Νίκος Καραβαζάκης.