Είναι εκ των ουκ άνευ ο ελλαδικός λαός να συνειδητοποιήση ένα, τουλάχιστον, πράγμα: και να μηδενίσουν το χρέος οι δανειστές, να μας πούνε ξεκινάτε από αρχή, «ταμπούλα ράσα» που έλεγε κι’ο Αρης ο Σπηλιωτόπουλος (χωρίς απαραιτήτως να ξέρη τί σημαίνει), το πρόβλημα θα λυθή προσωρινά, σε μια πενταετία το πολύ, αφού ξαποστάση, η Ελλάς προς τη …λόξα θα τραβήξη και πάλι! Χρειάζεται ανελέητο γκρέμισμα που να μην περιοριστή μόνο στους σοβάδες αλλά να πάρη τοίχους και γιατί όχι θεμέλια (αν υπάρχουν)! Οπως είχε πει και ο Τσαρούχης αναφερόμενος στο πολεοδομικό, ο εθνικός ευεργέτης του μέλλοντος θα είναι αυτός που θα αγοράζη ένα οικοδομικό τετράγωνο, θα το ισοπεδώνη για να μένη ως ελεύθερος χώρος και εν συνεχεία θα τοποθετούν μια πλάκα που θα γράφη ότι «κατεδαφίσθη υπό δωρεάς του κ. τάδε». Ετσι και στην πολιτική, οι πραγματικοί ηγέτες θα είναι αυτοί που θα κατεδαφίσουν συστηματικά και με θάρρος. Προσοχή, δεν μιλάμε για αποδόμηση και άλλες ψευτοδιανοουμενίστικες φιοριτούρες, αλλά για κανονικό γκρέμισμα ενός σαθρού οικοδομήματος το οποίο κινδυνεύει να πέση και να καταπλακώση κι’αυτούς που στεγάζει! Και χρειάζεται να ξυπνήση ο κόσμος, κάτι που βέβαια δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Να πιστέψη στον εαυτό του, να βγη από τον αδιέξοδο κατήφορο της συνομωσιολαγνείας που έχει κάνει τους Ελληνες τα εξυπνότερα …ζώα! Για όλα έχουν μία ή περισσότερες απαντήσεις και τις ξεφουρνίζουν σαν κλανιές προς στιγμιαία εκτόνωση!
Τη μεγαλύτερη ίσως ευθύνη για αυτό το χάλι την έχει το Διαδίκτυο, επειδή άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου σε ανθρώπους που νόμιζαν ότι επρόκειτο για …γκάιντες. Κάθε καμπλαυτιάς, κάθε άσχετος, ο τελευταίος τενεκές και χοντροκομμένος διανοητικά φελός έχει γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, ερευνητής, γιατρός, θεολόγος, ηλεκτρολόγος, πολιτικός επιστήμων, ποδοσφαιρικός αναλυτής! Καμμιά φορά και όλα αυτά μαζί. Αποτέλεσμα είναι να έχη γεμίσει η Ελλάδα «ξύπνιους», γεμάτους σύνδρομα κατωτερότητας ανασφαλείς νεοβαλκάνιους που για τα χάλια τους φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι! Ο προσφορότερος τρόπος για να μην αναλάβη κάποιος τις ευθύνες του και να μην κάνη τίποτα για να βγή από την τρύπα του!
Ο δεύτερος ίσως παράγοντας που ευθύνεται για τη σημερινή κατάντια είναι η καφετέρια κι’όχι το καφενείο όπως διατείνονται πολλοί ή «ο καφενές» που έγραφε κι’ο Παπαδόπουλος στα «νουθετήματά» του. Το καφενείο, η αγορά όπως λένε ακόμη και σήμερα, ήταν χώρος συνάντησης, ανάγνωσης εφημερίδας και συζήτησης μεταξύ σοβαρού κι’αστείου όχι «ανοικτό πανεπιστήμιο», «βήμα της …Σκνίπας» όπου ο κάθε αργόσχολος δίνει μαθήματα άνευ διδασκάλου μήπως και τραβήξει την προσοχή καμμιάς γκόμενας. Αυτό είναι η καφετέρια. Εγώ μεγάλωσα στην «κουλτούρα» του καφενείου (φαίνεται, κάποιοι θα πουν χαιρέκακα, αλλά εγώ εχέσθην! Τιμή μου και καμάρι μου, αποδέχομαι ευχαρίστως τη «ρετσινιά») τη δεκαετία του ’80, όταν η Αλλαγή τα είχε χωρίσει ανά κόμμα. Ο κόσμος όμως, διατηρούσε μια σεμνότητα, είχε μόρφωση κοινωνική έστω κι’αν οι περισσότεροι δεν είχαν βγάλει δημοτικό. Διάβαζαν μόνο μια εφημερίδα, το Εθνος στο καφενείο του ΠΑΣΟΚ, τη Βραδυνή στης Νέας Δημοκρατίας και τη Μεσημβρινή στο «ιν μπιτουίν». Καμμιά φορά οι κομμουνιστές φέρνανε τον Ριζοσπάστη και τον αφήνανε φεύγοντας μήπως τον δη και κανένας άλλος, όπως κάνουνε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με τα φυλλάδιά τους. Οι «θαμώνες» βλέπανε μόνο το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, της ΥΕΝΕΔ ή της ΕΡΤ2 αρχίσαμε να το πιάνουμε από το ’85 και μετά. Ο Μάκης ο Γιομπαζολιάς και ο Βίκτωρας Νέτας με τις γκαιμπελικού τύπου «πολιτικές» εκπομπές της πρώιμης Πασοκοκρατίας ήταν οι «σταρ» και τα ρεντίκολα μαζί της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Επειδή είχαν λιγότερες πηγές άρα και ποσότητα πληροφόρησης, οι άνθρωποι διέθεταν τότε αξιοθαύμαστη για το επίπεδό τους αναλυτική ικανότητα. Δεν ξέρανε πολλά πράγματα αλλά δεν λέγανε μαλακίες, τουλάχιστον όχι τόσες. Επίσης είχαν σεβασμό στη γνώση και τους φορείς της. Ο δάσκαλος, για παράδειγμα, ήταν σύμβολο, η γνώμη του είχε ειδική βαρύτητα, το ίδιο και οι όποιοι πανεπιστημιακοί απόφοιτοι. Ακόμα και εμάς, τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου, μας αναγνώριζαν μια αξία που και εμείς δεν ξέραμε ότι είχαμε, στα μάτια τους είμασταν το μέλλον που δεν μπόρεσαν αυτοί να έχουν, η κοινή ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα.
Δεν είμαι αφελής για να ισχυριστώ ότι τα πράγματα τότε ήταν τέλεια ούτε με έπιασε κρίση νοσταλγίας πρωί πρωί. Υπήρχε όμως, επαναλαμβάνω, μια αίσθηση του μέτρου, ένας, ασαφής, έστω κανόνας κοσμιότητος που κρατούσε κάποιες απαραίτητες ισορροπίες ώστε να λειτουργήση η κοινωνία για λογαριασμό των ανθρώπων κι’όχι εις βάρος τους.
Με την αθρόα παροχή παραπληροφόρησης που προσέφερε υπό μορφήν χιονοστιβάδας η «ελεύθερη» ραδιοφωνία και τηλεόραση άρχισε η ζημιά. Ο κόσμος έπεσε θύμα …σκατοβολής από την οποία δεν έχει συνέλθει. Εν συνεχεία ήρθε και το Διαδίκτυο για να ολοκληρωθή η καταστροφή. Γέμισε η Ελλάδα τετραπέρατους, «καθηγητές» και «φιλοσόφους», όσοι δηλαδή δεν πρόλαβαν να γίνουν τραγουδιστές και δημοσιογράφοι. Ετσι, ένας ευφυής λαός με σεμνότητα που σφυρηλατήθηκε μεταξύ σφύρας και άκμονος, στις συμπληγάδες της νεοελληνικής περιπέτειας, κατήντησε κακομαθημένος αλαζόνας χωρίς γνώθι σ’αυτόν, χωρίς ιερό και όσιο, χωρίς μέτρο και αίσθηση της ύβρεως, χωρίς χιούμορ! Ολόκληρη ή χώρα έγινε ένα απέραντο πρωινάδικο κι’ό,τι γλύτωσε έγινε μεσημεριανάδικο!
Στη νοσηρή μας φαντασία, όλοι υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα και όλοι τα παίρνουν από κάπου (εμένα γιατί δεν μου δίνει τίποτα κανένας πούστης; Δεν έχω και εγώ ανάγκες ή τραπεζικό λογαριασμό στην Ελβετία;), δεν νοείται προσωπική πρόοδος χωρίς παρασκηνιακό «σπρώξιμο». Αποτέλεσμα είναι ακόμη και η πλέον διαφανής επιτυχία να θεωρήται ύποπτη και παράδειγμα προς αποφυγήν! Οσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια! Επόμενο ήταν λοιπόν το κάθε λογής αληταριό να γίνη «κοινωνικό» πρότυπο και περγαμηνή «αγωνιστικότητος» με στόχο την κάποια στιγμή εξαργύρωση υπό μορφήν κρατικοδίαιτης θέσης. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος του σκληρού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοιοι κομπλεξικοί και πώς θα τα βγάλη πέρα ο Αλέξης και όποιοι άλλοι ευφυείς υπάρχουν εκεί μέσα, δεν ξέρω. Καθήκον όμως του ηγέτη δεν είναι να κολακεύη τον «λαό» αλλά να του υποδεικνύη το σωστό. Κι’αυτό δεν το είπε κάποιος συντηρητικός «φασίστας», αλλά ο Μαντέλα! Οι σημερινοί «ηγέτες» ούτε για χέσιμο δεν πάνε χωρίς σφυγμομετρήσεις. Πώς να κυβερνήσης έτσι όμως;
Και πού να φτάση τίποτα υπ’αυτές τις συνθήκες; Εκτροπή του Πακτωλού να γινότανε, αντί του Αχελώου, πάλι δεν θα αρκούσε για να ταϊση τα άρτι απελευθερωμένα ένστικτα ενός αμόρφωτου, τριτοκοσμικού λαού που έχει καβαλήσει καλάμι και έχει κάνει νέα του Μεγάλη Ιδέα την ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Αιδώς αχρείοι, μαζευτήτε λίγο, γιατί έχετε ξεπεράσει κάθε όριο! Ακόμη δανείζεστε για να πληρώνετε μισθούς και συντάξεις, πείνας έστω, και πάτε να βγήτε από πάνω; Το ότι για τα δικά τους συμφέροντα οι δανειστές παριστάνουν τόσα χρόνια τους μαλάκες δεν σημαίνει ότι είναι κιόλας! Αυτοί σας έχουν πάρει χαμπάρι, you are living your myth in Greece!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Του 
ΒΗΜΑ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ 