«Εθνικός Μαρασμός»

Ο Προμηθέας Δεσμώτης  του Dirk Van Baburen 

Υπάρχει πληθώρα άρθρων, διαλέξεων και συνεντεύξεων ενθέρμων πατριωτών, απλών σκεπτομένων ανθρώπων αλλά και αγανακτισμένων πολιτών που περιγράφουν  και στιγματίζουν:

• Την υποτέλεια της χώρας σε ξένες δυνάμεις.
• Την οικονομική εξαθλίωση του λαού την στιγμή που οι κυβερνήσεις μιλάνε για ανάπτυξη.
• Τον επιχειρούμενο εθνομηδενισμό με την λαθρομετανάστευση, τον ξενιτεμό  των νέων μας, κυρίως επιστημόνων, και την αδιαφορία για την υπογεννητικότητα.
• Την αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας με παραποίηση της ιστορίας, της γλώσσας καθώς και την  απαξίωση των αρχών και αξιών που συνιστούν τον πολιτισμό μας όπως, ο σεβασμός του άλλου, η αλληλεγγύη, η αγάπη για την πατρίδα και η κοινωνική συμπεριφορά.
• Την έλλειψη δικαιοσύνης, την διαφθορά των θεσμών και την υποταγή της πολιτικής στα οικονομικά συμφέροντα που εκμεταλλεύονται τον λαό.
• Την  εισαγωγή ξένων προτύπων ζωής με χαρακτηριστικά τον ατομοκεντρισμό, την καταναλωτική μανία, τον ηδονισμό, την τάση αλλοίωσης  της ανθρώπινης συμπεριφοράς και την απαξίωση της οικογένειας που οδηγούν την κοινωνία σε μία μετάλλαξη μετανθρώπων μόνων, ξένων μεταξύ τους  και ανυπεράσπιστων απέναντι σε ένα πανίσχυρο σύστημα εξουσίας.

Όλα αυτά τα σημάδια της παρακμής οι σκεπτόμενοι πατριώτες τα αποδίδουν,  σωστά κατά την γνώμη μου,  πρωτίστως στην υπάρχουσα κάθε φορά κυβέρνηση και στους κατά καιρούς κολαούζους τους, αλλά και στα κόμματα της αντιπολίτευσης  που και αυτά έχουν κυβερνήσει τον τόπο και έχουν συμβάλλει στην παρακμή και στον εθνομηδενισμό. Παρά τις μεταξύ τους διαφορές και διαμάχες  όλα τα κόμματα εξουσίας φαίνεται να υπακούν στις ίδιες έξωθεν εντολές και η μόνη τους έννοια είναι η εναλλαγή τους στην εξουσία. Με την κυριαρχία στα ΜΜΕ το σύστημα ασκεί επιστημονική προπαγάνδα και με όπλο το κομματικό πελατειακό κράτος των ρουσφετιών και της διαφθοράς επιτυγχάνει να κρατά  μεγάλο μέρος του λαού σε άμεση εξάρτηση και δουλική συμπεριφορά.

Βλέπουμε στις καθημερινές ειδήσεις το σύστημα να παρουσιάζει τα κυβερνητικά κόμματα και να τονίζει τις μεταξύ τους διαφορές σε δευτερεύοντα θέματα παγιδεύοντας  τους πολίτες σε ένα δίλημμα επιλογής μεταξύ των υπαρχόντων κομμάτων  για ένα τάχα καλύτερο μέλλον παραβλέποντας  και αποκρύπτοντας ότι αυτά τα κόμματα είναι υπεύθυνα για την υπάρχουσα παρακμή. Όλοι αυτοί έχουν υπογράψει τα μνημόνια, έχουν συγκαλύψει παραβιάσεις  του Συντάγματος αλλοιώνοντας  Δημοψηφίσματα και παραβλέποντας λαϊκά συλλαλητήρια όπως αυτά για την Μακεδονία, πολύ δε περισσότερο υπακούν σε εξωτερικές εντολές για θέματα χωρικών υδάτων,  ενέργειας, διεθνούς εμπορίου, αναπτυξιακό χαρακτήρα της χώρας, που την στερούν από την αυτάρκεια της  πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής και την εξαρτούν από τον τουρισμό όπου κυριαρχούν οι ξένες επενδύσεις και τον αποκαλούν τάχα βαριά βιομηχανία.

Κατά την γνώμη του γράφοντος δεν φθάνει μόνο η επισήμανση των δεινών που έχουν δημιουργήσει  τα υπάρχοντα συστημικά κόμματα, που με περίσσιο θράσος   διεκδικούν την ψήφο μας, αλλά η υπόδειξη εναλλακτικής λύσης με εθνικό χαρακτήρα που θα μπορέσει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Δυστυχώς οι λεγόμενες πατριωτικές δυνάμεις είναι κατακερματισμένες σε μικρά κόμματα και κινήματα. Μερικές προσπαθούν να δημιουργήσουν συνασπισμούς χωρίς να υπάρχει ένα εθνικό ρεύμα που να τις ενώσει σε έναν χείμαρρο αλλαγής του πολιτικού σκηνικού.

Η δικαιολογία είναι η έλλειψη τάχα ικανού και κοινώς αποδεκτού αρχηγού που θα ηγηθεί ενός τέτοιου εθνικού κινήματος. Η ιστορική εμπειρία των λαών έχει δείξει ότι οι ηγέτες αναδεικνύονται στον αγώνα και δεν αναγνωρίζονται εκ των προτέρων ενώ αντιθέτως πολλοί επώνυμοι που προτείνονται  είναι άνθρωποι του συστήματος και γόνοι υπηρετών του.

Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν φταίει πράγματι η έλλειψη ενός αρχηγού, ή υπάρχουν άλλα αίτια που εμποδίζουν τα πατριωτικά κόμματα να συντονιστούν για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρθηκαν στην αρχή προς το καλό της πατρίδος.

Κατά την επανάσταση του 1821 δεν υπήρχε ένας αρχηγός αναγνωρισμένος από τους οπλαρχηγούς των διαφόρων περιοχών και υπήρχαν αρκετές διαφορές μεταξύ τους που δυστυχώς πολλές φορές τους έφεραν αντιμέτωπους. Παρά ταύτα συνεργάστηκαν ο καθένας από το μετερίζι του διότι είχαν κοινή αντίληψη για τον εχθρό αλλά και για το  στοιχείο που παρά τις μεταξύ τους διαφορές τους ένωνε σε έναν  κοινό αγώνα που εκφράστηκε με το σύνθημα «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». Στην σημερινή κατάσταση δεν είναι σαφής η αντίληψη περί του εχθρού ούτε και τα στοιχεία που ενώνουν τους πατριώτες στον κοινό υπέρ της πατρίδος εθνικόν αγώνα.

 Όσον αφορά τον εχθρό αυτός σήμερα έχει δύο πρόσωπα, το ένα είναι οι ξένες δυνάμεις που έχουν καταστήσει την χώρα μας προτεκτοράτο και το δεύτερο οι άρχοντες του τόπου που εξαρτώνται από αυτές και κατορθώνουν να εξαπατούν τον λαό με τις δευτερεύουσες μεταξύ τους ιδεολογίες χρησιμοποιώντας τα μέσα που τους παρέχει η σύγχρονη προπαγάνδα αλλά κυρίως το κομματικό πελατειακό κράτος  που κρατά τον λαό εξαρτημένο. Βλέπουμε τον λαό να καλείται κάθε φορά να επιλέξει κάποιο από τα συστημικά κόμματα ενώ στην ουσία αυτά εξυπηρετούν  τις ίδιες ξένες δυνάμεις που μας κρατούν σε υποτέλεια.

Όσον αφορά τα στοιχεία που θα μπορούσαν να ενώσουν τις πατριωτικές δυνάμεις στον αγώνα έχουν χάσει τον αρχικό εθνικό χαρακτήρα τους και έχουν αντικατασταθεί από ιδεολογήματα και αλλοιώσεις της πρωταρχικής τους έννοιας. Δυστυχώς πολλοί συγχέουν την έννοια  του έθνους με την ιδεολογία τους αδιαφορώντας για τα βασικά στοιχεία που ορίζουν ένα έθνος όπως το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο και το ομότροπο.

Το όμαιμο θεωρείται ρατσιστικό και όποιος το επικαλείται στιγματίζεται ως φασίστας , εθνικιστής σε αντίθεση τάχα με την αριστερή αντίληψη του διεθνισμού και την φιλελεύθερη της παγκοσμιοποίησης.  Το ομόγλωσσο θεωρείται ως ένα φολκλορικό στοιχείο που στην καθημερινότητα μπορεί να απλουστεύεται για ευκολότερη χρήση  και  να εκσυγχρονίζεται αλλοιώνοντας τις αρχικές έννοιες των λέξεων προς απόκρυψη σκοπιμοτήτων. Το ομόθρησκο, που κατά βάθος αποτελεί το σύνολο των αξιών που συνθέτουν τον πολιτισμό ενός έθνους, θεωρείται ως οπισθοδρομικό σε αντιδιαστολή με τον ορθολογισμό και την επιστημονική πρόοδο που στην ουσία δεν δεσμεύονται από ηθικούς κανόνες. Τέλος το ομότροπο  ως αποτέλεσμα των προηγουμένων καθορίζει τον τρόπο ζωής και την συμπεριφορά των μελών του έθνους και αποτελεί στοιχείο αναγνώρισης .

Ως αποτέλεσμα  της εκτροπής από τα χαρακτηριστικά τα οποία  συνθέτουν το έθνος, οι υποτιθέμενοι πατριώτες που μάχονται κατά του κατεστημένου, το οποίο κρατά την πατρίδα υπόδουλη, οικονομικά, γεωστρατηγικά αλλά και πολιτιστικά και την ωθεί σε εθνικό αφανισμό, είναι χωρισμένοι σε δεξιούς και αριστερούς, (που σε προέκταση μορφοποιούνται σε Χριστιανούς  και αθέους), σε μισοχορτάτους και μισοπεινασμένους, σε ατομιστές – καιροσκόπους και έντιμους ιδεολόγους , σε βαποράκια του συστήματος και γνήσιους αντιστασιακούς,  σε φασίστες  και δημοκράτες, χωρίς ουσιαστικά να διαφέρουν κατά πολύ από τους συστημικούς άρχοντες  τους οποίους αγωνίζονται να εκτοπίσουν χάριν της σωτηρίας της πατρίδος.

Όπως λέει και ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης στο Επίμετρο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου του «Θεωρία του Πολέμου» από τις εκδόσεις Θεμέλιο, όλες αυτές οι εσωτερικές αντιφάσεις επιδρούν παραλυτικά σε ανίσχυρες οντότητες ενώ αποδεσμεύουν  επεκτατικές δυνάμεις σε οντότητες με δυναμισμό. Είμαστε πράγματι ένα αδύναμο έθνος σε μαρασμό και δεν έχουμε  το δυναμικό να ελευθερωθούμε  από  την πολιτική μέγγενη, που μας κρατά δέσμιους και ανίσχυρους απέναντι σε έναν απειλητικό και επεκτατικό γείτονα, αναγκάζοντας μας να ελπίζουμε σε συμμάχους για τους οποίους ιστορικά τα δικά τους συμφέροντα προέχουν των δικών μας αναγκών;

Ηλίας Σταμπολιάδης

Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός

πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Μέλος του ΙΗΑ

«Εκβρασμός Ζιφιού στον Σαρωνικό.»

Ο Απόηχος του Περιστατικού Κάθε μήνα στις ελληνικές ακτές εντοπίζονται δεκάδες τραυματισμένα ή νεκρά θαλάσσια θηλαστικά και χελώνες. Η είδηση, όμως, αυτών των περιστατικών δεν ξεφεύγει από τα περιορισμένα όρια των τοπικών κοινωνιών των περιοχών που συμβαίνουν. Όπως αποδείχθηκε τις τελευταίες μέρες, ένας εκβρασμός ήταν αναγκαίο να συμβεί στις ακτές του Σαρωνικού, ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι αρχές και τα ΜΜΕ. Η τεράστια κινητοποίηση, όμως, απλώς αποκάλυψε (εντός και εκτός Ελλάδας) την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού, την ανεπάρκεια γνώσεων αλλά και την έλλειψη οποιασδήποτε υποδομής για την περίθαλψη θαλάσσιων ζώων. Το καταβεβλημένο ζώο χρησιμοποιήθηκε απλά ως σκηνικό σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι επιφανειακών εντυπώσεων, που τελικά τονίζει ακόμα περισσότερο την γενικότερη έλλειψη παιδείας, ευαισθησίας και σοβαρότητας που απαιτούνται σε κάθε επαφή μας με τα άγρια ζώα. Ο Ζιφιός είναι ένα ιδιαίτερο κητώδες και, παρ’ όλο που σημαντικοί πληθυσμοί του είδους επιβιώνουν ακόμα στις ελληνικές θάλασσες, σχετικά άγνωστο, αφού δεν προσεγγίζει ποτέ τον άνθρωπο. Όμως, όπως όλα τα θαλάσσια θηλαστικά προσεγγίζουν τα παράκτια και αβαθή νερά όταν αντιμετωπίζουν σοβαρό θέμα υγείας, έτσι και ο Ζιφιός επιχείρησε να φτάσει στα αβαθή νερά του Σαρωνικού. Οι τραυματισμοί του πιθανότατα προκλήθηκαν στις βραχώδεις ακτές. Η διαχείριση τέτοιου είδους περιστατικών απαιτεί την τήρηση συγκεκριμένων, αυστηρών πρωτοκόλλων, τα οποία εφαρμόζονται παγκοσμίως. Οι δύτες και διασώστες που επιχείρησαν στο σημείο κατέβαλαν αξιέπαινες προσπάθειες για τη διάσωση του Ζιφιού αλλά, δυστυχώς, χωρίς να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις και τον κατάλληλο εξοπλισμό. Ακόμα και το Λιμενικό Σώμα μιας χώρας με 18.000 χλμ. ακτογραμμή και περισσότερα από 3000 νησιά και νησίδες, παρά την, όπως πάντα, άμεση ανταπόκριση, δεν έχει ποτέ λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση, ούτε διαθέτει συγκεκριμένο πρωτόκολλο για την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών. Ο χειρισμός ενός ζώου, όπως ο Ζιφιός που βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση, απαιτεί, πρώτα απ’ όλα, τον περιορισμό, στο ελάχιστο, των ανθρωπογενών οχλήσεων και, κυρίως, του θορύβου, καθώς το στρες που προκαλείται μπορεί να αποβεί ακόμα και μοιραίο. Οι δύτες και οι διασώστες που, παρά τις δύσκολες συνθήκες και το κρύο, παρέμειναν επί ώρες στο σημείο περιγράφουν μία εικόνα που δεν τιμά τη χώρα μας. Οι κτηνιατρικές επεμβάσεις, έγιναν από ανθρώπους που δεν είχαν τις γνώσεις χειρισμού ενός τέτοιου ζώου. Επιχείρησαν δεκάδες φορές να κάνουν αιμοληψία, καταφέρνοντας πολλαπλά ανεπιτυχή τρυπήματα ενώ, σε ένα ζώο βαρύτερο από 2 τόνους, χορηγήθηκε ποσότητα ορού κατάλληλη για κατοικίδιο ζώο. Σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι η επαναπροώθηση του άρρωστου ζώου στα ανοιχτά, σε αυτή την κατάσταση, που επιπλέει μετά βίας, έχει, όπως αναφέρεται, πολλαπλά κατάγματα στο ρύγχος και ορατά τραύματα, είναι απαράδεκτη και αντιβαίνει τα επιστημονικά πρωτόκολλα και τη λογική. Δυστυχώς οι πιθανότητες επιβίωσης του είναι ελάχιστες, αν όχι ανύπαρκτες, καθώς το ζώο έχρηζε περίθαλψης, και υπό άλλες συνθήκες πιθανώς να είχε σωθεί. Δυστυχώς, δεν έλειψαν ούτε τα κωμικοτραγικά γεγονότα. Εν τω μέσω γενικότερης οχλαγωγίας, οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι “ειδικοί” απαιτούσαν από τους δύτες να βγαίνουν από το “κάδρο” για να έχουν την αποκλειστική εικόνα στην κάμερα. Ομάδα αυτοαποκαλούμενων “διασωστών” απαίτησαν, με το πρόσχημα της παροχής βοήθειας, να αποσπάσουν τον ζιφιό από τους δύτες. Τελικά τον απομάκρυναν για να κινηματογραφήσουν μέλος της να τραγουδάει στο ζώο. Μάλιστα μετά το τέλος του τραγουδιού, απομακρύνθηκαν βιαστικά και, εντός ολίγων ωρών, το εν λόγω βίντεο αναμεταδόθηκε από κοινωνικά δίκτυα και κανάλια. Η τόσο έντονη ανθρωπογενής όχληση θα μπορούσε να αποβεί μοιραία ακόμα και για ένα υγιές άγριο ζώο, πόσο μάλλον για τον καταβεβλημένο και τραυματισμένο Ζιφιό. Ως απόηχος αυτού του περιστατικού μένει η γενικότερη άγνοια αναφορικά με τα σπάνια είδη των ελληνικών θαλασσών, που είναι γνωστά από την αρχαιότητα και καταγράφηκαν, πρώτη φορά από τον Αριστοτέλη. Στις θάλασσές μας επιβιώνουν ορισμένοι από τους σημαντικότερους πληθυσμούς κητωδών που έχουν απομείνει στη Μεσόγειο, αλλά οι ουσιαστικές ελλείψεις στην εκπαίδευση, στερούν από τους περισσότερους συμπολίτες μας αυτή την γνώση. Το Καταφύγιο Θαλάσσιας Ζωής Αιγαίου Στον αντίποδα αυτής της πραγματικότητας, το πρώτο στο είδος του -παγκοσμίως- κέντρο περίθαλψης θαλάσσιων θηλαστικών είναι σχεδόν έτοιμο να λειτουργήσει. Το Καταφύγιο Θαλάσσιας Ζωής Αιγαίου βρίσκεται στο νησί των Λειψών και υποστηρίζεται από ένα παγκόσμιο δίκτυο επιστημόνων με εξειδίκευση και πολυετή εμπειρία στην περίθαλψη των θαλάσσιων ειδών. Το ενεργειακά αυτόνομο και πλήρως εξοπλισμένο κτήριο του Καταφυγίου θα λειτουργήσει σύμφωνα με τα πλέον σύγχρονα και εξειδικευμένα πρωτόκολλα. Εντός των χερσαίων εγκαταστάσεων υπάρχει σύγχρονο κτηνιατρείο καθώς και χώροι περίθαλψης με θερμαινόμενες πισίνες, ενώ προγραμματίζεται να λειτουργήσει και θαλάσσιος χώρος περίθαλψης και προετοιμασίας επανένταξης. Η άμεση μεταφορά των ζώων που χρήζουν περίθαλψης θα μπορεί να πραγματοποιείται στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα από 2 σκάφη σε διαρκή ετοιμότητα. Το κέντρο όμως αυτό έχει την “ατυχία” να μην βρίσκεται σε μία επικοινωνιακά ευνοϊκή θέση στο Σαρωνικό. Βρίσκεται όμως στο σωστό γεωγραφικά σημείο, στο κέντρο του Αιγαίου απ’ όπου θα μπορεί να επιτελέσει αποτελεσματικά τον σκοπό του. Πρέπει να τονίσουμε ότι δεν έχει δαπανηθεί ούτε ένα ευρώ από δημόσιους πόρους για την δημιουργία του, ενώ η βιωσιμότητά του είναι εξασφαλισμένη. Η λειτουργία του κέντρου περίθαλψης θα επιτρέψει στην Ελλάδα να αναλάβει σε σύντομο χρονικό διάστημα πρωταγωνιστικό ρόλο στην περίθαλψη και ευζωία των προστατευόμενων θαλάσσιων ειδών, αλλά και αυτών που θα πρέπει να ελευθερωθούν από την αιχμαλωσία. Παράλληλα πολυάριθμα είναι τα διεθνή πανεπιστήμια που αναμένουν την έναρξη της λειτουργίας του, έτσι ώστε να αποτελέσει και κέντρο εφαρμοσμένης εκπαίδευσης στην περίθαλψη θαλάσσιων θηλαστικών για τη νέα γενιά επιστημόνων. Οι εκπεφρασμένες επίσημες δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας για στήριξη του έργου παραμένουν σε επίπεδο προθέσεων, χωρίς να γνωρίζουμε τους λόγους. Επιπλέον, δίκτυο ανθρώπων, που δρουν συστηματικά και υπογείως, καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να καθυστερήσουν την ολοκλήρωση της αδειοδότησης του έργου. Δυστυχώς, οι ίδιοι άνθρωποι διατελούν σύμβουλοι του ΥΠΕΝ, αλλά και συνεργάτες του Αττικού Πάρκου, όπου παρανόμως φυλάσσονται δελφίνια για σκοπούς παραστάσεων, ενώ είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο και στο πρόσφατο συμβάν με τον τραυματισμένο Ζιφιό και σε άλλα αντίστοιχα στο παρελθόν, με τα ίδια απαράδεκτα αποτελέσματα. Οι ίδιοι έχουν πληρωθεί από το ΥΠΕΝ για να συντάξουν τις μελέτες των διαχειριστικών σχεδίων των θαλάσσιων θηλαστικών στην Ελλάδα, προτείνοντας τους εαυτούς τους ως μοναδικούς ειδικούς και δικαιούχους προγραμμάτων εκατομμυρίων, αγνοώντας τα ελληνικά πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα και φορείς που θα έπρεπε να συνεργάζονται από κοινού σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα: την αποτελεσματική προστασία ενός από τους σημαντικότερους πληθυσμούς θαλάσσιων θηλαστικών στη Μεσόγειο και την Ευρώπη. Στόχος μας είναι η ουσιαστική προστασία των θαλασσών και της θαλάσσιας ζωής, ο τερματισμός της συστηματικής κακοποίησης των ζώων, όπου και αν συμβαίνει, και η εξάλειψη της φαιδρής εικόνας που προβάλλεται εντός και εκτός Ελλάδας, η οποία χαρακτηρίζει μέρος των συμπολιτών μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μας χαρακτηρίζει συνολικά ως πολίτες αυτής της χώρας. Για το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» Θοδωρής Τσιμπίδης t.tsimpidis@archipelago.gr   ©2022 Archipelagos Institute of Marine Conservation | Aegean Sea, Greece

«Ερείκουσα: Το Ακριτικό νησάκι με 2 μαθητές»

Το Δημοτικό Σχολείο της Ερείκουσας  χτίστηκε το 1902 και ήταν δωρεά του Ανδρέα Συγγρού,¹ ο οποίος ήταν Έλληνας τραπεζίτης,  πολιτικός και εθνικός ευεργέτης. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πραγματοποίησε σημαντικές δωρεές σε ευαγή ιδρύματα, ενώ με τη διαθήκη του κληροδότησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό κράτος για την κατασκευή νοσοκομείων , σχολείων και σε εθνικά ιδρύματα.             

Από τότε ξεκινά η εκπαίδευση στο νησί της Ερείκουσας , καθώς εγγράφεται κάθε χρόνο πλήθος μαθητών όλων των ηλικιών στην Α’ και Β’ Δημοτικού. Σύμφωνα με τα αρχεία του σχολείου, ο μέγιστος αριθμός εγγραφέντων μαθητών ήταν το 1934, όπου φοίτησαν ακριβώς 100 μαθητές. Ενώ σύμφωνα με τις μαρτυρίεςτων γηραιότερων εν ζωή και ενός ανθρώπου που δε ζει πια του Μάνεση που ήταν Ερεικουσιώτης και υπηρέτησε στο νησί από το 1936 συνέχεια, το 1956-1960 το σχολείο είχε 69 μαθητές (44 άρρενα και 25 θήλεα).  

Το σχολείο λειτουργούσε για κάποιο χρονικό διάστημα σε διαφορετικό χώρο από αυτόν στον οποίο λειτουργεί τώρα. Το πρώτο κτίριο ήταν αποθήκη που ανήκε στην οικογένεια των  Κατέχη-Πιστόλη , λειτουργούσε με δύο βάρδιες , πρωί και απόγευμα, με την ίδια /ο δασκάλα/ο, καθώς υπάρχει μία μόνο αίθουσα διδασκαλίας. Το σημερινό κτίριο είναι ένα μικρό κτίριο, νεοκλασικού χαρακτήρα με ιδιαίτερη δόμηση , μικτό , διτάξιο και λειτουργεί ως μονοθέσιο (ανήκει στη Β’ περιφέρεια της Κέρκυρας). Το κτίριο είναι χωρισμένο στα δύο, καθώς υπάρχει και ο χώρος φιλοξενίας για το γραφείο και τη βιβλιοθήκη του ή της εκπαιδευτικού. Παλαιότερα, η επικοινωνία των αιθουσών γινόταν με ενδιάμεση πόρτα. Εκατέρωθεν της πόρτας υπήρχαν δύο μεγάλα  εσωτερικά παράθυρα. Με μια ανακαίνιση που έγινε μερικά χρόνια πριν τειχοποιήθηκαν τα παράθυρα και η πόρτα. Οπότε οι δύο αίθουσες έχουν μόνο εξωτερική επικοινωνία.

Ίδια κτίρια, επίσης δωρεά του Α. Συγγρού κτίστηκαν την ίδια εποχή στο Σκριπερό Κέρκυρας και στο γειτονικό νησί των Οθωνών. Η λειτουργία του σχολείου συνεχίστηκε και την εποχή της Ιταλικής κατοχής του νησιού. Το σχολείο είχε τη συνδρομή των ομογενών σε όλη τη διάρκεια των ετών αυτών. Το κτίριο όλα αυτά τα χρόνια δεν άλλαξε καθόλου μόνο εξωτερικά υπήρχε μια μάντρα η οποία οριοθετούσε την αυλή. 

Εξαίρετοι διδάσκαλοι δίδαξαν στο σχολείο της Ερείκουσας όπως οι: Δαμασκής, Αυγούστης, Μάνεσης, Τσούκας Όμηρος, Γιάννης Καφετζής, Χρήστος Πρέτζας, Χρήστος Παπαθεοδώρου, Νίκος Τσέκας και ο Αριστοτέλης Κατέχης, έως το 1974. Επίσης, στο σχολείο δίδαξε και ένας παπαδάσκαλος. 

Αξίζει να αναφερθεί ότι παλαιότερα τα βιβλία αγοράζονταν από τους ίδιους τους μαθητές. Παρόλο που δεκαετίες πριν η «βέργα» στο σχολείο αποτελούσε προέκταση του χεριού του δασκάλου και η χρήση της ήταν πολύ συχνή, δεν έλειπαν από την πλευρά των παιδιών και οι «ανταρσίες» ως αντίδραση αλλά και ως τρόπος έκφρασης.

Θα αναφερθούμε σε ένα αστείο περιστατικό που διηγείται ο κ. Μάρκος Μητσιάλης για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι… « Στο κτίριο του σχολείου, χαμηλό στη βάση του υπάρχουν δύο μικρά ανοίγματα, ένα προς το βορρά και ένα προς το νότο. Ο ρόλος τους είναι να κυκλοφορεί ο αέρας κάτω από το δάπεδο, ώστε να απομακρύνεται η υγρασία, εφόσον τα ξύλα που χρησιμοποιούνταν στο κτίσιμο ήταν από κυπαρίσσια και έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία στην υγρασία. Κάποια μέρα ένας μαθητής βάζει στο κενό αυτό το κυνηγετικό όπλο, χωρίς σφαίρες και πυροβολεί ακριβώς κάτω από την καρέκλα που καθόταν ο δάσκαλος, ο οποίος εξαιτίας του έντονου θορύβου νόμισε αρχικά πως έγινε σεισμός και πετάχτηκε έντρομος. Το τι επακολούθησε το αντιλαμβανόμαστε…….».1. Ανδρέας Συγγρός, el.m.wikipedia.org 

Τα τελευταία χρόνια το δημοτικό σχολείο της Ερείκουσας ήταν κλειστό λόγω έλλειψης μαθητών. Κατόπιν ενεργειών του INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATION (IHA), οργάνωσης Ελλήνων ακαδημαϊκών με έδρα τις ΗΠΑ,  το 2019 το σχολείο άνοιξε με 2 μαθητές και με πρώτη δασκάλα την Ειρήνη Γουναρίδου. Το επόμενο σχολικό έτος ένα μέλος του ΙΗΑ, η δασκάλα Ευρυδίκη Παπαγεωργίου, στελέχωσε το σχολείο και εργάζεται με την βάσιμη ελπίδα ότι ο αριθμός των μαθητών δεν θα αργήσει να αυξηθεί. Σκοπός του ΙΗΑ είναι να ξαναδούμε το σχολείο με τους 69 μαθητές όπως το 1960. Όποια οικογένεια μπορεί, κατά προτίμηση πολύτεκνη,  να βοηθήσει αυτόν τον στόχο  με μετοίκηση η με κάθε άλλο τρόπο, να επικοινωνήσει με το ΔΣ του IHA, στέλνοντας μήνυμα στο  IHAHellas@gmail.com.

Ευρυδίκη Παπαγεωργίου, συγγραφέας, δασκάλα Δημοτικού Σχολείου Ερείκουσας.

Αικατερίνη Πασχαλίδου, επιμέλεια κειμένου, φιλόλογος.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του ΙΗΑ εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς – μέλη του ΙΗΑ. Η ιστοσελίδα του ΙΗΑ δεν λογοκρίνει, ούτε επεμβαίνει σε άρθρα – κείμενα των μελών του ΙΗΑ

Πηγή: International Hellenic Association

«Μ. Χουρμούζης: Ο ιδεολόγος πατριώτης συγγραφέας»

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου*

          Ο Μιχαήλ, ή Μιλτιάδης Χουρμούζης προσέφερε τον εαυτό του ποικιλοτρόπως στην Επανάσταση του 1821 και στο νεοπαγές Ελληνικό κράτος. Πολέμησε ως απλός στρατιώτης για την ελευθερία της Πατρίδας, μετά την απελευθέρωση ανέλαβε στρατιωτικά καθήκοντα – έφτασε στον βαθμό του αντισυνταγματάρχου – και από  το 1850 έως το 1856 υπηρέτησε πολιτικά την Ελλάδα, ως βουλευτής Φθιώτιδος. Ως δημοσιογράφος ήταν ακριβής και οξύτατος στην κριτική του για τα κακώς έχοντα και ως συγγραφέας έγραψε κυρίως κωμωδίες, στις οποίες σατίρισε οξύτατα τα ελαττώματα των Ελλήνων της εποχής του.

 Στα θεατρικά του έργα με τον ΛΕΠΡΕΝΤΗ χτύπησε τον νεοπλουτισμό, με τον ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΗ και τον ΥΠΑΛΛΗΛΟ σατίρισε την ξενομανία, την δουλικότητα και τον πιθηκισμό και με τον ΧΑΡΤΟΠΑΙΚΤΗ καταφέρθηκε εναντίον του πάθους της χαρτοπαιξίας.   

 Στη δημοσιογραφική πένα του, όπως σημειώνει ο Τάσος Λιγνάδης στην εξαίρετη μελέτη του «Ο Χουρμούζης, Ιστορία – Θέατρο» (Εκδ. Χ. Μπούρας, Αθήνα, 1986, σελ. 324), «μόλο που ήταν οξύς, τραχύς, εμπαθής και συχνά υπερβολικός ή άδικος στα δημοσιεύματά του, πίστευε στην αφιλοκερδή και ευγενή άσκηση της δημοσιογραφίας και χτυπούσε σε κάθε ευκαιρία τον κιτρινισμό του Τύπου και την δωροδοκία».  

Ο Χουρμούζης γεννήθηκε στο νησί Αντιγόνη της Κωνσταντινούπολης, το 1804. Τον Μάιο του 1821 έρχεται στην Ελλάδα και έχοντας ενταχθεί στα σώματα των Κυνουριέων λαμβάνει μέρος στην άλωση της Τριπολιτσάς, τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους. Το 1822 λαμβάνει μέρος στην πολιορκία και στην παράδοση του Ακροκορίνθου. Κατά το ίδιο έτος κατατάσσεται στο ναυτικό και συμμετέχει σε επιχειρήσεις σε διάφορα νησιά του Αιγαίου. Στη Σάμο υπηρετεί ως Υπαξιωματικός της Αρμοστείας, το 1822, ακούει το κήρυγμα του Αρχιμανδρίτου Βενιαμίν του Λεσβίου περί ομονοίας, συγκινείται και του ασπάζεται το χέρι. (Ρωξάνης Δ. Αργυροπούλου «Βενιαμίν ο Λέσβιος», Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών ΕΙΕ, Αθήνα, 2003, σελ. 114).

Το 1834 αρθρογραφεί στην εφημερίδα του Ναυπλίου ΕΠΟΧΗ. Σε ένα από τα άρθρα του γράφει: «Είμαι γνήσιος Έλλην δια την καταγωγήν μου, δια την θρησκείαν μου και δια τας προς την πατρίδα δεκατριετείς εκδουλεύσεις μου και δι’ αυτά ακόμη τα ελληνικά μου αισθήματα. Τα πολύτιμα ταύτα πλεονεκτήματα δεν ισχύει κανείς λόγος, καμμία δύναμις να με τα αφαιρέση…» (Αριθμ. φ. 15, 15 Νοεμβρίου 1834). Το 1835 εκδίδει την πρώτη του κωμωδία Ο ΛΕΠΡΕΝΤΗΣ και,  ένα μήνα μετά, τη δεύτερη Ο ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΗΣ.  Σε αυτήν στόχος του είναι ο Βαυαρός Χάιντεκ, μέλος της Αντιβασιλείας του Όθωνα.

Το 1836 διορίζεται στην Χωροφυλακή της Λαμίας, με αποστολή την καταπολέμηση της ληστείας. Εκεί εκδίδει την τρίτη του κωμωδία Ο ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ. Το 1839 παραιτείται από την Χωροφυλακή και μεταβαίνει στην Αίγινα, όπου εκδίδει την τέταρτη κωμωδία του Ο ΧΑΡΤΟΠΑΙΚΤΗΣ. Το 1848 ο Χουρμούζης έχει επιστρέψει στο στράτευμα και του απονέμεται ο βαθμός του αντισυνταγματάρχη. Το 1850 παραιτείται από το στράτευμα και εκλέγεται βουλευτής Φθιώτιδας. Τη βουλευτική ιδιότητα διατήρησε έως τον Απρίλιο του 1856, όταν αιφνιδίως και κρυφίως επιστρέφει και εγκαθίσταται έως το τέλος της ζωής του, το 1882, στη γενέτειρά του, νήσο Αντιγόνη.

Ως πολιτικός, σε αγόρευσή του στη Βουλή (8 Ιανουαρίου 1853), μίλησε για την Παιδεία: «Οφείλω να μεμφθώ τους υπάρξαντας υπουργούς της παιδείας, διότι ουδείς αυτών εφρόντισε να περιθάλψη την Ελληνικήν παιδείαν, αλλά αφήκε να εισαχθή παντού ο φραγγισμός. Έχομεν όλας τας διεφθαρμένας ιδέας της Δύσεως, παραμελήσαντες εντελώς τας των εξαιρέτων και μεγάλων εκείνων προγόνων μας…».

Σε άλλη αγόρευσή του, στις 25 Ιουνίου 1853, είπε: « Ω μακαρία και τρισένδοξη εποχή του αγώνος! Ω εποχή αγία καθ΄ ην ο Έλλην αφιερώνων εις το έλεος του Υψίστου και εις την ευγνωμοσύνην της πατρίδος τους γηραιούς γονείς, την νέαν σύζυγον, και τ’ ανήλικα τέκνα του, προσήρχετο εκούσιον ολοκαύτωμα της ελευθερίας του Έθνους!».  Άλλοτε ζήτησε να μιμηθεί η Ελλάδα την Ευρώπη σε ορισμένα πολιτισμικά επιτεύγματα:  «Ναι! Να μιμηθώμεν την Ευρώπην, αλλ’ ουχί εις την πολυτέλειαν, ουχί εις την επιπολαιότητα, ουχί εις την επίδειξιν. Να μιμηθώμεν αυτήν εις παν ό, τι αναφέρεται εις τον αληθή πολιτισμόν, εις την αληθή πρόοδον, εις την ευημερίαν της ανθρωπότητος…». 

Γενικά ο Χουρμούζης ήταν εναντίον της ξενομανίας: «Δυστυχώς εκτρώματα της ΞΕΝΟΜΑΝΙΑΣ δεσπόζουν στο νού και την καρδία μας και προκαλούν απροκάλυπτον περιφρόνησιν των πατρίων μας και της θρησκείας μας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιωδεστάτη, δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής! Ξιππασμένων οψιπλούτων αηδέσταται επιδείξεις! Πτωχαλαζονεία αξία οίκτου…» (Ανατολικός Αστήρ,αρ.φ.3, 17/10/1880).

  Ο Τάσος Λιγνάδης στο προαναφερθέν πόνημα του γράφει για τον χαρακτήρα του Χουρμούζη: « Η εκρηκτική και φανατική φύση των ψυχικών εκδηλώσεων του  κρύβει ωστόσο τον χαρακτήρα ενός ιδεολόγου πατριώτη. Πιστός και ευσεβής ορθόδοξος, άτομο ριζωμένο  στους θεσμούς και τις Παραδόσεις του Γένους – αξίες υποστασιακές, που δεν άφηνε ευκαιρία να μην τις υπογραμμίζει αδιάλειπτα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του – εξεγείρεται όταν βλέπει κάθε σύμπτωμα αλλοτρίωσης, υποκρισίας και ατομικισμού. Τα ελαττώματά του, όπως η εμπάθεια, το φιλόνικον, η υπερβολή, όσο και αν είναι πιθανοφανές να υπέκυπταν σε προσωπικά, κατά την ανθρώπινη φύση, ελατήρια, δεν είναι ικανά να ερμηνεύσουν το ιστορικό του πρόσωπο, που ήταν καθαρά αποστολικό και αφιερωμένο»  (Τ. Λιγνάδη «Ο Χουρμούζης» σελ. 273).

Για την αιφνίδια επιστροφή του στη γενέτειρα νήσο του ο ίδιος δεν έδωσε εξήγηση. Στη Βουλή κατηγορήθηκε από πολιτικούς του αντιπάλους για την φυγή του στην Κωνσταντινούπολη και για το ότι εκεί «εδέχθη κρατικήν υπηρεσίαν οθωμανικήν» και ζητήθηκε από τον υπουργό των Εξωτερικών η αφαίρεση των πολιτικών του δικαιωμάτων και η διαγραφή του από τον βουλευτικό κατάλογο. Απάντηση από τον Υπουργό δεν υπήρξε… (Αυτ. σελ. 241-242).

Στην νήσο Αντιγόνη έδρασε ποικιλοτρόπως για τη διατήρηση του εθνικού φρονήματος των Ελλήνων της Βασιλεύουσας. Στο πλαίσιο αυτό το 1864 εξέδωσε την πατριωτική εφημερίδα ΑΡΜΟΝΙΑ, την οποία διατήρησε τέσσερα χρόνια. Επίσης έδιδε συχνά διαλέξεις με εθνοθρησκευτικό χρώμα. Ισόβια και σταθερή ήταν η αγάπη του προς την Εκκλησία: «Ανεξάλειπτος και ακμαία είναι  η προς την αγίαν μητέρα μας Εκκλησίαν ευγνωμοσύνη του Έθνους, διότι αύτη και την γλώσσαν μας διετήρησε και την αγίαν μας θρησκείαν έσωσε». Λόγω αυτής της αγάπης του εκδήλωνε την αγανάκτησή του «για τους ορκοπάτηδες εκείνους που έγιναν αίτιοι της σημερινής αξιοδακρύτου καταστάσεως». Ο Χουρμούζης ανήγειρε στην Αντιγόνη το ναό της  Θεοκορυφώτου Μονής του Σωτήρος Χριστού. Το έκανε, όπως ο ίδιος έγραψε, χύνοντας πολύν ιδρώτα, βλάπτοντας την υγεία του, παραμελώντας τα οικιακά του και «καθιστάμενος μέχρις οχληρότητος επαίτης, ακόμη και στον Μ. Βεζύρη Ααλή Πασά, ο οποίος «συνέδραμε γενναίως το έργον» (Αυτ. σελ. 245-246).-

*Από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις κυκλοφορεί το βιβλίο του Γιώργου Παπαθανασόπουλου, Η Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα.

«Το σκοτεινό παρασκήνιο της φρικτής δολοφονίας της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη»

Το Ε.Α.Μ. και η Ο.Π.Λ.Α., τα ιερά τέρατα του θεάτρου που σώπασαν και ένας παράλογος επαγγελματικός φθόνος

Δίχως την παραμικρή αμφιβολία ο εμφύλιος πόλεμος είναι το χειρότερο είδος πολέμου. Σε αυτούς τους πολέμους γίνονται τα χειρότερα εγκλήματα. Αυτός ο πόλεμος είναι που έχει «ονοματεπώνυμο». Ένας ξένος κατακτητής θα επιβληθεί, θα κάνει και εκείνος φρικτά εγκλήματα, αλλά θα παραμείνει ανώνυμος και μετά που θα φύγει. Σε έναν εμφύλιο, ωστόσο, θύτες και θύματα θα πρέπει μετά το τέλος του πολέμου να ζήσουν μαζί. Αυτό είναι που κάνει τις πληγές να μην κλείνουν και να πυορροούν για πολλές δεκαετίες αργότερα.

Κανείς και τίποτα δεν ξεχνιέται. Αυτό είναι που συνέβη και με την περίπτωση της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη. Ένα φρικτό γεγονός, σχεδόν κατακλυσμιαίο, που ακόμα και σήμερα προκαλεί αδιανόητη ένταση.

Η Ελένη Παπαδάκη ήταν μια λατρεμένη ηθοποιός του θεάτρου που για πολλούς στα λίγα χρόνια της καριέρας της στο σανίδι πρόλαβε να δείξει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, το οποίο κάποια στιγμή θα την έκανε την καλύτερη Ελληνίδα ηθοποιό. Η μοίρα, ωστόσο, είχε άλλα σχέδια…

Η Ελένη Παπαδάκη ένα βήμα πριν τη φρικτή δολοφονία

Στόχος του αφιερώματος που διαβάζετε δεν είναι να αναλωθεί στην καριέρα της Παπαδάκη και το χτίσιμο της. Όλα αυτά είναι γνωστά και είναι δεδομένο πως θα την οδηγούσαν στην κορυφή. Η άνοδος, ωστόσο, της Ελένης Παπαδάκη στην κορυφή φαίνεται πως διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα τραγική εξέλιξη.

Η εξήγηση είναι απλή δεδομένου πως δεν είναι λίγοι αυτοί που, όντας ψύχραιμοι παρατηρητές, μιας πολύπλοκης υπόθεσης, και με την άνεση που τους δίνει πλέον το πέρασμα των χρόνων,  ισχυρίζονται πως όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι φθόνου και αντιζηλίας το οποίο κάποια στιγμή ξέφυγε από κάθε έλεγχο, πέρασε στο πολίτικο επίπεδο και τελικά στο εγκληματικό.

Η Παπαδάκη ήταν στο στόχαστρο πολλών ήδη από την εποχή της κατοχής. Οι κατηγορίες πως διατηρούσε παράνομη ερωτική σχέση με τον δοσίλογο πρωθυπουργό Ράλλη διακινούνταν όχι απλά στους καλλιτεχνικούς κύκλους αλλά σε ολόκληρη την Αθήνα.

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν ξέρει πραγματικά αν οι δυο είχαν ερωτική σχέση. Ότι ήταν κοντά ο ένας στον άλλο ήταν δεδομένο. Για κάποιους αυτό ήταν αρκετό. Η κατηγορία εκτοξεύτηκε και, όπως γίνεται συνήθως, δεν επιστρέφει.

Αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που φαίνεται ότι οι αντίζηλοι της Παπαδάκη θέλησαν να εκμεταλλευτούν για να την «γκρεμίσουν» από το θρόνο της.

Η «δίκη» στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών

Ο Οκτώβριος του 1944 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το σημείο που το «ρολόι» ξεκινάει να μετράει αντίστροφα για το τέλος. Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, υπό την ηγεσία του Αιμίλιου Βεάκη,  στα τέλη εκείνου του μήνα συντάσσει μια λίστα με ονόματα ηθοποιών οι οποίοι θα πρέπει να διαγραφούν επειδή στην περίοδο της κατοχής με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είχαν διατηρήσει μια (και αυτός είναι ένας εξαιρετικά ήπιος χαρακτηρισμός) φιλογερμανική στάση.

Συγκρατήστε το εξής: Διαγραφή από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών εκείνη την εποχή σήμαινε τέλος στην καριέρα στο Εθνικό Θέατρο. Θεωρητικά, λοιπόν, πολλοί ή πολλές είχαν συμφέρον από το να βρίσκεται η Παπαδάκη σε αυτή τη λίστα.

Εκλεγμένα μέλη (είτε ως συμπολίτευση είτε ως αντιπολίτευση) σε εκείνο το ΔΣ  του ΣΕΗ ήταν ιερά τέρατα του καλλιτεχνικού χώρου όπως οι Χόρν, Καλουτά, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής και Βασίλης Αυλωνίτης (από τη δεξιά παράταξη) και Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής, Δημήτρης Μυράτ, Χρήστος Τσαγανέας  (από την παράταξη που στηριζόταν από το ΕΑΜ).

Στην υποτυπώδη δίκη που προηγήθηκε της δημοσιοποίησης της λίστας, ελάχιστοι ήταν αυτοί (και από τις δυο παρατάξεις) που ψέλλισαν κάποιες λίγες ενστάσεις για την παρουσία της Παπαδάκη σε αυτή τη λίστα.

Στη διάρκεια αυτής της δίκης οι φωνές που ακούστηκαν πιο δυνατά ήταν των αντιπάλων της Παπαδάκη. Μια από αυτές ήταν της Μιράντας Μυράτ, ετεροθαλούς αδελφής του Δημήτρη Μυράτ, η οποία χρησιμοποίησε φράσεις πεζοδρομίου και ένα απίστευτο υβρεολόγιο για την, υποτίθεται, φίλη και γειτόνισσά της. Οι προπολεμικοί ζεν πρεμιέ Γιώργος Παππάς και Νίκος Δενδραμής προσπάθησαν να αρθρώσουν έναν αντίλογο αλλά χωρίς επιτυχία.

Η δίκη ολοκληρώνεται μέσα από διάφορες καταθέσεις και το προεδρείο (Θεόδωρος Μορίδης, Σπύρος Πατρίκιος, Χρήστος Τσαγανέας, Πάνος Καραβουσάνος), αποφασίζουν πως μέσα στη λίστα πρέπει να υπάρχει και το όνομα της Παπαδάκη.

Η σύλληψη η φρικτή εκτέλεση και το εθνικό πένθος

Από τον Νοέμβρη του 1944 και μετά η χώρα βάδιζε με γοργά βήματα πλέον προς τον Εμφύλιο και τα ματωμένα Δεκεμβριανά. Σε αυτό το κλίμα άνθρωποι όπως η Ελένη Παπαδάκη που βρίσκονταν σε παρόμοιες λίστες ήταν σε δύσκολη θέση.

Φίλοι και άνθρωποι κοντά στην αγαπημένη ηθοποιό της είχαν πει να κρυφτεί για ένα διάστημα μέχρι να περάσει η «μπόρα» γιατί ήταν δεδομένο πως η Ο.Π.Λ.Α. (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) η περιβόητη πολιτοφυλακή του ΚΚΕ θα είχε λάβει γνώση της συγκεκριμένης λίστας και θα την έψαχνε.

Εκείνη, ωστόσο, αρνήθηκε και έτσι το κακό δεν άργησε να συμβεί. Ακολουθεί η συγκλονιστική περιγραφή του Δημήτρη Μυρατ για τη σύλληψη (στις 21 Δεκεμβρίου) της Παπαδάκη:

«Το απόγευμα της σύλληψής της βρισκότανε στο σπίτι μας, λίγο παρακάτω απ’ το δικό της. Έκανε παρέα με τη μάνα μου, παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας. Στο διπλανό δωμάτιο έπαιζε χαρτιά ο πατέρας μου με κάτι φίλους. Εγώ χαρτιά δεν παίζω, παρακολουθούσα. Ξάφνου εισορμά ένας έντρομος νέος με προτεταμένο πιστόλι: «Η Παπαδάκη, πού είναι η Παπαδάκη;». Βλέποντας τόσους άνδρες συγκεντρωμένους ο εισβολέας έχασε και το λίγο θάρρος που του είχε απομείνει: «Σας συλλαμβάνω όλους, μπρος, πάμε στην Πολιτοφυλακή».

Ξέχασε την Παπαδάκη και ξεκίνησε να φύγει. Και να η μοιραία στιγμή. Άνοιξε η πόρτα κι εμφανίστηκε η Ελένη. «Εδώ είμαι, κύριε, τι θέλετε;». Το καντήλι είχε αρχίσει να σβήνει!

Στην Πολιτοφυλακή ακολουθήσαμε τον πολιτοφύλακα, μαζί με την Ελένη, η Αιμιλία η Καραβία κι εγώ. Κρατήσανε την Ελένη, εμάς μας διώξανε με το άγριο. Σαν ήρθε ο καπετάν Ορέστης, ο αρχηγός της Πολιτοφυλακής Πατησίων άρχισαν να παρελαύνουν μπροστά του οι κρατούμενοι. Όπως μάθαμε στη δίκη, πέρασε η Ελένη, ο καπετάνιος της πήρε τα δαχτυλίδια και την ξαπόστειλε για την ομηρεία. Όταν πέρασαν καμιά δεκαριά άλλοι τη θυμήθηκε. «Πώς είπε αυτή πως τη λένε; Παπαδάκη; Δεν είναι αυτή που καταδικάσανε στο Σωματείο Ηθοποιών;». Κι έδωσε τη διαταγή του θανάτου».

Το ίδιο βράδυ η Ελένη Παπαδάκη μαζί με άλλους κρατούμενους μεταφέρθηκε σε μια ερημική τοποθεσία  στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ στο Γαλάτσι. Εκεί αφού υπέστη φρικτά βασανιστήρια εκτελέστηκε με δύο σφαίρες στον αυχένα από τον εκτελεστή της Ο.Π.Λ.Α. Βλασση Μακαρωνά.  Η διαταγή του Ορέστη ήταν να εκτελεστεί με τσεκούρι («για τους εχθρούς του λαού δεν σπαταλάμε σφαίρες»), αλλά ο Μακαρώνας πιθανότατα τη λυπήθηκε και προτίμησε ένα πιο «ανώδυνο» τρόπο.

Για ένα μήνα η Παπαδάκη θεωρούταν αγνοούμενη. Όλοι, όμως, ήξεραν τι είχε συμβεί. Το πτώμα της βρέθηκε ένα μήνα αργότερα. Στις 26 Ιανουαρίου έγινε η κηδεία της όπου ο θρήνος εναλλασσόταν με την οργή. Παρόντες οι συνάδελφοί της Βασίλης Λογοθετίδης, Δημήτρης Χορν, Αννα Καλουτά, Ανδρέας Φιλιππίδης, Μελίνα Μερκούρη, Κώστας Μουσούρης, Μαρίκα Νέζερ, Μαρίκα Κοτοπούλη και άλλοι.

Ο  Αλέξης Σολωμός κλείνει τον επικήδειό του με τη φράση «Ελένη, συγχώρεσέ μας!». Στα όρια της κατάρρευσης ο Αχιλλέας Μαμάκης λέει: «Είσαι θύμα ενός χυδαίου και απρεπούς καλλιτεχνικού φθόνου… Τους έσβηνες από τη σκηνή και σε σβήσανε από τη ζωή για να μη σ’ έχει το κοινό σου ως μέτρο σύγκρισης και υπεροχής». Ο Άγγελος Σικελιανός έγραψε ένα επίγραμμα-αφιέρωση:

Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε

κι΄ όλος ο θεός της Τραγωδίας εφάνει.

Μνήσθητι Κύριε: για την ώρα που άξαφνα, κι οι εννιά αδελφές εσκύψαν

να της βάλλουνε των αιώνων το στεφάνι.

Ακόμα και η Μιράντα Μυράτ καιρό αργότερα πήρε πίσω τα όσα είπε για την Παπαδάκη τονίζοντας πως… παρασύρθηκε από τους κομμουνιστές. Πλέον, όμως, ήταν αργά.

Η επίσημη θέση του ΚΚΕ και η δημόσια εκτέλεση του καπετάν Ορέστη

Όταν συνελήφθη η Παπαδάκη, συγγενείς και φίλοι ενημερώθηκαν από την Πολιτοφυλακή Πατησίων πως θα ανακριθεί για τις σχέσεις της με τον Ράλλη και θα αφεθεί ελεύθερη. Η μαρτυρία αυτή φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα με τη μαρτυρία του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Βασίλη Μπαρτζιώτα (Φάνης) ο οποίος για εκείνη την ιστορία έγραψε:

«Όταν τμήματα της Λαϊκής Πολιτοφυλακής συνέλαβαν τη γνωστή ηθοποιό Παπαδάκη, ερωμένη του αρχικουίσλιγκ Γιάννη Ράλλη, δώσαμε εντολή να μην πειραχτεί. Είχαμε να μάθουμε πολλά από αυτή».

Και εδώ ακριβώς είναι το σημείο απ’ όπου ένα επικίνδυνο παιχνίδι φθόνου- αντιζηλίας, πέρασε στο πολιτικό επίπεδο και τελικά στο εγκληματικό. Για να φτάσει σε αυτό το τελευταίο στάδιο, ωστόσο, χρειάστηκε η παρέμβαση του καπετάν Ορέστη ο οποίος αποφάσισε να την εκτελέσει και μάλιστα την ίδια νύχτα πριν καν προλάβει να την ανακρίνει κάποιος.

Αξίζει να σημειωθεί, μάλιστα, πως για τη σύλληψη της Παπαδάκη δεν πρόλαβε να ειδοποιηθεί ούτε ο εκπρόσωπος του ΕΑΜ, φοιτητής Ιατρικής Κώστας Μπιλιράκης, ούτε ο παλιός Ακροναυπλιώτης και λοχαγός του Ε.Λ.Α.Σ. Νίκος Ανδρικίδης. Ο τελευταίος, μάλιστα, ήταν αυτός που κατ΄ εντολή του ΕΑΜ ξεκίνησε έρευνα για να εντοπιστούν οι εκτελεστές της Παπαδάκη. Ο Ανδρικίδης ολοκλήρωσε την έρευνα του και στην αναφορά του επεσήμανε πως ο Ορέστης είχε από ύποπτη έως εγκληματική συμπεριφορά, σε βάρος του υπήρχαν πολλές καταγγελίες, ενώ και ο ίδιος ομολόγησε πως αυτός ήταν που έδωσε την εντολή για την εκτέλεση της Παπαδάκη. Ο Ανδρικίδης, μάλιστα, τονίζει πως «προχωρώντας η ανάκριση, αποκαλύφθηκε ότι  ήταν πράκτορας της Intelligence Service στις γραμμές μας»!

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι υπαίτιοι δικάστηκαν από Ανταρτοδικείο το οποίο τους καταλόγισε πως έδρασαν κατ’εντολή των βρετανών για να δυσφημίσουν το ΕΑΜ, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δημόσια στην Πλατεία Κολιάτσου.

Η δίκη του εκτελεστή της Παπαδάκη και η «συγγνώμη» του Ζαχαριάδη

Ο φυσικός αυτουργός της εκτέλεσης της Παπαδάκη, Βλάσης Μακαρωνάς, δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε το 1948. Στη διάρκεια της απολογίας του είχε πει: «Μάλιστα εγώ τη σκότωσα, μου δώσανε να τη χτυπήσω με το τσεκούρι. Δεν μπόρεσα και τη σκότωσα με το πιστόλι. Δε θυμάμαι πόσες σφαίρες τις έριξα. Μια ή δυο… Την εκτέλεση αυτή την έκανα γιατί με απείλησε και με εξανάγκασε ο Ορέστης».

Η εγκληματική ενέργεια της δολοφονίας της καταγγέλθηκε αργότερα και από το ΚΚΕ, δια στόματος, μάλιστα, του ίδιου του Νίκου Ζαχαριάδη. Στην 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος αναγνώρισε την εκτέλεση ως «υπερβασία» και την καταδίκασε…

Τέλος, αυτό που αξίζει να αναφερθεί, είναι πως ο βιογράφος της αδικοχαμένης ηθοποιού Πολύβιος Μαρσάν, έχει πει πως ο κύριος λόγος της δολοφονίας της Παπαδάκη ήταν ο συναδελφικός φθόνος ενώ η οικογένεια της ηθοποιού υπέβαλλε μήνυση κατά των συναδέλφων της του ΣΕΗ.

Σημείωση: Ο Μάνος Ελευθερίου, το 2006, έγραψε το μυθιστόρημα «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές», βασισμένο στη ζωή της Παπαδάκη. Το Εθνικό Θέατρο ανέβασε την παράσταση «Για την Ελένη», το 2016.

Το σκοτεινό παρασκήνιο της φρικτής δολοφονίας της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη – Newsbeast

Να σημειώσω πως ενώ στην περίπτωση αυτής της πολιτικής δολοφονίας υπήρξε αντίδραση δικαιοσύνης σε βάρος των αυτουργών από τους πολιτικά υπεύθυνους, για την αντίπαλο πλευρά σε αντίστοιχα εγκλήματα υπήρξαν «διορθωτικές» πράξεις; Ν.Κ.

12,5 εκατομμύρια Έλληνες;

Από την κυβέρνησή μας έχει ανακοινωθεί πως η Ελλάδα έχει εξασφαλίσει 25 εκατομμύρια δόσεις εμβολίου κατά του κορωναϊού covid-19. Καθώς κάθε εμβολιασμός θα απαιτήσει 2 δόσεις, συνεπάγεται πως έχουμε εξασφαλίσει 12,5 εκατομμύρια εμβόλια για αντίστοιχους κατοίκους της χώρας μας. Ποιοί είναι αυτοί;

Κατά την Απογραφή του 2011 οι μόνιμοι κάτοικοι ήταν 10,8 εκατομμύρια και εξ αυτών 9,9 εκατομμύρια είχαν ελληνικήν υπηκοότητα ενώ οι 912 χιλιάδες ήταν αλλοδαποί, νόμιμα ή παράνομα διαμένοντες. Μάλιστα, στα αποτελέσματα της Απογραφής Ξανά για τα στατιστικά της απογραφής του 2011.καταγράφονταν και 904 χιλιάδες εκ των αλλοδαπών ως «μη νόμιμοι, μόνιμοι» κάτοικοι http://www.statistics.gr/portal/page/portal/ESYE/PAGE-interactive-census-map πλην όμως η συγκεκριμένη σελίδα έχει αφαιρεθεί από το διαδίκτυο (!)*. Έκτοτε, έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, τουλάχιστον 400.000 Έλληνες πολίτες. Δηλαδή, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο πραγματικός και παρών, ελληνικός πληθυσμός στην χώρα, πρέπει να είναι 9,5 εκατομμύρια και μάλιστα φθίνων, καθώς είναι έντονη η υπογεννητικότητα.

Σήμερα όμως η ελληνική κυβέρνηση αναφέρεται σε ένα πλήθος προς εμβολιασμό μεγέθους 12,5 εκατομμυρίων, ολόκληρων τριών (3) εκατομμυρίων περισσοτέρων απ’ όσοι είναι οι Έλληνες πολίτες. Προφανές δεν είναι πως αυτοί πρέπει να είναι κάθε είδους «μετανάστες», στο σύνολο των κατοίκων το 1/4 (25%);

Και, πέραν των αυθόρμητων ερωτημάτων, από πού ήρθαν, πότε μαζεύτηκαν τόσοι αλλοδαποί στην πατρίδα μας, τι είδους κοινωνικού-μορφωτικού-πολιτισμικού επιπέδου μπορεί να είναι, προκύπτει το αγωνιώδες, τεράστιο ερώτημα: τι προοπτική έχουν στην Ελλάδα 3 εκατομμύρια αλλοδαποί; Στην οικονομικά συντετριμμένη από τα μνημόνια Ελλάδα, στην καταχρεωμένη για 99 χρόνια Ελλάδα, στην Ελλάδα που δεν μπορεί ήδη να εξασφαλίσει περίθαλψη στους φορολογουμένους της πολίτες, στην Ελλάδα με χιλιάδες αστέγους, στην Ελλάδα της υπογεννητικότητας, στην Ελλάδα που απειλείται υπαρξιακά με πόλεμο και εξανδραποδισμό από τον τουρκικό ισλαμοφασισμό; Όλοι αυτοί, οι κατά το πλείστον εξαπατηθέντες, άνεργοι και άεργοι, αρνησιπάτριδες, τυχοδιώκτες, ανεπάγγελτοι, αμόρφωτοι και απαίδευτοι, προς το παρόν δωρεάν στεγαζόμενοι και σιτιζόμενοι, μη αποδεκτοί σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ως πότε θα ζουν την ουρανοκατέβατη «τρυφηλότητα» που ουδέποτε είχαν φαντασθεί πως θα τους παρείχαν ανοιχτόχερα οι πτωχευμένοι παρίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Και μετά; Όταν κοπούν τα επιδόματα; Όταν δεν χρησιμεύουν στους «προστάτες» τους; Πώς θα διαβιώσουν; Τα παιδιά τους, πού θα ανήκουν και με τι μέλλον; Δεν είναι πασιφανές πως όλη αυτή η μάζα των απελπισμένων που αυτοκτονικά διεπέρασαν ερήμους και θάλασσες είναι ευεπίφοροι σε κάθε αποκοτιά; Λέτε κύριοι πολυπολιτισμικοί, κύριοι διεθνιστές, κύριοι αλληλέγγυοι-και, κυρίες, βεβαίως βεβαίως- όλοι αυτοί οι άνθρωποι τόσων διαφορετικών προελεύσεων, ηθών και εθίμων, να οσμωθούν με την καταθλιπτική, καταρρακωμένη και πενόμενη κοινωνία μας; Η Ελλάδα δεν είναι USA για να τους απορροφήσει (;) ούτε CCCP για να τους υποτάξει (;) και εδώ το μόνο όνειρο που μπορεί να υπάρξει, το μόνο όνειρο με καταγωγή, παρελθόν και μέλλον είναι το ελληνικό.

Το οποίο όνειρό μας, πρόκειται να εορτάσει 200 χρόνια απελευθέρωσης από τον οθωμανικό, τον μουσουλμανικό, ζυγό!

Τι σχέση έχουν όλοι ετούτοι και τους παίρνετε στον λαιμό σας αλλά και απειλείτε δι’ αυτών την πατρίδα μας; Τα δικά σας παιδιά δεν τα σκέπτεσθε;

Νίκος Καραβαζάκης

*Ο διαχωρισμός μονίμων κατοίκων σε νόμιμους και «μη νόμιμους» (sic!), επιβάλλεται στατιστικά ώστε να μπορεί να προσδιορισθεί το εκλογικό μέτρο. Έτσι, όσο κι αν επιχειρείται η απόκρυψίς του είναι βέβαιον πως το μέγεθος θα αποκαλυφθεί και δημοσιοποιηθεί!

https://www.facebook.com/profile.php?id=100012040387619&cft%5B0%5D=AZXSsBWn_N7G3qco4XnkxkdTR_emGZ9bVxUotNttc0FaSBFdug98jjaqgXs4D_f_fj5-ouRbZHBQJxD-zQFYoulXc-DbNNOlcMeh2m07jJbn0JClJyvbPQUMosJ9DyJ4skI&tn=-UC%2CP-R

«Εφτά Νεκρές Μεσογειακές Φώκιες Εντοπίστηκαν στο Αιγαίο τις Μέρες των Περιορισμών.»

Τα περιοριστικά μέτρα μετακίνησης λόγω του κορωνοιού και η έλλειψη της έντονης ανθρώπινης πίεσης, αποτέλεσαν μία σύντομη ευκαιρία ανάκαμψης για τη φύση και ιδιαίτερα για τα θαλάσσια οικοσυστήματα. Αυτό οφείλεται κυρίως στην απουσία χιλιάδων αλιευτικών σκαφών (επαγγελματικών και ερασιτεχνικών), στον προσωρινό περιορισμό της υπεραλίευσης, αλλά και στην απουσία χιλιάδων μικρών και μεγαλύτερων άλλων σκαφών που συνήθως διαπλέουν τις θάλασσές μας προκαλώντας έντονη υποβρύχια ηχορύπανση και όχληση.

 

Τελικά όμως δεν «έμειναν όλοι σπίτι»… Σε μία περίοδο που κάποιοι θεώρησαν ότι υπάρχει λιγότερη επιτήρηση και μηδενική προσέλευση στις παραλίες από τους πολίτες, μία μικρή μειοψηφία ψαράδων που φέρουν επαγγελματική άδεια και επιμένουν να δυσφημίζουν το σύνολο των αλιέων, συνέχισαν το μακάβριο έργο τους, αποδεκατίζοντας σπάνια θαλάσσια είδη.

 

Πριν από λίγες ημέρες οι νοτιάδες έφεραν στις ακτές της Σάμου, άλλη μία νεκρή ενήλικη μεσογειακή φώκια. Είχε εμφανή σημάδια ηθελημένης θανάτωσης, αλλά και σημάδια από σφιχτό δέσιμο με σχοινί. Αυτό αποτελεί μία συνήθη πρακτική από τους δολοφόνους των θαλασσών, κατά την απόπειρα βύθισης για να εξαφανίσουν τα θύματα και τα ίχνη τους.

Δυστυχώς το περιστατικό αυτό δεν ήταν μεμονωμένο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου των περιορισμών μετακίνησης, μέλη του δικτύου πολιτών που απαρτίζουν το άτυπο παρατηρητήριο του Ινστιτούτου Αρχιπέλαγος, έκαναν αναφορές και για άλλα αντίστοιχα περιστατικά και συγκεκριμένα:

– δύο νεκρές φώκιες – μητέρα με το μικρό της – με ένα σχοινί δεμένο γύρω τους, έπειτα από την απόπειρα βύθισης, εντοπίστηκαν από παράκτιο ψαρά δυτικά της Σάμου. Μελετώντας τα θαλάσσια ρεύματα εκτιμάμε ότι αποτελεί το ίδιο περιστατικό με τη νεκρή ενήλικη φώκια που εντοπίστηκε εκβρασμένη λίγες μέρες αργότερα (βλ. παραπάνω).

Έχουμε βάσιμες υποψίες ότι αυτή η διπλή ηθελημένη θανάτωση προκλήθηκε από συγκεκριμένους κατοίκους του νησιού, οι οποίοι φέρουν επαγγελματική άδεια αλιείας και στο παρελθόν έχουν δολοφονήσει και άλλες φώκιες – επιμένοντας να δυσφημίζουν το σύνολο των ψαράδων, αλλά το ίδιο το νησί. Για το συγκεκριμένο περιστατικό βρισκόμαστε στη διαδικασία συλλογής των απαραίτητων αποδεικτικών στοιχείων.

Πρέπει να αναφερθεί ότι επίσης στη Σάμο αναμένεται η δίκη για τη θανάτωση της φώκιας που ήταν γνωστή ως Αργυρώ – από «μέλος» της ίδιας δολοφονικής «παρέας».

δύο αναφορές για νεκρές φώκιες έγιναν στα βόρεια Δωδεκάνησα, η μία εκ των οποίων θανατώθηκε και βυθίστηκε με παρόμοιο τρόπο,

ενώ τρεις μεσογειακές φώκιες εντοπίστηκαν νεκρές την ίδια χρονική περίοδο στην Σκιάθο, στην Κω και στο Γύθειο.

δύο αναφορές για νεκρές φώκιες έγιναν στα βόρεια Δωδεκάνησα, η μία εκ των οποίων θανατώθηκε και βυθίστηκε με παρόμοιο τρόπο,

ενώ τρεις μεσογειακές φώκιες εντοπίστηκαν νεκρές την ίδια χρονική περίοδο στην Σκιάθο, στην Κω και στο Γύθειο.

Αξιοσημείωτο είναι ότι σχεδόν όλα τα περιστατικά αυτά εντοπίστηκαν σε παραλίες, δηλαδή σε περιοχές όπου υπάρχει συχνή και εύκολη πρόσβαση και έτσι έγιναν αντιληπτά. Αυτό που πρέπει να όμως να τονίσουμε για άλλη μία φορά είναι ότι τα περιστατικά που εντοπίζονται και καταγράφονται, αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό των πραγματικού αριθμού των θανατωμένων ζώων. Τα περισσότερα καταλήγουν σε απόκρημνες και δυσπρόσιτες ακτές – όπως είναι άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής ακτογραμμής, με αποτέλεσμα να μην εντοπίζονται ποτέ.

Ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να αποτελέσει μία νεκρολογία, αλλά μία αφορμή για να αλλάξουν τα πράγματα. Οφείλουμε να σταματήσουμε να αποδεχόμαστε ως κανονικότητα τη δολοφονία των ζώων, και όλοι μας: οι αρχές, οι περιβαλλοντικοί φορείς, οι κάτοικοι των παράκτιων περιοχών και οι ίδιοι οι αλιείς, να κάνουμε ότι είναι εφικτό για τον εντοπισμό των περιστατικών, αλλά και των δολοφόνων που συνεχίζουν κυκλοφορούν στις θάλασσες μας.

Παράλληλα όμως εγείρονται πολλά εύλογα ερωτήματα. Στη χώρα μας έχει δαπανηθεί τις τελευταίες δεκαετίες πακτωλός δημόσιων και ιδιωτικών πόρων για την «προστασία» της Μεσογειακής φώκιας, από τα οποία ποτέ δεν έφτασε ούτε ένα ευρώ στις κοινωνίες που ζουν και συνυπάρχουν με αυτά τα ζώα και θα μπορούσαν να αποτελέσουν ουσιαστικό μέρος της λύσης. Οι περιβαλλοντικοί φορείς – διαχειριστές αυτών των δεκάδων εκατομμυρίων αξιοποιώντας την ανωνυμία των πόλεων, επιμένουν να παρουσιάζουν μία ωραιοποιημένη εικόνα από ανέμελες φώκιες που προσεγγίζουν τις ακτές στην αναζήτηση της τροφής τους. Αυτή η σπατάλη πόρων στο όνομα της φύσης, χωρίς να γίνει ποτέ ουσιαστικός (όχι λογιστικός) έλεγχος για τα αποτελέσματα αυτών των δράσεων και προγραμμάτων, είναι κάτι για το οποίο εμείς στο Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος, ζώντας εδώ και δεκαετίες κοντά στις νησιωτικές κοινωνίες, πρέπει να απολογούμαστε καθημερινά, παρόλο που απέχουμε συνειδητά από αυτού του τύπου τις επιδοτήσεις.

Εν μέσω της καταστροφής και του αποδεκατισμού του είδους, δεν υπάρχει χώρος για ωραιοποιημένες προσεγγίσεις, για ένα θαλάσσιο θηλαστικό που έχει ήδη εξαφανιστεί από τη δυτική και την κεντρική Μεσόγειο και εάν δεν λάβουμε αποτελεσματικά μέτρα, απλώς θα μετράμε τους θανάτους του έως ότου εξαφανιστεί και από τις ελληνικές θάλασσες. Το σίγουρο είναι ότι εάν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, όταν αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής που ανεχόμαστε, θα είναι πάρα πολύ αργά.

Θοδωρής Τσιμπίδης

Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος»

«O ΕΝΤΥ ΡΑΜΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ;»

Του Στέφανου Παπακώστα.

Ο ελληνισμός έχει δώσει μέχρι σήμερα έναν μεγάλο αριθμό διάσημων ανθρώπων, οι οποίοι όχι μόνο αναζήτησαν νέες πατρίδες, αλλά σε αυτές διέπρεψαν σαν επιστήμονες, ανώτατοι στρατιωτικοί και πολιτικοί εργαζόμενοι για την νέα τους πατρίδα. Ένα λαμπρό παράδειγμα αποτελεί ο υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου και πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας.

Έτσι, ανεξάρτητα από τις διεθνείς αντιπαλότητες και συμφέροντα, οι άνθρωποι αυτοί είτε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αργεντινή, την Ρωσική Ομοσπονδία, την Μέση Ανατολή ή την Αφρική λειτούργησαν και λειτουργούν σαν γέφυρα συνεργασίας και δημοκρατικής συνύπαρξης των νέων τους πατρίδων με το Ελλαδικό και το Κυπριακό κράτος, όπου κατοικεί ένα σημαντικό μέρος του Ελληνισμού μέχρι σήμερα.

Μια θλιβερή εξαίρεση αυτού το κανόνα και μάλιστα στην ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων όπως διακυβεύονται ζωτικά συμφέρονται του ελληνισμού είναι ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντυ Ράμα.

Γιός του γλύπτη Χριστάκη Ράμα από το Δυρράχιο και της Ανέτα Κολέκα από το Βούνο της Χιμάρας, ο Ράμα έχει αναδειχθεί ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος της αλβανικής πολιτικής σκηνής της γειτονικής χώρας.

Με δεδομένο τον ανεκμετάλλευτο πλούτο των υπό αλβανικό έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών, ο Εντυ Ράμα θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη της εκτίναξης της Αλβανίας στον 21ο αιώνα, παρέχοντας κάθε ευημερία στα τρία εκατομμύρια περίπου κατοίκους του Αλβανικού κράτους. Αντ’ αυτού επέλεξε, αφενός μεν τον δρόμο της νομιμοποίησης του παρανόμου χρήματος στο κράτος, με εμφανή στόχο να τον μετατρέψει στην Μέκκα μιας διεθνούς διακίνησης χρημάτων των οποίων η προέλευση είναι στον στόχο των διωκτικών αρχών όλων των ισχυρών χωρών του κόσμου, αφετέρου δε την οικονομική εξόντωση και εκδίωξη του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού από τις πατρογονικές του εστίες και ειδικότερα από την περιοχή της Χιμάρας, της οποίας οι φιλόπονοι κάτοικοι, εκμεταλλευόμενοι τις εξαιρετικές φυσικές καλλονές της περιοχής την έχουν μετατρέψει με μια ισχυρή μηχανή παραγωγής χρήματος για την αλβανική οικονομία.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ακόλουθη ανακοίνωση του μοναδικού Ελληνορθόδοξου βουλευτή της περιφέρειας Κορυτσάς στο Αλβανικό Κοινοβούλιο:

«Στόχος της Αμνηστίας του Ράμα η αλλοίωση της αιώνιας πραγματικότητας στις περιοχές της ΕΕΜ!

Η απρόσμενη ανακοίνωση του Πρωθυπουργού για την προετοιμασία του προσχεδίου νόμου για την αμνηστία δημοσιονομικού χαρακτήρα και την ψήφιση της από την πλήρως ελεγχόμενη βουλή μέσα στο Μάιο, αποτελεί ανησυχητικό και αμφισβητούμενο γεγονός από πολλές οπτικές. Ο κ Ράμα, όχι μόνο το προωθεί βιαστικά, δηλαδή εκτός του κυβερνητικού του προγράμματος, αλλά επιλέγει και μια προεκλογική στιγμή, για να εκμεταλλευτεί το όφελος που προκύπτει από την αμνηστία, καλύπτοντας το κενό του νόμιμου κράτους και της αποτυχίας της διακυβέρνησης του στην συγκέντρωση φόρων.

Είναι γνωστό πως κάθε αμνηστία δημοσιονομικού χαρακτήρα έχει ως βασικό στόχο την προσωρινή αύξηση των εσόδων στο κρατικό ταμείο.

Όσες «διακοσμήσεις» και να κάνει κατά την διαδικασία πρότασης και περιεχομένου αυτού του προσχέδιου νόμου, ο κ Ράμα δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός πως αυτή η αμνηστία θα νομιμοποιήσει παράσιτα και διόδους διαφθοράς, ποικίλες μορφές λαθρεμπορίου, εμπορίου ναρκωτικών και άλλων παράνομων δραστηριοτήτων εύκολου πλουτισμού. Άρα, επί της ουσίας, τα αφεντικά των εγκληματικών ομάδων θα διοργανωθούν, θα ενισχυθούν περεταίρω και θα επεκτείνουν τα πλοκάμια τους για να καταλάβουν και να καθοδηγήσουν τις επενδύσεις στην οικονομία της χώρας, τώρα πια νόμιμα.

Η Ελληνική Εθνική Μειονότητα στην Αλβανία είναι ιδιαίτερα ανήσυχη για το γεγονός αυτό. Μέσω του ΚΕΑΔ η ΕΕΜ έχει εκφράσει σταθερά και επανειλημμένως το κίνδυνο που προέρχεται από τις αυθαίρετες και ύπουλες νομικές πράξεις αυτής της κυβέρνησης, ιδιαίτερα όσον αφορά τις περιουσίες των μελών της στις παραθαλάσσιες περιοχές. Υπάρχει η εύλογη υποψία πως αυτό το νομοπλαίσιο θα αποτελέσει το στήριγμα ώστε αυτό το βρώμικο χρήμα, έπειτα νόμιμα χρήματα, θα επενδυθούν στις περιοχές αυτές, σκοπεύοντας στην δημογραφική αλλοίωση, την καταπάτηση των βασικών δικαιωμάτων και τέλος την αφομοίωση μιας αιώνιας πραγματικότητας στις περιοχές αυτές.

Από την άλλη, η αμνηστία δημοσιονομικού χαρακτήρα καταπατά ανοιχτά τα δικαιώματα της ισότητας των πολιτών απέναντι στο νόμο, αποθαρρύνει τους τίμιους, τους συνεπείς απέναντι στον νόμο και ενθαρρύνει τους ανόμους, τους καταπατητές του νόμου. Ξεθωριάζει το κράτος δικαίου και αυξάνει περισσότερο το κόστος παρά το κέρδος.

Τέλος, η αμνηστία επί της ουσίας δεν είναι δαιμονική και έχει γίνει και σε πολλές άλλες χώρες και φυσικά εμείς δεν είμαστε αντίθετοι προς αυτήν όταν γίνεται σωστά. Για μας όμως είναι σημαντικό να είναι πετυχημένη και για να συμβεί αυτό θα πρέπει :

– Να έχει την πραγματική προσφορά και σύμφωνη γνώμη της αντιπολίτευσης.

– Να συνοδευτεί με μέτρα και έναν αυστηρό φορολογικό μηχανισμό ώστε να είναι πιο αποτελεσματική.

– Να σέβεται και να εκτιμά τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων, ιδιαίτερα αυτά της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.

– Να υπάρξει διαφάνεια στις διαδικασίες, αν είναι αξιόπιστη και λογική».

(Από ιστοσελίδα “Πελασγός Κορυτσάς” – Pelasgos Koritsas Απριλίου 29, 2020)

Ο Γρηγόρης Καραμέλος, Βουλευτής Αλβανικής Βουλής, εκπρόσωπος της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας Κορυτσάς, επιτελώντας επάξια τον ρόλο ενός πολιτικού που όχι μόνο εκπροσωπεί τα συμφέροντα της γηγενούς Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας της Αλβανίας, αλλά σέβεται έμπρακτα και τα δικαιώματα του μέσου Αλβανού πολίτη που αναζητά μια έντιμη διαβίωση μέσω μιας αξιοπρεπούς εργασίας, θέτει επί τάπητος όχι μόνο τους κινδύνους της πολιτικής Ράμα για το αλβανικό κράτος, αλλά εκθέτει ανοικτά και την επιλογή του για την τελική εκδίωξη του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού μέσω της χρήσης των κεφαλαίων αυτών.

Ο “άγνωστος” Έλληνας βουλευτής Γρηγόρης Καραμέλος, μεταλαμπαδεύει στην κοινωνία της Αλβανίας τις αρχές του πολιτικού πολιτισμού, έχοντας καταγωγή από μια πόλη στην οποία το Αλβανικό κράτος αρνείται στους κατοίκους της το δικαίωμα να δηλώνουν Έλληνες, μια ταυτότητα την οποία υποστηρίζουν υπερήφανα από το 1468, έτος θανάτου του ηγέτη Γιώργη Καστριώτη, οπότε η περιοχή τους σκλαβώθηκε στους Οθωμανούς κατακτητές.

Ο όπου γης ελληνισμός και ιδιαίτερα η Ελλάδα παρακολουθεί από κοντά τις συνεχείς, ανορθόδοξες μεθοδεύσεις του Αλβανού πρωθυπουργού Έντυ Ράμα και τον πολιτικό εναγκαλισμό του με την νέο-οθωμανική μεγαλομανία του εξωμότη Έλληνα από την Ποταμιά του Πόντου Ρ. Τ. Ερντογάν. Όλα αυτά, εκτροχιάζουν την πολιτική πορεία της Αλβανίας προς την Ευρωπαϊκή οικογένεια, υποσκάπτοντας επικίνδυνα το ειρηνικό της μέλλον!

ΠΗΓΗ:

INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATION

«ΠΑΝΙΣΧΥΡΕΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ – ΣΩΣΙΒΙΟ ΣΤΙΣ ΤΟΥΡΚΟΣΕΙΡΕΣ!»

ΠΑΝΙΣΧΥΡΕΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ  – ΣΩΣΙΒΙΟ ΣΤΙΣ ΤΟΥΡΚΟΣΕΙΡΕΣ!

Την εβδομάδα 4 έως και 8 Μαΐου 2020 εκατό περίπου διαφορετικές εταιρίες, «χρηματοδότησαν» με την διαφημιστική τους δαπάνη τουρκικές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, με ένα σύνολο 380 περίπου διαφημιστικών μηνυμάτων!

Είναι εν τούτοις πολύ πιθανό, πολλές εταιρίες που διαφημίστηκαν με λίγα μηνύματα την εβδομάδα 4-8 Μαΐου 2020, να μην γνώριζαν καν ότι διαφημίζονται σε τουρκοσειρές, αφού συνήθως αγοράζουν από τα κανάλια χρόνο σε ζώνες ακροαματικότητας και όχι σε συγκεκριμένες εκπομπές. Τώρα όμως που ανακαλύπτουν την διαφημιστική τους παρουσία σε τουρκικές σειρές μέσα από το εβδομαδιαίο «Παρατηρητήριο Διαφημίσεων Τουρκοσειρών στην Ελληνική TV» επιβάλλεται να ζητήσουν να μην προβάλλεται η διαφήμιση τους κατά την διάρκεια μετάδοσης τουρκικών σειρών.

Από τα 380 περίπου διαφημιστικά μηνύματα τα 146 μεταδόθηκαν το απόγευμα (17.30-18.30) και τα υπόλοιπα το βράδυ (21.30-23.15).

Από την Δευτέρα 4 Μαΐου 2020, η καθημερινή, μεταμεσονύκτια (01.30-03.15) προβολή τουρκικής σειράς από τον ΣΚΑΪ  καταργήθηκε και δεν μεταδίδεται πλέον.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε σύνολο 380 περίπου διαφημιστικών μηνυμάτων εκατό και πλέον διαφορετικών εταιρών, τρείς πανίσχυρες πολυεθνικές (Procter & Gamble, Glaxo Smith Kleine και Unilever) κάλυψαν ποσοστό μεγαλύτερο του 20% όλων των διαφημιστικών μηνυμάτων που μεταδόθηκαν από τις τουρκικές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης την εβδομάδα 4 έως και 8 Μαΐου 2020!

Στον πίνακα που επισυνάπτεται, καταγράφονται οι διαφημιστικές παρουσίες που εμφανίστηκαν και στις δύο τουρκικές σειρές (απόγευμα και βράδυ), την εβδομάδα 4 έως και 8 Μαΐου 2020 κατά κατηγορία, με όσες συμπλήρωσαν δώδεκα (12) ή περισσότερες διαφημιστικές παρουσίες μέσα στην ίδια εβδομάδα να χαρακτηρίζονται Χρυσοί Χορηγοί.

Την ίδια ακριβώς εβδομάδα που εκατό και πλέον εταιρίες μετέδιδαν εκατοντάδες διαφημιστικά μηνύματα σε τουρκικές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ανακοίνωνε στην Ελλάδα τον κατάλογο των επεκτατικών, νέο-οθωμανικών φαντασιώσεων του Ρετζέπ Τ. Ερντογάν, αμφισβητώντας την κυριότητα απροσδιόριστου αριθμού ελληνικών νησιών του Αιγαίου και ζητώντας την αποστρατικοποίηση (μεταξύ άλλων) ακόμα και της …. Σαντορίνης!

Σε μια εποχή που η ισλαμιστική Τουρκία υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του Ρ. Τ. Ερντογάν, εξαπολύει καθημερινά ένα ύπουλο, προκλητικό και εξαιρετικά επικίνδυνο υβριδικό πόλεμο εναντίον της Ελλάδος σε όλα τα μέτωπα, την ώρα που έρχονται στο φως αποκαλύψεις για τον ενεργό ρόλο της τουρκικής ΜΙΤ στην απόπειρα αποσταθεροποίησης της Ελλάδος με την υποκίνηση γενικού ξεσηκωμού των παράνομων μεταναστών στα κλειστά κέντρα φιλοξενίας των ελληνικών νησιών, κάποιοι παρακολουθούν αμέριμνοι και ανυποψίαστοι «αθώες» τουρκικές σειρές στην ελληνική τηλεόραση!

Καλούμε και πάλι τις Ελληνικές εταιρίες που πραγματοποιούν διαφημιστικές δαπάνες στις τουρκικές σειρές των καναλιών STAR και ΣΚΑΪ, υποστηρίζοντας άθελά τους, αλλά στην πράξη την επικίνδυνη προπαγάνδα των ισλαμιστών της Τουρκίας μέσα στην Ελλάδα,  να ευαισθητοποιηθούν επιτέλους, κατευθύνοντας τα πολύτιμα χρήματα της διαφήμισης τους σε άλλες εκπομπές, ανάλογης «ανταποδοτικότητας».

Το αίσχος της Ερντογανικής προπαγάνδας στην Ελληνική κοινωνία μέσα από την προβολή επιδοτούμενων τουρκοσειρών – «βιτρίνας» εδώ και δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, πρέπει να σταματήσει.

Και θα σταματήσει μόνο όταν οι Ελληνικές εταιρίες αποφασίσουν να διαφημίσουν πραγματικά τα προϊόντα, τις υπηρεσίες ή τα έντυπα τους, και όχι να τα «δυσφημίσουν» μέσα από τις επιδοτούμενες τουρκικές σειρές που μας μεταδίδει η ελληνική τηλεόραση εδώ και δεκαπέντε χρόνια!

ΠΗΓΗ: INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATION

—

«Η Γλωσσική αλλοίωση ως μέσον πολιτικής επιβολής.»

Του Ηλία Σταμπολιάδη

Ενώ οι απλοί Έλληνες πολίτες προσπαθούμε να προστατεύσουμε το έθνος μας από τον πολύπλευρο υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας, ένα από τα μέσα του οποίου είναι και οι προβαλλόμενες τηλεοπτικές σειρές, οι προδότες πολιτικοί μας έχουν ήδη ενδώσει σε άλλες πολύ σημαντικότερες μορφές πολέμου όπως είναι το μεταναστευτικό και οι όροι απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας σε ξένους λαθρομετανάστες.

Τα όργανα τους έχουν επιδοθεί στο έργο παραχάραξης και αλλοίωσης της Ελληνικής γλώσσας για να μας πείσουν ότι στα ελληνικά οι έννοιες ιθαγένεια, υπηκοότητα ή και ιδιότητα του πολίτη είναι ταυτόσημες επικαλούμενοι νομικά και όχι ετυμολογικά, γλωσσικά επιχειρήματα.

Για την θεωρούμενη ταυτότητα των όρων του πολίτη και του υπηκόου, που σχετίζονται με την εξέλιξη των μορφών εξουσίας, δεν υπάρχει ουσιαστική αντίρρηση. Η βασική αντίρρηση είναι στην διαστρέβλωση και παραχάραξη τόσο της ιστορικής όσο και της γλωσσικής ετυμολογίας της λέξεως ιθαγένεια για να την κάνουν να ομοιάζει και στο τέλος να την ταυτίσουν με αυτήν της υπηκοότητας.

Η λέξις ιθαγένεια είναι σύνθετη (ιθύς= ευθύς + γένος), ανάγεται στην Ομηρική εποχή και σημαίνει την απευθείας καταγωγή από το γένος, επομένως είναι κατ’ αρχήν βιολογικός και όχι νομικός όρος και σχετίζεται με την έννοια του έθνους. Στην πορεία μπορεί να υπάρχει κάποια διαχρονική ποικιλότητα σε ένα έθνος αλλά η συνοχή των μελών του συμπληρώνεται α) από κοινούς αγώνες επιβίωσης που καθορίζουν την ιστορία του έθνους, παρά τους κατά καιρούς εμφυλίους πολέμους, και  β) από τα κοινά ήθη και έθιμα, την γλώσσα και την θρησκεία, που νοηματοδοτούν την ύπαρξη και τις προσδοκίες του.

Η κυρία Γεωργία Σπυροπούλου ψεύδεται ασύστολα όταν στον ακόλουθο σύνδεσμο , https://www.syntagmawatch.gr/ask-a-question/poies-oi-nimikes-kai-filologikes-ennoies-tis-ithagenias-kai-tis-ypikootitas/, λέει ότι :

«Η χρήση του όρου ιθαγένεια (ιθυς+γένος) παραπέμπει στο ορθόδοξο γένος, στη θρησκευτική κοινότητα των επαναστατημένων ορθόδοξων που σταδιακά μεταμορφώνεται στο ελληνικό έθνος κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα»,

Εδώ υπάρχουν τρία ψεύδη. Α) H λέξις ιθαγένεια, όπως είπαμε και ανωτέρω, είναι Ομηρική και όχι εφεύρημα των νεοτέρων Ελλήνων, όμως η χρήση της μαρτυρεί για την καταγωγική  τους συνείδηση. Β) Στην πρώτη Εθνική Συνέλευση της Τροιζηνίας με την Επανάσταση του 21 ετέθη το ερώτημα ποιος είναι Έλλην και η απάντηση ήταν «αυτός που πιστεύει στον Χριστό», διότι μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς πολλοί των κατακτητών και των μισθοφόρων που κουβάλησαν είχαν γεννηθεί στην χώρα και θεωρούντο γηγενείς αλλά δεν προείρχοντο από το γένος των Ελλήνων, δεν είχαν την ίδια γλώσσα ούτε την ίδια θρησκεία και επομένως δεν ήταν ιθαγενείς. Γ) Το Ελληνικό έθνος δεν γεννήθηκε εκ παρθενογενέσεως με την σταδιακή μεταμόρφωση των επαναστατημένων ορθοδόξων Χριστιανών σε έθνος, αυτά τα είπαν οι Γερμανοί. Η επανάσταση δεν ήταν  ενέργεια ορθοδόξων τζιχαντιστών  αλλά κυρίως επανάσταση ανθρώπων με εθνική συνείδηση, συνηγορούμενη από την γλώσσα τους, και με κοινή πίστη, δηλαδή νοηματοδότηση της ύπαρξης τους. Το σύνθημα ήταν «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία».

Όλοι αυτοί οι διαστροφείς της έννοιας της ιθαγένειας για να την ταυτίσουν με αυτήν της υπηκοότητας ή του πολίτη έπρεπε πρώτα να απαλείψουν εννοιολογικά αλλά και φυσικά την έννοια του έθνους ως σύνολο όμαιμων, ομόγλωσσων και ομόθρησκων ανθρώπων και να την αντικαταστήσουν με μία καινούργια έννοια ατόμων που ζουν υπό μία κρατική εξουσία η οποία έχει αφ’ εαυτής πάρει το δικαίωμα να καθορίζει ποιος είναι ή μπορεί να γίνει μέλος του συνόλου των  υπό τον έλεγχο της ατόμων, τα οποία ονομάζουν υπηκόους ή πολίτες. Ανάλογα με την προέλευση της ή εξουσία αυτή ανέχεται γλωσσικές ή θρησκευτικές διαφορές μεταξύ πολιτών της και καθορίζει τα «δικαιώματα» και τις υποχρεώσεις τους.

Οι παλαιότερες αυτοκρατορίες που διοικούσαν περισσότερα του ενός έθνη δεν τα κατέλυαν αλλά τα αναγνώριζαν αμέσως ή εμμέσως, θεωρούσαν όλα τα μέλη των διαφόρων εθνών υπηκόους υπό την εξουσία τους, αν και σχεδόν πάντα επικρατούσε το κυρίαρχο έθνος εκ της καταγωγής των εξουσιαστών. Το ελληνικό έθνος έχει υπάρξει υπό την εξουσία δύο ξένων αυτοκρατοριών. Πρώτα ήταν η Ρωμαϊκή, με ίδια προς εμάς πολιτιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, στην οποία επιβιώσαμε στο βαθμό του να συμμετέχουμε ή και να αναλάβουμε την διοίκηση της, χωρίς να της αλλάξουμε όνομα και από αυτό προκύπτει το παρατσούκλι του Ρωμιού. Η δεύτερη ήταν η Οθωμανική, η οποία ήταν ξένη προς τον πολιτισμό μας αλλά αναγνώριζε την διαφορετικότητα μας την οποία χρησιμοποιούσε μάλιστα ως ένδειξη της υποτέλειας μας και αιτία για την κακομεταχείριση μας.

Η νέα προωθούμενη έννοια του έθνους στην ουσία καταργεί την έννοια της φυσικής του υπόστασης αντικαθιστώντας την από ένα νομικό προσδιορισμό που εξυπηρετεί τα νεοφανή συστήματα εξουσίας αν και στην ουσία τα φυσικά έθνη αποτελούν την κυρίως δομή οργάνωσης των ανθρώπων του πλανήτη.

Παράδειγμα  νεοφανούς συστήματος εξουσίας αποτελούν οι ΗΠΑ. Οι πρώτοι έποικοι, όντας ακόμη υπό την Βρετανική κυριαρχία, εξόντωσαν και υπέταξαν τον γηγενή πληθυσμό και για να αναπτύξουν τα κατακτηθέντα εδάφη συγκέντρωσαν  εργατικά χέρια από όλα σχεδόν τα έθνη του κόσμου, είτε αυτά προσήλθαν αυτοβούλως ή ως δούλοι, βάσει σχεδίου υπεράνω κάθε έννοιας ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με την απόκτηση της ανεξαρτησίας τους, όντας όλοι ξένοι στον τόπο, και για να μπορέσουν να συμβιώσουν δημιούργησαν ένα κράτος δικαίου στο οποίο όλοι να είναι ισότιμοι πολίτες (citizens), παρά το γεγονός ότι ήταν διαφορετικού γένους. Η αδυναμία της αγγλικής γλώσσας, να διακρίνει την διαφορά ιθαγενούς, που σχετίζεται με το γένος και πολίτη, ισότιμου μέλους ενός κράτους, τους επέτρεψε να υιοθετήσουν τις λέξεις nation και nationality για να περιγράψουν την πολιτειακή του μορφή. Επειδή οι άνθρωποι ήταν ακόμη ειλικρινώς σκεπτόμενοι, για να καλύψουν την αναντιστοιχία μεταξύ των εννοιών του του ιθαγενούς και του πολίτη εισήγαγαν την έννοια του δικαίου του εδάφους που επέτρεπε σε όλους τους κατοικούντες να ονομαστούν πολίτες, μέλη του υπό νέους όρους ονομαζομένου έθνους, και να έχουν την ίδιαν υπηκοότητα nationality.

Τα υπόλοιπα εθνικά κράτη για την απονομή της ιθαγένειας ακολουθούν το δίκαιο του αίματος που ίσχυε και σε εμάς μέχρι την υποδούλωση της χώρας μας με τα μνημόνια το 2010 οπότε επιβλήθηκε και μάλιστα καταχρηστικώς το δίκαιο του εδάφους για να εξυπηρετήσει την εγκατάσταση λαθρομεταναστών βάσει σχεδίου των κατοχικών δυνάμεων. Το νομοσχέδιο αυτό κρίθηκε αντισυνταγματικό και ζητήθηκε η γνωμάτευση του  Σ.τ.Ε. το οποίο και ενέκρινε τελικά τον νόμο που ετέθη σε ισχύ από το 2015. Τα κόμματα της προδοσίας ο λαός τα έστειλε στην αντιπολίτευση ενώ οι δικαστικοί λειτουργοί που δεν εκλέγονται από τον λαό αναρριχήθηκαν σε ανώτερα αξιώματα, το δε σημερινό κόμμα που εξαπάτησε τον λαό και είναι στην κυβέρνηση εφαρμόζει το σχέδιο κατά γράμμα.

Ανέφερα προηγουμένως ότι το δίκαιο του εδάφους εφαρμόζεται στην χώρα μας καταχρηστικώς, σε παράβαση της αρχικής του έννοιας βάσει της οποίας εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ, διότι εκεί οι ονομασθέντες πολίτες αν και δεν ήταν ιθαγενείς εντούτοις διέμεναν στην χώρα όπου είχαν εισέλθει και εργάζοντο νομίμως ή με το ζόρι, αντιθέτως, στην χώρα μας χρησιμοποιείται νομικά για να ονομάσει πολίτες ανθρώπους που έχουν εισέλθει παρανόμως και μάλιστα σαν μέρος υβριδικού πολέμου εναντίον μας.

Να μας πει η κυρία Γεωργία Σπυροπούλου που έμαθε την γλώσσα μας όταν λέει στον ανωτέρω σύνδεσμο ό,τι:

«στα ελληνικά οι έννοιες της ιθαγένειας και της υπηκοότητας ταυτίζονται»;

Από πότε οι πουλημένες εξουσίες της χώρας απέκτησαν το δικαίωμα να αλλοιώνουν τις πανάρχαιες έννοιες των λέξεων με νομοθετήματα που ψηφίστηκαν από αργυρώνητους βουλευτές, επικυρώθηκαν  από εξαρτώμενους  δικαστικούς λειτουργούς και υπεγράφησαν από επίορκους προέδρους της Δημοκρατίας; Γιατί δεν μιλάει η  Ακαδημία όταν βανδαλίζεται η γλώσσα, ο πολιτισμός και η ανεξαρτησία της χώρας μας; Τέλος ας μας πει η κυρία δικηγόρος ποιος χρηματοδοτεί την «Ελληνική» Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, για λογαριασμό της οποίας μιλάει, και εάν σε αυτούς τους ανθρώπους περιλαμβάνονται και οι υπό εξαφάνιση Έλληνες.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Η Γλωσσική αλλοίωση ως μέσον πολιτικής επιβολής

«κοντά ή μακριά ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι ΕΝΑ»

Διεθνή Παιδικό – Nεανικό Διαγωνισμό Ζωγραφικής για την Ομογένεια :
«κοντά ή μακριά ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι ΕΝΑ»
10 Απριλίου έως 5 Ιουλίου 2020

Διεθνής Παιδικός – Νεανικός Διαγωνισμός Ζωγραφικής για την Ομογένεια από το Υπουργείο Εξωτερικών.
Η Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού του Υπουργείου Εξωτερικών (ΓΓΑΕ) και η Παιδική Πινακοθήκη Ελλάδας (ΠΠΕ), σε συνεργασία με το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ) – Greek IBBY- KYKLOS PAIDIKOY VIVLIOY, διοργανώνουν διεθνή διαγωνισμό ζωγραφικής για τα παιδιά και τους νέους της Ομογένειας με θέμα «κοντά ή μακριά ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι ΕΝΑ» και χρονική διάρκεια από 10 Απριλίου έως 5 Ιουλίου 2020.
Ο εν λόγω διαγωνισμός αποτελεί την πρώτη από μία σειρά δράσεων, που θα αναλάβει το Υπουργείο Εξωτερικών και η Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού, με στόχο να διατηρηθεί ζωντανός και ισχυρός ο δεσμός των Ελλήνων Ομογενών με την μητέρα πατρίδα εν μέσω της δύσκολης συγκυρίας που όλοι βιώνουμε.
Ο διαγωνισμός θα διενεργηθεί, στο σύνολό του, εξ αποστάσεως και ηλεκτρονικώς συμβάλλοντας έτσι και στις επιταγές των ημερών που μας θέλουν να «Μένουμε Σπίτι», ώστε να ξεπεράσουμε τη δύσκολη αυτή κατάσταση. Ο εν λόγω διαγωνισμός, που είναι μία πρωτοβουλία της ΓΓΑΕ και τελεί υπό την επίβλεψη του Γενικού Γραμματέα κ. Γιάννη Χρυσουλάκη, αποτελεί μια πρόσκληση προς τα παιδιά και τους νέους της ελληνικής Ομογένειας, ανά τον κόσμο, να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, να περιγράψουν με την τέχνη τους την καθημερινότητα που βιώνουν αυτή τη δύσκολη περίοδο και να προβάλλουν μέσα από τις καλλιτεχνικές δημιουργίες τους ένα ευοίωνο και ειρηνικό μέλλον. Αποτελεί, επίσης, μία δημιουργική διέξοδο για τα παιδιά και τους νέους της Ομογένειας, που λόγω των περιοριστικών μέτρων που λαμβάνουν οι χώρες διεθνώς για να αποτραπεί η εξάπλωση του κορονοϊού περνούν τις περισσότερες ώρες στο σπίτι τους.
Όπως δήλωσε και ο Υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για θέματα Αποδήμου Ελληνισμού, κ. Κώστας Βλάσης: «Θέλουμε οι Έλληνες της Διασποράς, ο οικουμενικός Ελληνισμός να ξέρει πως είμαστε πάντα δίπλα του. Ειδικά σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη παγκόσμια συγκυρία, που βιώνουμε, είμαστε όλοι ένα ανεξάρτητα από την απόσταση που μας χωρίζει. Τα παιδιά και οι έφηβοι Έλληνες σ’ ολόκληρη την υφήλιο μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι φορείς ελπίδας και αισιοδοξίας και να στείλουν ένα οικουμενικό μήνυμα αγάπης, δύναμης και αλληλεγγύης».
Λεπτομέρειες για τον διαγωνισμό, τα βραβεία και τον τρόπο συμμετοχής θα βρείτε στην ιστοσελίδα του διαγωνισμού: https://sites.google.com/site/ppenearorfarweareallone

http://diaspora-grecque.com/modules/altern8news/article.php?storyid=6578

«Εορτή των Θεοφανίων στην Μασσαλία 2020.»

Photos : Bruno GORI
Nicolas STAVRINOU et Catherine STAVRINOU

Στην Μασσαλία, τη αρχαία Ελληνική πόλη που ιδρύθηκε το 600 π.Χ από τους Φωκαείς της Μ.Ασίας στην οποία ζούν και εργάζονται πάρα πολλοί Έλληνες ομογενείς ερτάστηκαν και φέτος τα Θεοφάνεια.

Με πρωτοβουλία του Ιερατικού Προϊσταμένου της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Μασσαλίας, Αρχιμανδρίτη π. Δημήτριου Πλουμή , καθιερώθηκε και φέτος η τελετή του Αγιασμού των Υδάτων στο λιμάνι της Μασσαλίας, την Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020 στο Vieux Port (παλιό λιμάνι ) και τελέσθηκε από τον Σεβ.Μητροπολίτη Γαλλίας κ.κ Εμμανουήλ συμπαραστατούμενος υπό των Αρχιμανδριτών π. Δημητρίου , π. Σεβαστιανού και του Διακόνου Χρυσόστομου
Το πρωί τελέσθηκε η ακολουθία του Όρθρου και η Θεία Λειτουργία στον ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Μασσαλίας χοροστατούντος του Σεβ.Μητροπολίτου Γαλλίας κ.κ Εμμανουήλ και στη συνέχεια ο Αγιασμός των Υδάτων στο λιμάνι της Μασσαλίας με τη συμμετοχή εκατοντάδων πιστών από την Ορθόδοξη Κοινότητα Μασσαλίας και από τις γύρω περιοχές. Μετά το πέρας του Αγιασμού οι πιστοί μετέβησαν στο Δημαρχείο της Μασσαλίας όπου ο Δήμαρχος Μασσαλίας παρέθεσε δεξίωση προς τιμήν της Ορθόδοξης Ελληνικής και Κυπριακής Κοινότητας.
Κατ΄αυτήν ομίλησαν ο αντιπρόσωπος του δημάρχου Μασσαλίας κ. Gerard Detaille και ο Σεβ.Μητροπολίτης Γαλλίας κ.κ Εμμανουήλ ευχαριστήσας το Δήμο για την συμπαράσταση στο έργο της Ορθόδοξης Κοινότητας, εξάρας παράλληλα τη προσφορά των Ελλήνων στη πόλη της Μασσαλίας.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στους τολμηρούς
κολυμβητές που βούτηξαν στα παγωμένα νερά του παλιού λιμανιού Μασσαλίας για να κρατήσουν ζωντανές τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα της ΕΛΛΑΔΑΣ
Συγχαρητήρια και του χρόνου

«Στα άδυτα του Facebook στο Μοσχάτο.»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

• 

  Διαχειριστές περιεχομένου του Facebook που εργάζονται στο Βερολίνο. Αντίστοιχο τμήμα, μόνο για τον έλεγχο των διαφημίσεων, λειτουργεί στην Αθήνα.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Επί μήνες ο Τάσος έκανε μια δουλειά στο Μοσχάτο για την οποία απαγορευόταν να μιλήσει. Αποφάσιζε τι έπρεπε να διαγραφεί ως ακατάλληλο από το Facebook. Στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μεσολαβούσαν μέχρι να εμφανιστεί η επόμενη ανάρτηση στην οθόνη του ένιωθε ένα σφίξιμο. Αν είχε και την παραμικρή αμφιβολία για την κρίση του θα έπρεπε να συμβουλευθεί πρώτα ένα ηλεκτρονικό εγχειρίδιο «με τα χειρότερα παραδείγματα του κόσμου». Εκεί θα έβλεπε εικόνες σκληρής πορνογραφίας, ακόμη και βασανισμού ζώων. «Δεν έχω ξεχάσει τη φωτογραφία με δύο σκυλάκια που τα είχαν κρεμασμένα από τα μπροστινά τους πόδια», λέει. Δεν του ήταν, όμως, πάντοτε ξεκάθαρο πού χαράσσονται τα όρια. Πότε απομακρύνει ανάρμοστο υλικό και πού ξεκινάει η λογοκρισία.

«Οι κανόνες που μας είχε θέσει το Facebook ήταν θολοί και οι διατυπώσεις τους πρόχειρες. Συχνά δεν ξέραμε αν παίρναμε τις σωστές αποφάσεις», λέει.

Ο Τάσος ήταν ένας από τους εκατοντάδες υπαλλήλους της εταιρείας Teleperformance που εργάζονται στην Αθήνα ως content moderators για λογαριασμό του Facebook. Είναι διαχειριστές περιεχομένου που αποφασίζουν τι είναι ακατάλληλο ή παραπλανητικό και πρέπει να διαγραφεί από το μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Εστιάζουν μόνο στις διαφημίσεις που δημοσιεύονται στο Facebook και όχι στις προσωπικές αναρτήσεις κάθε χρήστη όπως κάνουν άλλοι «ψηφιακοί καθαριστές» σε άλλα μέρη του κόσμου. Στην εκπαίδευσή του ο Τάσος είχε ενημερωθεί ότι, πέρα από την Ελλάδα, τουλάχιστον άλλα δύο αντίστοιχα τμήματα Business Integrity του Facebook λειτουργούν διεθνώς, ένα στην Πορτογαλία και ένα στη Μαλαισία.

_{Στη φωτογραφία φαίνονται διαχειριστές περιεχομένου στα γραφεία εταιρείας που συνεργάζεται με το Facebook στη Γερμανία. Στην Ελλάδα λειτουργεί αντίστοιχο τμήμα για τις διαφημίσεις που εμφανίζονται στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. (AP Photo/Martin Meissner)}

Με περίπου 1,59 δισεκατομμύρια ενεργούς χρήστες την ημέρα, το Facebook έχει γίνει παγκοσμίως ένα από τα πιο δημοφιλή εργαλεία διαφήμισης, ενημέρωσης και αυτοπροβολής, θέτοντας δικούς του όρους και κανόνες στον δημόσιο λόγο. Ωστόσο, δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο το ποιοι και πώς εφαρμόζουν την πολιτική διαγραφής περιεχομένου. Επειτα από πολύμηνη έρευνα η «Κ» σπάει αυτό το τείχος της σιωπής στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά παρουσιάζει τον τρόπο εργασίας των διαχειριστών περιεχομένου του Facebook, όχι στα γραφεία κάποιου υπεργολάβου στο Βερολίνο ή στο Δουβλίνο, αλλά στη δική μας γειτονιά, σε ένα πολυώροφο κτίριο της οδού Πειραιώς.

To Facebook προτιμάει να μη μιλάει αναλυτικά για αυτούς. «Εχουμε χιλιάδες ανθρώπους που καλύπτουν πολλές γλώσσες (και ελληνικά) οι οποίοι εργάζονται σε όλο τον κόσμο 24 ώρες το 24ωρο», είχε απαντήσει σε email του στις 28/6/2017 ο Jan Sciegienny, υπεύθυνος εταιρικής επικοινωνίας του Facebook, αρνούμενος αίτημα της «Κ» για συνεντεύξεις. Ακολούθησε η απόρριψη άλλων τριών αντίστοιχων αιτημάτων στις 3/11/2017, 27/3/2018 και 26/6/2019 – το τελευταίο αφορούσε επίσκεψη στην Teleperformance.

Η συνεργασία με την Ελλάδα

Τουλάχιστον από τον Σεπτέμβριο του 2018 είχε ξεκινήσει στην Ελλάδα η συνεργασία του Facebook με την Teleperformance, μια πολυεθνική με χιλιάδες εργαζομένους στην Αθήνα, που παρέχει για λογαριασμό άλλων εταιρειών τεχνική υποστήριξη και τηλεφωνική εξυπηρέτηση πελατών.

«Εργαζόμαστε σε συνεργασία με την Teleperformance στην Αθήνα για να βοηθήσουμε στην τήρηση των πολιτικών μας για τις διαφημίσεις και να υποστηρίξουμε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Συνεργαζόμαστε στενά μαζί τους, όπως συμβαίνει με όλους τους εταίρους μας, για να διασφαλίσουμε ότι οι ομάδες τους λαμβάνουν καλή φροντίδα και έχουν πρόσβαση σε οποιαδήποτε υποστήριξη χρειάζονται. Ζητούμε από αυτές τις ομάδες να υπογράψουν συμφωνία τήρησης απορρήτου για να διατηρούν τις πληροφορίες που χρήζουν διαχείρισης ασφαλείς», δήλωσε εκπρόσωπος του Facebook στην «Κ». Η Teleperformance δεν απάντησε σε ερωτήματα για αυτή την έρευνα.

_{Αγγελία της Teleperformance στο LinkedIn με την οποία έψαχνε για το τμήμα της Αθήνας διαχειριστές περιεχομένου για το Facebook που μιλούν νορβηγικά.}

Το τμήμα Business Integrity του Facebook στη χώρα μας εκτιμάται ότι απασχολεί κοντά στους 800 υπαλλήλους (από Νορβηγούς και Φινλανδούς, μέχρι Τούρκους και Ισραηλινούς) καλύπτοντας τις ανάγκες δεκάδων χωρών. Οι Έλληνες διαχειριστές του εργάζονται μεταξύ άλλων και στο ρωσόφωνο, γαλλόφωνο και γερμανόφωνο τμήμα. Ο Τάσος ήταν ένας εξ αυτών. Χρειάστηκαν περίπου οκτώ μήνες επαφών, από τον περασμένο Φεβρουάριο, μέχρι να δεχθεί και τελικά να μιλήσει στην «Κ» σε δύο διαδοχικές συναντήσεις. Την πρώτη φορά ήταν τόσo πολλά αυτά που ήθελε να μοιραστεί και τόσο πυκνός ο λόγος του που χρειάστηκε να κλείσουμε δεύτερο ραντεβού στην πλατεία Μαβίλη. Ζήτησε να μη δημοσιευθεί το πραγματικό του όνομα λόγω των συμφωνητικών εχεμύθειας που έχει υπογράψει.

Η «Κ» εξακρίβωσε ότι δούλευε για το Facebook διαβάζοντας και τη σύμβαση εργασίας του. Στην περιγραφή του αντικειμένου της δουλειάς του αναφέρεται ότι παρέχει υπηρεσίες τηλεφωνικής υποστήριξης, καθώς και «υπηρεσίες κατά κύριο λόγο στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών Facebook». Ο Τάσος διευκρινίζει, πάντως, ότι η δουλειά του δεν περιελάμβανε τηλεφωνικές κλήσεις. Του απαγορευόταν να μιλήσει σε οποιονδήποτε για το πόστο του, ενώ δεν έπρεπε να μοιραστεί σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Twitter, LinkedIn, Instagram) για ποιον εργάζεται.

_{Το συμβόλαιο που υπέγραψε ο Έλληνας διαχειριστής περιεχομένου ο οποίος μίλησε στην «Κ».}

Ένας ακόμη νεαρός Έλληνας, νυν εργαζόμενος στην εταιρεία, ενώ είχε συμφωνήσει να μιλήσει ανώνυμα άλλαξε γνώμη μία ώρα πριν από τη συνάντησή μας. Φοβόταν, όπως είπε, μήπως η μαρτυρία του επέφερε κυρώσεις σε συναδέλφους του.

Κανόνες μυστικότητας

Μια αγγελία οδήγησε τον Τάσο στα γραφεία της Teleperformance, όπου λέει ότι πέρασε από σύντομη συνέντευξη. Εκεί, ισχυρίζεται ότι του ανέφεραν αρχικά την πιθανότητα να εκτεθεί σε βίαιες εικόνες. Ακολούθησε εκπαίδευση σχεδόν τριών εβδομάδων προτού πιάσει δουλειά στο Μοσχάτο.

Είναι εύκολο να προσπεράσεις τις εγκαταστάσεις της εταιρείας κινούμενος στην οδό Πειραιώς εάν δεν γνωρίζεις πού ακριβώς βρίσκονται. Ερειπωμένα κτίρια στην πρόσοψη και ψηλοί μαντρότοιχοι μπλοκάρουν στα περισσότερα σημεία τη θέα στο εσωτερικό. Στα γύρω στενά λειτουργούν μόνο συνεργεία αυτοκινήτων, μεταφορικές εταιρείες και μηχανουργεία. Τίποτα δεν μαρτυρά ότι εδώ μπορεί να έχει τη βάση του ένα τμήμα του Facebook. Χρειάζεται κάποιος να είναι αρκετά παρατηρητικός για να εντοπίσει από το δρόμο το οικόπεδο με το μοντέρνο κτιριακό συγκρότημα που φιλοξενεί εκατοντάδες εργαζόμενους.

_{Στην πάνω φωτογραφία φαίνεται μια όψη των εγκαταστάσεων της Teleperformance στο Μοσχάτο. Στις κάτω φωτογραφίες αυτή είναι η εικόνα που συναντάει ο επισκέπτης στους γύρω δρόμους.}

Μόλις έφτανε κάθε πρωί στις εγκαταστάσεις ο Τάσος άφηνε στο ισόγειο σε ένα ερμάριο όλα τα προσωπικά του είδη και το κινητό του τηλέφωνο. «Επιτρεπόταν να έχουμε στο γραφείο μας μόνο νερό ή καφέ σε διαφανές ποτήρι. Ακόμα και το φακελάκι από τσάι απαγορευόταν, όπως και οποιοδήποτε κομμάτι χαρτιού στο οποίο θα μπορούσες να κρατήσεις σημειώσεις», λέει. Για να μπει στο γραφείο του χτυπούσε μια μαγνητική κάρτα πρώτα στο ασανσέρ και έπειτα στον όροφο όπου βρισκόταν το τμήμα του. Εκεί, όπως περιγράφει ο ίδιος, έβρισκε μια θέση –διαφορετική κάθε φορά– σε μεγάλα τραπέζια με υπολογιστές που το καθένα χωρούσε οκτώ υπαλλήλους.

Ο Τάσος ανήκε στους agents, γνωστούς και ως moderators, τους υπαλλήλους της κατώτερης βαθμίδας που έκαναν όλη τη δουλειά. «Άτυπα έπρεπε να ελέγχουμε 100 αναρτήσεις ανά ώρα. Αλλά δεν μας πίεζαν, ούτε μας έκοβαν τον μισθό εάν δεν τα καταφέρναμε», λέει. Μεταξύ των αναρτήσεων που ήλεγχαν υπήρχαν και ήδη λυμένες υποθέσεις (αποκαλούμενες «golden standards») που σκοπό είχαν να διαπιστώσουν την ακρίβειά της κρίσης τους. Στο οκτάωρό του αντιστοιχούσαν 45 λεπτά διαλείμματος με αυστηρή χρονομέτρηση για να μη λείψει αδικαιολόγητα από την παραγωγή. Όπως παρατηρούσε, πάντως, ο ίδιος σε κάποιες περιπτώσεις συνάδελφοί του στο τέλος της βάρδιας δέχονταν ή απέρριπταν περιεχόμενο χωρίς να το εξετάζουν. Στόχος τους, όπως λέει ο Τάσος, ήταν απλά να φτάσουν σε ένα συνολικό αριθμό που θεωρούσαν επιθυμητό.

Διαγραφή πορνογραφικού υλικού 

Ποιο διαφημιστικό περιεχόμενο όμως έκριναν ως ακατάλληλο; Απομάκρυναν αναρτήσεις για τζόγο, εμπόριο όπλων, φαρμάκων και ναρκωτικών, ή παραπλανητικές διαφημίσεις για δίαιτες που υπόσχονται συγκεκριμένα αποτελέσματα, όπως ότι σε τρεις μήνες κάποιος μπορεί να χάσει 15 κιλά. «Επί μία περίοδο το ζήτημα της πώλησης απομιμήσεων ήταν ψηλά στην ατζέντα. Επειτα προτεραιότητά μας ήταν η διαγραφή πορνογραφικού υλικού», λέει ο Τάσος. Εξέταζαν και τα link σε μια διαφήμιση καθώς μπορεί να μην παρέπεμπαν στο σχετικό προϊόν αλλά σε πορνογραφία.

Πέρα από τα προφανή, βάσει των προδιαγραφών διαφήμισης στο Facebook ως πορνογραφικό υλικό κρίνεται και η εικόνα μια γυναικείας θηλής, ή το πόσο ορατό είναι από το πλάι ένα γυναικείο στήθος. Στο εγχειρίδιο που μπορούσαν να συμβουλευθούν οι διαχειριστές υπήρχαν σε αυτή την κατηγορία συγκεκριμένα παραδείγματα με φωτογραφίες που θύμιζαν αστυνομία ηθών. Οπως υποστηρίζει ο Τάσος, σε κάποια από αυτά τα παραδείγματα μετρούσαν μέχρι και τα εκατοστά της εκτεθειμένης σάρκας.

Λογοκρισία έργων τέχνης

«Επισημαίναμε και έργα τέχνης, εάν σε αυτά εικονιζόταν γυναικεία θηλή», λέει και θυμάται την περίπτωση κέντρου αισθητικής στο εξωτερικό που είχε αναρτήσει σε διαφήμισή του τον πίνακα αναγεννησιακού ζωγράφου με μια γυμνή γυναίκα. Ενδεικτικό παράδειγμα λογοκρισίας έργου τέχνης από το Facebook ήταν αυτό του αγαλματιδίου της γυμνής Αφροδίτης του Βίλεντορφ που κρίθηκε ακατάλληλο τον Φεβρουάριο 2018. Εκπρόσωπος του Facebook είχε ζήτησε συγγνώμη τότε για αυτό το λάθος.

_{Tο αγαλματίδιοο της γυμνής Αφροδίτης του Βίλεντορφ που κρίθηκε ακατάλληλο τον Φεβρουάριο 2018 στο Facebook (προτού λειτουργήσει το σχετικό τμήμα ελέγχου περιεχομένου στην Ελλάδα).}

Στο πλαίσιο των καθηκόντων τους, όμως, οι διαχειριστές εκτίθενται και σε εικόνες βίας. «Το χειρότερο είναι να σου τύχει βίντεο κακής ανάλυσης και να πρέπει να το δεις ξανά και ξανά για να βεβαιωθείς εάν δείχνει ή όχι βιασμό», λέει ο Τάσος. Η εταιρεία παρείχε, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, τρεις ψυχολόγους. Κάθε εργαζόμενος φέρεται να μπορούσε να κλείσει μία συνεδρία 30 λεπτών ανά δύο εβδομάδες. Αν και είχε κάνει χρήση της συγκεκριμένης υπηρεσίας, ο Τάσος λέει ότι δεν αισθανόταν άνετα. Ανησυχούσε εάν όσα εκμυστηρευόταν στον ψυχολόγο θα έμεναν αυστηρά μεταξύ τους ή αν θα διέρρεαν στο εργασιακό περιβάλλον και θα οδηγούσαν σε απομάκρυνσή του.

Οι επιπτώσεις

Το ζήτημα της μακράς έκθεσης των διαχειριστών περιεχομένου του Facebook σε σκληρές εικόνες έχει τεθεί σε αντίστοιχες έρευνες που έχουν πραγματοποιήσει μέσα ενημέρωσης στο εξωτερικό. «Δεν υπήρχε τίποτε το ευχάριστο σε αυτή τη δουλειά. Πήγαινες κάθε πρωί στις 9, άνοιγες τον υπολογιστή και έβλεπες αποκεφαλισμούς. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, έβλεπες αποκεφαλισμούς», είχε δηλώσει το 2017 ένας «ψηφιακός καθαριστής» στη βρετανική εφημερίδα Guardian.

Τρεις πρώην διαχειριστές περιεχομένου στις ΗΠΑ, οι Selena Scola, Erin Elder και Gabriel Ramos, έχουν καταθέσει αγωγή κατά του Facebook, υποστηρίζοντας ότι υποφέρουν από μετατραυματικό στρες λόγω της δουλειάς που έκαναν. Ενας εξ αυτών ισχυρίζεται ότι πάσχει από κατάθλιψη και βλέπει συχνά εφιάλτες. Τον περασμένο Μάρτιο κατέθεσαν αίτηση για να παραπεμφθεί η υπόθεσή τους σε δίκη στην Καλιφόρνια. Στο σχετικό νομικό έγγραφο των 25 σελίδων που είναι στη διάθεση της «Κ» αναφέρουν ότι δεν δέχθηκαν επαρκή εκπαίδευση ούτε εξειδικευμένη ψυχολογική υποστήριξη κατά την εργασία τους. Επικαλούνται έρευνες που δείχνουν ότι όσοι εκτίθενται συστηματικά σε εικόνες παιδοφιλίας, όπως αστυνομικοί της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, μπορεί να αναπτύξουν παρόμοια συμπτώματα μετατραυματικής διαταραχής.

_{Οι τρεις πρώην διαχειριστές περιεχομένου του Facebook στις ΗΠΑ ζητούν να παραπεμφθεί η υπόθεσή τους σε δίκη και ισχυρίζονται ότι πάσχουν από μετατραυματική διαταραχή.}

Ισχυρίζονται ακόμη ότι τα συμφωνητικά εχεμύθειας που υποχρεούται να υπογράψει κάθε υπάλληλος δεν τους επιτρέπουν να μοιραστούν με άλλους ανθρώπους όσα δυσάρεστα βλέπουν προκειμένου να ανακουφιστούν, εντείνοντας το ψυχολογικό τους τραύμα. Το Facebook υποστηρίζει ότι τα συμφωνητικά εχεμύθειας έχουν σκοπό να προστατεύσουν τους διαχειριστές από δυσαρεστημένους χρήστες και να αποτρέψουν τη διαρροή προσωπικών δεδομένων.

Ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Κακαβούλης, μέλος της Homo Digitalis, μη κυβερνητικής οργάνωσης που υπερασπίζεται τα δικαιώματα χρηστών του Διαδικτύου στην Ελλάδα, θέτει δύο βασικούς προβληματισμούς σε σχέση με τη μυστικότητα που περιβάλλει τις υπηρεσίες του Facebook στη χώρα μας. «Ένα ζήτημα είναι πώς επιλέγονται, βάσει ποιου γνωσιακού επιπέδου, όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά εδώ», λέει. «Ακόμη προβληματίζει το ενδεχόμενο να λαμβάνονται λάθος αποφάσεις υπό πίεση και αυτές να αποτελούν τη βάση για να εκπαιδευθεί ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης που θα κάνει την αντίστοιχη δουλειά για το Facebook τα επόμενα χρόνια».

Ο Τάσος λέει ότι έμεινε σε αυτή τη δουλειά καθαρά για βιοποριστικούς λόγους. Οι μεικτές μηνιαίες αποδοχές του έφταναν τα 1.000 ευρώ, βάσει του συμβολαίου του. Οπως υποστηρίζει οι απολαβές διέφεραν ανά εθνικότητα ή γλώσσα. Πιο χαμηλοί φέρονται να ήταν οι μισθοί όσων βρίσκονταν στο αγγλόφωνο ή στο ελληνικό τμήμα. «Δεν είχα πάρει ποτέ περισσότερα σε άλλη δουλειά. Αισθανόμουν βασιλιάς», λέει ο νεαρός. Με τον καιρό, όμως, η φύση της εργασίας του φαίνεται ότι τον έφθειρε.

«Αν ήθελες να είσαι παραγωγικός, έπρεπε να μείνεις καρφωμένος στην οθόνη συνεχώς και να μη στρέψεις λεπτό το βλέμμα σου αλλού. Ήταν πιεστικό», λέει.

««Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθινό» (Δ. Σολωμός)».

του Ηλία Φιλιππίδη

Το πολιτικό ψέμμα αποτελεί την υφαλοκρηπίδα της γενικευμένης διαφθοράς

1. Η αλήθεια δεν ταυτίζεται με την πραγματικότητα

Ο Διονύσιος Σολωμός έζησε σε δύο διαφορετικές εποχές του Ελληνικού έθνους, δηλ. σε δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Η μία πραγματικότητα ήταν η Τουρκοκρατία και η άλλη ήταν η δημιουργία του ελεύθερου ελλαδικού κράτους.

Μπορεί ο Δ. Σολωμός να ζούσε στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα, όμως η συνείδησή του αναγνώριζε ως μόνη υπαρκτή αλήθεια, το σύνολο του Ελληνισμού, τόσο ως γεωγραφικό όσο και ως διαχρονικό, ιστορικό σύνολο. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της Επαναστάσεως του 1821, όπως το είχαν προδιαγράψει, ο εθνομάρτυρας Ρήγας Φεραίος και η Φιλική Εταιρεία.

Η Τουρκοκρατία ήταν για τον Ελληνισμό μία οδυνηρή πραγματικότητα, η οποία βεβαίως αποτελούσε μία απόλυτη αντίθεση προς την ελληνική αλήθεια. Η ελληνική αλήθεια τότε ενσαρκωνόταν από το ουτοπικό όραμα μιάς ελεύθερης πατρίδας, όπως την νοσταλγούσε το Γένος με πρότυπο την Βυζαντινή αυτοκρατορία και όπως την ύμνησε ο Δ. Σολωμός στο όνομα της ελευθερίας με το μεγαλειώδες ποίημά του «Ύμνος εις την ελευθερίαν», το οποίο καθιερώθηκε ως ο Εθνικός μας Ύμνος.

Ουτοπία είναι μία κοινωνιολογική έννοια και σημαίνει το «ούπω υπάρχον», αυτό που δεν υπάρχει ακόμη. Η πραγματοποίηση μιάς εθνικής ουτοπίας εξαρτάται από την δύναμη της συλλογικής βουλήσεως ενός έθνους. Η αλήθεια για τον Ελληνισμό ήταν τότε η βίαιη διακοπή της ιστορικής του συνέχειας και η πεποίθησή του, ότι με την υποδούλωσή του υποχρεώθηκε να ζει μία πραγματικότητα, η οποία ήταν πολύ κατώτερη από την διαχρονική του ποιότητα. Αυτή η αναντιστοιχία ποιότητας μπορούσε να επιβληθεί στον Ελληνισμό μόνο με την στέρηση της ελευθερίας του. Αλλά και χωρίς το χαρακτηριστικό της ποιοτικής αναντιστοιχίας, η ελευθερία από μόνη της αποτελεί μία υπέρτατη αλήθεια.

Βεβαίως αλήθεια σημαίνει πρωταρχικά την άμεση και πιστή αντίληψη της πραγματικότητας. Άρα είναι το αντίθετο του ψεύδους, της ψευδαισθήσεως και της αυταπάτης.

Επιπλέον όμως η έννοια της αλήθειας έχει και έναν ποιοτικό, έναν δεοντολογικό χαρακτήρα. Σε αυτό το δεύτερο επίπεδο η αλήθεια είναι ανώτερη από την πραγματικότητα και μέσω της συνειδήσεώς μας, μας καλεί να πάρουμε θέση, αν θα ταχθούμε με την αλήθεια ή με την πραγματικότητα.

Αυτή η δεοντολογική διάσταση ανάμεσα στην αλήθεια και την πραγματικότητα ενεργοποιείται πάλι από τον Σολωμό σε μία ειδικότερη και μη αναμενόμενη περίπτωση, την δολερή διχόνοια των Ελλήνων, που ξέσπασε το 1824 στην καρδιά της Επαναστάσεως. Η ομόνοια είναι αρετή. Η διχόνοια είναι μία συλλογική αρρώστια, η οποία επιπλέον θέτει σε κίνδυνο την ακριβοπληρωμένη ελευθερία.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι η έννοια της ελευθερίας είναι πολυεπίπεδη. Αποτελείται από τρία επίπεδα:

• α. την αντίθεση στο ψέμμα, ατομικό και συλλογικό.
•  β. ταυτίζεται με την έννοια της αρετής και
•  γ. θέτει τις προδιαγραφές της ορθότητας.

2. Η αλήθεια και η εθνική μας παρακμή

Το 2021 θα εορτάσουμε τα 200 χρόνια της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Δυστυχώς ο απολογισμός της συνολικής ποιοτικής λειτουργίας του Ελλαδικού κράτους είναι αρνητικός. Τα φωτεινά διαλείμματα και τα επιτεύγματά μας δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την σημερινή γενική μας παρακμή. Το γενικό συμπέρασμα είναι, ότι είμαστε ανίκανοι να αυτοδιοικηθούμε.

Αποτύχαμε να δημιουργήσουμε ένα αυτοδύναμο και σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, παρά τα αναμφισβήτητα προσόντα μας.

Αν αναζητείτε μία κεντρική αιτία της ιστορικής μας αποτυχίας, μπορώ ως κοινωνιολόγος να την αποδώσω στην προβληματική μας σχέση με την αξία της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Ως λαός έχουμε μόνιμο πρόβλημα εγκαίρου αντιλήψεως και επιγνώσεως της πραγματικότητας καθώς και προγραμματισμού του μέλλοντος, ως προσλήψεως αλλά και επιλογής της μελλοντικής πραγματικότητας.

Υπάρχει και ένα τρίτο επίπεδο της αλήθειας, που είναι η έννοια της ορθότητας. Η ορθότητα αφορά τις προδιαγραφές της λειτουργίας των επιλογών μας. Χύσαμε το αίμα μας για την ελευθερία το 1821 και πόσες φορές πριν, στους Εθνικούς αγώνες, στο Έπος του 40 και την Κατοχή. Όμως μέχρι και σήμερα δεν έχουμε καταλάβει, ότι η ελευθερία χωρίς την προϋπόθεση της εθνικής ανεξαρτησίας, είναι μία ψευδαίσθηση. Στο πλαίσιο του ελεύθερου ελλαδικού κράτους δώσαμε αγώνες για το Σύνταγμα και την Δημοκρατία. Όμως ακόμη δεν έχουμε καταλάβει, ότι η δημοκρατία χωρίς αξιοκρατία, χωρίς πολιτικό πολιτισμό και δημόσιο ήθος, χωρίς τον σεβασμό του δημοσίου χρήματος, χωρίς διαφάνεια και χωρίς την αλήθεια, ως της μόνης γλώσσας επικοινωνίας μεταξύ λαού και εξουσίας, είναι μία αυταπάτη και μάλιστα επικίνδυνα ολισθηρή, διότι οδηγεί στον γκρεμό της παρακμής.

Βασικό αίτιο αυτής της συλλογικής μας τυφλότητας είναι το μεταπρατικό και πελατειακό πολιτικό μας σύστημα, το οποίο δεν θέλει να ξυπνήσει ο λαός. Θέλει τον λαό χαϊβάνι, για να μπορεί να τον εκμεταλλεύεται. Το πολιτικό μας σύστημα δεν αισθάνεται υπόλογο απέναντι στον λαό αλλά μόνο απέναντι στον Ξένο παράγοντα, από τον οποίο εξαρτάται.

Ο κοινός παρονομαστής όλων των πολιτικών κομμάτων είναι η κατάχρηση του ψέμματος απέναντι στον λαό. Με αυτή την έννοια είναι κούφιο το επιχείρημα όσων πολιτικών, νυν και πρώην, μας λένε, ότι «δεν είμαστε όλοι το ίδιο, εμείς δεν πλουτίσαμε από την πολιτική». Όμως ακόμη και αν δεν έκλεψαν, αναπαρήγαγαν τα ψέμματα του αρχηγού τους και έκλειναν τα μάτια τους μπροστά στα κραυγαλέα σκάνδαλα διαφθοράς με αντάλλαγμα το βουλευτιλίκι ή και το υπουργιλίκι. Η σιωπή τους είναι η συνενοχή τους, τόσο για το τότε, όσο και για την σημερινή μας παρακμή.

http://www.hellenologia.com/2019/06/blog-post.html

Ξαναφτιάχνονται τα μνημεία;

Είπε ο Πρόεδρος Μακρόν πως «θα ξαναφτιάξει ομορφότερη» την «Παναγία των Παρισίων» που πρόσφατα μερικώς κάηκε.

Είναι αυτό δυνατόν;

Τι σημαίνει και τι είναι άραγε ένα μνημείο ή ένα πολιτισμικό μνημείο;

Μνημείο ορίζεται κάποιο κατασκεύασμα που υπενθυμίζει κάποιον νεκρό. Κατ’ επέκταση, καθιερώθηκε να ορίζονται κατασκευές που υπενθυμίζουν σπουδαία γεγονότα, δοξασίες, ευχές, λατρείες. Στην εποχή μας, ορίζονται και οι κατασκευές που αναμιμνήσκουν παλαιότερους πολιτισμούς. Είναι δηλαδή κάποια αξιόλογα ανθρώπινα έργα, δηλωτικά παρελθουσών πολιτισμικών εποχών, λαών που χάθηκαν, τεχνοτροπιών που χάθηκαν, δοξασιών που χάθηκαν, κοσμοαντιλήψεων που χάθηκαν, στον διάβα των αιώνων.

Η ανθρώπινη βαρβαρότητα, όπως έπραξε εσχάτως το ισλαμοφασιστικό «ISIS» στην Παλμύρα της Συρίας, οι Τούρκοι με τις εκκλησίες στην κατεχόμενη Κύπρο, οι αποικιοκράτες στην Αμερική, και αναρίθμητοι άλλοι στην Ιστορία, καταστρέφει τέτοια μνημειώδη έργα, ώστε να επιτύχει την εξαφάνιση εκείνων των κοινωνιών που επιχειρεί να εξοντώσει. Θύμα αυτής της κτηνώδους ισοπεδωτικής βαρβαρότητας έπεσε πολλές φορές και η δική μας Ακρόπολις με τους ναούς της. Ουδείς επεχείρησε να τους αντικαταστήσει. Και τα κατεστραμμένα μνημεία, παραμένουν και είναι, μνημεία: πολιτισμού και βαρβαρότητας.

Είναι όμως δυνατόν να αντικατασταθεί ένα πολιτισμικό μνημείο εφόσον καταστραφεί; Είναι δυνατόν να αντιγραφούν οι τέχνες που το δημιούργησαν, στις κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές συνθήκες που ίσχυαν; Μπορεί να αντιγραφούν, ο ανθρώπινος νους και το χέρι που αυτός κατηύθυνε, ο μάστορας, ο παραγιός, ο χορηγός, ο δεσπότης, που συνετέλεσαν σε κάποια μνημειώδη δημιουργία; Είναι δυνατόν ένα μνημείο να είναι «ολόγραμμα» του εαυτού του; Αντίγραφο βεβαίως μπορεί να είναι, μνημείο όμως, αποκλείεται.

Πολύ δε περισσότερο και χειρότερα μπορεί ένα μνημείο να «ξαναγίνει ομορφότερο»; Σηκώνουν ο πολιτισμός και η Ιστορία lifting;

Ο κ. Μακρόν και η κυβέρνησή του θα έπρεπε να αναλάβουν τις συνέπειες των ευθυνών τους για την έκθεση σε καταστροφικούς κινδύνους μνημείων της Γαλλίας αντί να υποκρίνονται και να καταφεύγουν σε «μαϊμούδες». Αντέχουν όμως ένα μνημείο της ανεπάρκειάς τους;

Δίκαια ο κ. Μακρόν μπορεί να προσφωνείται, Μικρόν.

Νίκος Καραβαζάκης

Υ.Γ.: Και μια άλλη πυρκαγιά, στα καθ’ ημάς, πριν μερικούς μήνες, δημιούργησε ένα άλλο «μνημείο». Ακριβέστερα, έναν Τύμβο.

Ν.Κ.

«Καταστροφή παραδοσιακών ξύλινων σκαριών»

29ο Τεύχος Ην-Ων

Περισσότερα από 12.000 παραδοσιακά ξύλινα σκάφη καταστράφηκαν εξαιτίας της οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 1990 έως και σήμερα. Με την παράδοση της αλιευτικής άδειας προς επιχορήγηση, τεμαχίζεται το παραδοσιακό σκάφος. Προκειμένου να διακοπεί αυτό το «έγκλημα» τα μέλη του «Ελληνικού Συνδέσμου Παραδοσιακών Σκαφών» προσπαθούν να εισάγουν ένα πρόγραμμα που αντί να καταστρέφεται κάθε σκάφος, να το διασώζεται και να αλλάζεται η χρήση του.
Ο κ. Μάνος Βερνίκος μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου και υπεύθυνος για τα ξύλινα σκάφη αναφέρει σε συνέντευξη στο «Ην-ΩΝ» «Τα αλιευτικά παραδοσιακά σκάφη που ομορφαίνουν τις θάλασσές μας είναι εθνικοί μας θησαυροί και αναπόσπαστο μέρος της ναυτικής μας παράδοσης και του πολιτισμού μας. Καταστρέφοντας τα σβήνουμε την πολιτισμική μας κληρονομιά και την ιστορία μας».
Σε ανακοινωσή τους τα μέλη του Συνδέσμου στις 31 Ιανουαρίου 2018 είχαν επισημάνει «46 εκατομμύρια ευρώ διατίθενται για την καταστροφή αντί για την διατήρηση της ναυτικής μας κληρονομιάς.
Όταν θα ολοκληρωθεί αυτή η απόσυρση η πολιτιστική μας κληρονομιά θα θρηνεί 13.785 αλιευτικά ξύλινα κυρίως παραδοσιακά σκάφη προς τις χωματερές.
Σύμφωνα με τα συγκεντρωθέντα στοιχεία ήδη εγκρίθηκαν καταστροφές 763 αλιευτικών σκαφών και άλλες 522 αιτήσεις δεν προχώρησαν προσωρινά λόγω έλλειψης του διαθέσιμου ποσού για τις υπόλοιπες καταστροφές.
Όμως δεν έγινε κανένας έλεγχος για να διαπιστωθεί η πολιτιστική αξία των σκαφών που θα καταστραφούν από το κράτος, που κόπτεται για την πολιτιστική του ευαισθησία.
Οι προφορικές διαβεβαιώσεις σύσσωμου του πολιτικού κόσμου της Ελλάδος ότι «κάτι καλό» θα γίνει για την μη συνέχιση της καταστροφής των ξύλινων αλιευτικών σκαφών ήταν απλά μια εξαγγελία για την συσκότιση της υποθέσεως.
Η αναλγησία που επιδεικνύει το Υπουργείο Αγροτικής (δήθεν) Ανάπτυξης είναι εξοργιστική.
Όσοι αγαπούν την παράδοση της ελληνικής ναυπηγικής χειροποίητης τέχνης, των Ελλήνων καραβομαραγκών, πρέπει να συστρατευθούν για την αποτροπή αυτής της επαίσχυντης καταστροφής.
Το Υπουργείο Πολιτισμού παρακαλείται για τις δικές του κατ’ αρμοδιότητα ενέργειες, ώστε η διάσωση αξιόλογων παραδοσιακών ξύλινων αλιευτικών σκαφών, να μην μείνει γράμμα άνευ λόγου και ουσίας.
Ο Σύνδεσμος μας από πολλών ετών έχει προτείνει αντί της καταστροφής τους, την αλλαγή χρήσης των αλιευτικών σκαφών σε ιδιωτικά ή επαγγελματικά σκάφη αναψυχής με αγορά τους μέσω της διαδικασίας εκποίηση τους μέσω του ΟΔΔΥ προς κάθε Έλληνα η αλλοδαπό φίλο της ελληνικής παραδοσιακής χειροποίητης ναυπηγικής τέχνης.»

http://www.e-inon.gr/magazine/καταστροφή-παραδοσιακών-ξύλινων-σκα/

«ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΤΣΙΦΑ»

December 29, 2018

Αγαπητοί φίλοι

Το ΙΗΑ θα κλείσει το 2018 με ένα εθνικό και ανθρωπιστικό πρόγραμμα. Το οφείλουμε σε έναν νέο-Ήρωα, τον Κωνσταντίνο ΚΑΤΣΙΦΑ της Βορείου Ηπείρου που έδωσε την ζωή του για την Ελληνική σημαία.

Ο Κωνσταντίνος άφησε πίσω μια κόρη 13 ετών, την Βασιλική, και έχουμε ιερή υποχρέωση να την βοηθήσουμε καλύπτοντας ένα μέρος από το μεγάλο κενό που άφησε η απώλεια του πατέρα της.

Ο Γεώργιος Γιαλτουρίδης, μέλος του ΙΗΑ, άνοιξε αυτό το πρόγραμμα με την ιδέα και $1,500 τα οποία είναι ήδη, in Escrow, μέσα στον λογαριασμό του ΙΗΑ. Όποιος δωρήσει περισσότερα από $500 θα είνα μέλος μιας επιτροπής ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΚΑΤΣΙΦΑ, η οποία θά επιβλέπει και αποφασίζει για την διάθεση των χρημάτων. ΤΟ ΙΗΑ θα συμμετάσχει στην επιτροπή ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΤΣΙΦΑ με ένα αντιπρόσωπο – τον Στέφανο Παπακώστας συντονιστή της επιτροπής Βορείου Ηπείρου.

ΔΩΡΗΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΤΣΙΦΑ

——————————————————-

Παρακαλώ Κάνετε το καθήκον σας προς τον ήρωα Κωνσταντίνο ΚΑΤΣΙΦΑ.

https://professors-phds.com/iha/1144-2/embed/#?secret=PE3299RiRw

 

««Ισλαμική αστυνομία» τώρα και στα γκέτο της Αθήνας.»

της Νεφέλης Λυγερού   

Τον περασμένο Ιούνιο είχαμε δημοσιεύσει το παρακάτω ρεπορτάζ, το οποίο αρκετοί είχαν χαρακτηρίσει υπερβολικό, αν όχι ξενοφοβικό. Αυτές τις ημέρες, η Ελληνική Αστυνομία συνέλαβε στην περιοχή του Κολιάτσου ομάδα μεταναστών από το Μπαγκλαντές, που ασκούσε ακριβώς το παρακάτω περιγραφόμενο έργο. Το ρεπορτάζ που είχαμε δημοσιεύσει έχει ως εξής:

Η διαπερατότητα των χωρών και των συνόρων είναι εμφανής, όταν διασχίζει κανείς το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τον Βοτανικό, την Κυψέλη και άλλες περιοχές της πρωτεύουσας. Εκεί συγκεντρώνεται ο πυκνός μεταναστευτικός πληθυσμός –μόνιμος και παράνομος– από δεκάδες χώρες, συνδιαμορφώνοντας ένα πολύχρωμο όσο και πολύπλοκο μωσαϊκό.

Κάποιοι έχουν ριζώσει, χτίζοντας τα νοικοκυριά και τις μικροεπιχειρήσεις τους. Άλλοι, παγιδευμένοι στο κενό μεταξύ Τουρκίας και Ευρώπης, στριμώχνονται στις πλατείες και στα πάρκα στο κέντρο της Αθήνας, αδυνατώντας να βρουν δουλειά ή στέγαση. Εναντίον όλων αυτών, όμως, στρέφεται ένα περίεργο φαινόμενο που έχει κάνει την εμφάνισή του στο κέντρο της Αθήνας και περιγράφεται με τη λέξη mutaween (μουταβίν).

Στα αραβικά σημαίνει εθελοντής, αλλά στην καθομιλουμένη χρησιμοποιείται για να περιγράψει την άτυπη «ισλαμική αστυνομία», αυτή που σε κάποιες μουσουλμανικές χώρες περιπολεί και επιβάλλει την τήρηση των θρησκευτικών νόμων. Αν και στην Ευρώπη δεν αναγνωρίζεται και ούτε επιτρέπεται καμία θρησκευτική αστυνομία, οποιασδήποτε θρησκείας, κάτι τέτοιο φαίνεται να λειτουργεί υπόγεια και να χάνεται μέσα στα γκέτο της Αθήνας.

Σωκράτους και Ευριπίδου γωνία

Στην περίπτωση της Ελλάδας, η «ισλαμική αστυνομία», που επιδιώκει να επιβάλει το νόμο της Σαρία (ισλαμικό δίκαιο), λειτουργεί βέβαια απολύτως αυθαίρετα. Πρόκειται για ομάδες ανδρών από 30-50 ετών που δρουν στο κέντρο, σε περιοχές όπως είναι η πλατεία Θεάτρου, η οδός Σωκράτους, η Ευριπίδου και άλλα μέρη που έχουν καταντήσει δυσπρόσιτα για τον Αθηναίο.

Σ’ αυτές τις περιοχές, λοιπόν, η «ισλαμική αστυνομία» παρεμβαίνει εναντίον ομοθρήσκων τους, ανδρών και γυναικών, όταν κρίνει ότι αυτοί παραβιάζουν τον ισλαμικό νόμο, ότι έχουν αποπλανηθεί από τον δυτικό τρόπο ζωής. Πριν από κάποια χρόνια είχε λάβει χώρα ένα περιστατικό, μέσω του οποίου είχε αποκαλυφθεί για πρώτη φορά η δράση της.

Τότε, μία ομάδα ουαχαμπιτών (η εξτρεμιστική πτέρυγα του σουνιτικού Ισλάμ) είχε επιτεθεί μέρα μεσημέρι σ’ ένα ζευγάρι από το Μπανγκλαντές. Πιο συγκεκριμένα, τέσσερα άτομα είχαν ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία της γυναίκας, επειδή δεν είχε καλυμμένο το πρόσωπό της. Όταν παρενέβη ο σύζυγός της, έξω από ένα μαγαζί οπτικών, δύο μουταβίν τον έπιασαν πισθάγκωνα, ενώ οι άλλοι δύο επιτέθηκαν στη γυναίκα και με ένα πανί προσπάθησαν να της καλύψουν το πρόσωπο.

Αλλεπάλληλα κρούσματα

Οι εκεί καταστηματάρχες αντέδρασαν και έσωσαν την κατάσταση. Η αστυνομία έφθασε, όταν είχαν φύγει οι δράστες. Όπως αποδείχθηκε ήταν συμπατριώτες του ζευγαριού που είχαν ενοχληθεί από τον δυτικό τρόπο ζωής του. Παρ’ όλα αυτά, τα θύματα αρνήθηκαν να ασκήσουν δίωξη από φόβο.

Τον ίδιο φόβο νιώθουν Έλληνες και ξένοι καταστηματάρχες που καλούνται να ζήσουν και να εργαστούν σε ανασφαλείς συνθήκες. Στα διάφορα σχετικά περιστατικά συγκαταλέγεται και αυτό του προπηλακισμού δύο νεαρών γυναικών, στην περιοχή της Πλατείας Αττικής. «Αμάρτησαν», επειδή ήταν Ραμαζάνι και πέρασαν μπροστά από το πεζοδρόμιο κτιρίου, το υπόγειο του οποίου είχε μετατραπεί σε παράνομο τζαμί από Αφγανούς και Πακιστανούς.

Οι δράστες της επίθεσης και αυτόκλητοι τηρητές της τάξης επικαλέστηκαν ασέβεια, καθώς οι γυναίκες δεν σεβάστηκαν την «ιερότητα» του χώρου και τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Στο Μεταξουργείο ένας καταστηματάρχης έγινε μάρτυρας ενός παρόμοιου περιστατικού. Στην οδό Κολωνού, πριν την Αχιλλέως, μία ομάδα μουταβίν της περιοχής επιτέθηκε στη σύζυγο Αιγύπτιου καταστηματάρχη, επειδή δεν φόραγε μαντήλα.

Ο προσηλυτισμός των «απίστων»

Αποστολή των μουταβίν και των υπολοίπων που δρουν είναι και το λεγόμενο Dawa, δηλαδή ο προσηλυτισμός των «απίστων». Παράλληλα αποτελεί και μια προσπάθεια  καλύτερης εκμάθησης και τόνωσης της ισλαμικής πίστης από τους ίδιους τους μουσουλμάνους.

Πριν καιρό, ο ίδιος ο πρόεδρος της αφγανικής κοινότητας είχε καταγγείλει τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει ο φανατισμός εξαθλιωμένων μεταναστών, η ελλιπής ενημέρωση των μεταναστών για τους νόμους που ισχύουν στη χώρα φιλοξενίας τους και η υπερσυγκέντρωση. Μέσα σε αυτή την υπερσυγκέντρωση θάβονταν και τα εγκλήματα τιμής που βασίζονταν στο εθιμικό δίκαιο και αυτό με τη σειρά του στην ερμηνεία που δίνεται από τις διάφορες ισλαμικές φατρίες στον λόγο του Μωάμεθ.

Πολλοί μουσουλμάνοι, όμως, ζητούν να μην εφαρμόζεται η Σαρία στην Ελλάδα, γιατί ακόμη και εγκληματικά στοιχεία καλύπτονται με ισλαμικό μανδύα. Δύο νεαροί είχαν έλθει πριν από δύο χρόνια από το Ιράκ για να βρουν την αδελφή τους, Την βρήκαν και την έπνιξαν στον Κορινθιακό. Είχε κατηγορηθεί για μοιχεία και τα αδέλφια της την έψαχναν για να επιβάλουν την ποινή!

Ο Ναΐμ Ελγαντούρ, πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας, όταν ρωτήθηκε για τη δράση της «ισλαμικής αστυνομίας» δήλωσε άγνοια, υποστηρίζοντας ότι «πρόκειται για ψέματα που έχουν ως στόχο να πλήξουν τους Μουσουλμάνους που ζουν στην Ελλάδα».

Λίγα χρόνια νωρίτερα, όμως, ο ίδιος εξηγούσε σε γνωστή εφημερίδα ότι «στη χώρα μας, όπως και σε όλες τις χώρες, έχουν μεταφερθεί ουαχαμπίτες. Άνθρωποι φανατικοί, που δεν εργάζονται και ζουν από τα τζαμιά. Αρκετοί πληρώνονται με μισθούς από την Ευρωπαϊκή Ένωση Ισλαμιστικών Οργανώσεων. Έχουν ιδρύσει ισλαμιστικό κέντρο στην Αθήνα».

Με βάση τα άτυπα τζαμιά

Αυτούς προσπαθούσαν και προσπαθούν ακόμα να απομονώσουν οι υπόλοιποι φιλήσυχοι μουσουλμάνοι μετανάστες. Από αυτούς, άλλωστε νιώθουν απειλή. Στις άτυπες αυτές αυτόκλητες ομάδες επιβολής του ισλαμικού νόμου συμμετέχουν ισλαμιστές πολλών εθνικοτήτων. Βάση τους είναι κατά κανόνα τα δεκάδες ανεξέλεγκτα άτυπα τζαμιά.

Οι φανατικοί σουνίτες εμπνέονται από τον λόγιο του Ισλάμ του 18ου αιώνα Μοχάμαντ Ιμπν Ουαχάμπ. Αν και δεν υπάρχουν πολλοί ουαχαμπίτες στην Αθήνα είναι δραστήριοι και έχουν την τάση να επιβάλουν με τη βία τη Σαρία. Πιστεύουν στην κατά γράμμα εφαρμογή του Κορανίου και της Σούνα, της αρχικής παράδοσης.

Σημαντική είναι η συμμετοχή Πακιστανών και Μπαγκλαντεσιανών σ’ αυτές τις ομάδες. Επιθετικοί είναι οι υποστηρικτές του πακιστανικού ισλαμικού κόμματος Jamaat e-Islami, το οποίο επιδιώκει την επιβολή της Σαρία και την εγκαθίδρυση ισλαμικού κράτους.

Πεζοί και εποχούμενοι στις γειτονιές της Ευρώπης

Η «ισλαμική αστυνομία» δεν είναι βέβαια ελληνική πρωτοτυπία. Τείνει να προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στο εξωτερικό. Δεν περιορίζει, μάλιστα, τη δράση της στις μουσουλμανικές κοινότητες. Έχει στραφεί και εναντίον γηγενών Ευρωπαίων.

Ιδιοκτήτες μπαρ στην Κοπεγχάγη δήλωσαν πως κουράστηκαν από την «αστυνομία της Σαρία», από τις απειλές και τις ζημιές που είχαν υποστεί. Έφτασαν να εγείρουν το θέμα στην κυβέρνηση και ειδικότερα στην υπουργό Ενσωμάτωσης. Νεαροί μουσουλμάνοι ακτιβιστές προσπαθούσαν να επιβάλουν τη λεγόμενη «ζώνη Σαρία», απειλώντας, εκβιάζοντας και διαπράττοντας βανδαλισμούς με πέτρες και κροτίδες στα μπαρ.

Το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε και στο Αμβούργο με νεαρούς άνδρες να περιπολούν στους δρόμους, υποδυόμενοι την «αστυνομία της Σαρία». Φορούν, μάλιστα, και ειδικά γιλέκα. Εκεί αυτόπτης μάρτυρας έχει αναφέρει ότι είδε τρεις ανθρώπους με μαντίλες και μαύρα γάντια να περιπολούν στην περιοχή Wandsbek του Αμβούργου μέσα σε ένα μαύρο VW με κολλημένο κάποιο ισλαμικό λογότυπο, ενώ στο καπό του αυτοκινήτου έγραφε «Αστυνομία Σαρία».

Ανάλογα περιστατικά υπήρξαν και στο Ντίσλεντορφ. Μια ομάδα εμφανίστηκε με γιλέκα που έγραφαν πάνω «Αστυνομία Σαρία» και προέτρεπε τους περαστικούς να σταματήσουν να πίνουν αλκοόλ και να απέχουν από τα τυχερά παιχνίδια. Τέλος, τα περισσότερα από τα περιστατικά έχουν να κάνουν με γυναίκες που «παραβιάζουν τους κανόνες», επειδή κυκλοφορούν δημόσια «απρεπώς ενδεδυμένες».

Κάποιες από αυτές τις σταματούν στο δρόμο, προειδοποιώντας τες ότι δεν πρέπει να κυκλοφορούν έτσι. Σε πολλές περιπτώσεις, πάντως, οι ομάδες αυτές μπουκάρουν σε μαγαζιά και ξυλοφορτώνουν ομοθρήσκους τους στη μέση του δρόμου προς παραδειγματισμό. Κατά κανόνα τα θύματα αρνούνται να πάνε στην αστυνομία, φοβούμενα ότι θα απομονωθούν στην κοινότητά τους και, επιπλέον, θα υποστούν αντίποινα.

“Ισλαμική αστυνομία” τώρα και στα γκέτο της Αθήνας

Υπάρχει ψυχή, ελληνική.

pronews.gr/   Ένα δικό της τραγούδι παρουσίασε η 16χρονη Ράνια Λίβα από τον Πειραιά εμπνευσμένη από την ελλάδα της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής των Μνημονίων με αποτέλεσμα να… αποθεωθεί από την κριτική επιτροπή και ειδικά από τους Μ.Μπακογιάννη και Σ.Τανιμανίδη.

Χαρακτηριστικό το ρεφρέν του τραγουδιού:

«Φτώχεια και πείνα επικρατεί

στα πεζοδρόμια, στα παγκάκια, στους σταθμούς,

άνθρωποι γύρω πεθαίνουν μοναχοί

αχ Ελλάδα μου φωνάζω δεν με ακούς».

Η Μαρία Μπακοδήμου εξέφρασε τη συγκίνησή της «που η γενιά η δικιά σας έχει μεγαλώσει στη χώρα που περνάει μια κρίση όχι μόνο οικονομική», με τον Σάκη Τανιμανίδη να παίρνει το λόγο και να δηλώνει «εκνευρισμένος και στεναχωρημένος από την αλήθεια των στίχων του τραγουδιού».

«Είναι τόσο στενάχωρο, αν συνειδητοποιήσουμε ότι ένα 16χρονο κορίτσι εμπνέεται από την κατάντια της χώρας μας για να γράψει αυτό το καταπληκτικό τραγούδι. Είναι πραγματικά κρίμα και εκνευρίζομαι και θυμώνω και στεναχωριέμαι που οι μεγαλύτεροι και οι παλαιότερες γενιές φρόντισαν ώστε εσύ Ράνια μου να εμπνευστείς ένα τραγούδι με στίχους που μιλάνε γι’ αυτή την κατάντια της σημερινής Ελλάδας και που δεν σας δίνουν τη δυνατότητα να ονειρευτείτε όπως θα έπρεπε να ονειρευτείτε. Είμαι πολύ εκνευρισμένος» ήταν τα λόγια του παρουσιαστή.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η Ράνια πέρασε πανηγυρικά, με τρεις θετικές ψήφους, στην επόμενη φάση του παιχνιδιού.

https://pellain-gr.blogspot.com/2018/11/16.html

«Ένας κόσμος που χάθηκε»

Παρουσίαση βιβλίου της Τούλας Χατζηκωστή Ένας κόσμος που χάθηκε Γλυκόπικρες Αναμνήσεις από την Κύπρο του χθες

Το Σπίτι της Κύπρου, οι Εκδόσεις Γερμανός και η Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας (Ο.Κ.Ο.Ε.), παρουσιάζουν την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018 και ώρα 19:00 στο Σπίτι της Κύπρου (Ξενοφώντος 2Α, Σύνταγμα). το βιβλίο της Τούλας Χατζηκωστή Ένας κόσμος που χάθηκε. Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας κύριος Κυριάκος Κενεβέζος. Εισαγωγική ομιλία από τον κύριο Ανδρέα Γερμανό. Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας (Ο.Κ.Ο.Ε.) και η Ψυχολόγος, Πρόεδρος Ιδρύματος Πολιτισμού «Ανδρέας Λεντάκη» κυρία Έφη Λεντάκη. Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η κυρία Μιμή Ντενίση. Αντιφώνηση από τη συγγραφέα κυρία Τούλα Χατζηκωστή.

Μέσα από τα προσωπικά βιώματα, διηγήσεις παππούδων, συγγενών και άλλων, η συγγραφέας ζωντανεύει τον κόσμο της Κύπρου από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι το 1974. Εν μέρει προσωπικό ημερολόγιο, εν μέρει αυτοβιογραφία, αλλά κυρίως κατάθεση ψυχής, το αφήγημα αυτό αναπλάθει μοναδική εποχή που δεν υπάρχει πια. Οι γλυκόπικρες αναμνήσεις από τη ζωή της συγγραφέως γίνονται το νήμα που συνδέει αρμονικά ιστορίες, περαστικά και καθημερινές σκηνές από έναν κόσμο πιο απλό, πιο αγνό, πιο γνήσιο.