» Ήταν 1η Απριλίου 1955… «

Ήταν 1^η Απριλίου 1955…

 

Να ξαναβρούμε την ελληνική ψυχή μας – απορρίπτοντας τη διάλυσή του και τις μεθοδεύσεις εξαφάνισής του κάτω από την μπότα του Διζωνικού Συνεταιρισμού των Τούρκων Κατακτητών. Και αυτό είναι τώρα το ύψιστο καθήκον των παιδιών προς τα εγγόνια και δισέγγονα της Ε.Ο.Κ.Α

 

 

Να ξαναβρούμε την ελληνική ψυχή μας!

01 Απρίλιος 2015, 07:00   Σημερινή

Σήμερα είναι η πιο λαμπρή ημέρα στη σύγχρονη ιστορία του κυπριακού Ελληνισμού. Αφού οι Έλληνες της Κύπρου είδαν και απόειδαν πως με τα παρακάλια και τα υπομνήματα δεν μπορούσαν να αποκτήσου την ελευθερία τους, στράφηκαν στον μόνο δρόμο που τους απέμεινε: Πήραν τα όπλα και, υπό το λάβαρο της ΕΟΚΑ, με αρχηγούς τον Μακάριο και τον Διγενή, αποφάσισαν να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό δουλείας.

Γιατί εκείνος ο αντιαποικιακός, αντιιμπεριαλιστικός, απελευθερωτικός αγώνας προκάλεσε τον θαυμασμό και τον μιμήθηκαν και άλλοι υπόδουλοι λαοί; Επειδή ομόγνωμα ο κυπριακός Ελληνισμός διακήρυξε την αποφασιστικότητά του να αγωνιστεί για την ελευθερία του, χωρίς να υπολογίσει κόστος, κακουχίες, βασανιστήρια, θάνατο. Οι ωραίοι νέοι μας ανέβαιναν στην αγχόνη με ένα αίτημα, που μας κατέλιπαν οι πρόγονοί μας: Ένωση και μόνον Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα. Ο λαός υπέφερε τα πάνδεινα από τους Βρετανούς δυνάστες, αλλά δεν λύγισε.

Οι αγωνιστές και οι ήρωές μας διαπνέονταν από τα ατίμητα ιδανικά της ελληνικής καταγωγής και της ορθόδοξης πίστης μας, τα προστάγματα των πατέρων και προγόνων μας, τις θυσίες τόσων στρατιών μαρτύρων και πατριωτών, πολεμιστών και δημιουργών που διασάλπισαν ανά τους αιώνες το «Ελευθερία ή Θάνατος». Οι Έλληνες της Κύπρου έδωσαν το αίμα και άφησαν τα κόκαλά τους στα βουνά και στα λαγκάδια, στα κρατητήρια και στα κολαστήρια της αποικιοκρατίας, στις αγχόνες και στα βασανιστήρια για να δουν αυτόν τον τόπο ελεύθερο.

Ο άλκιμος νέος και ποιητής, Ευαγόρας Παλληκαρίδης, απέδωσε εναργώς το νόημα και τη στόχευση του επικού αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά», στην πανώρια πεντασύλλαβη κόρη. Εκείνος ο υπέροχος και μοναδικός αγώνας του κυπριακού Ελληνισμού δεν απέδωσε και δεν ανταποκρίθηκε στις θυσίες του. Εξήντα χρόνια ακριβώς μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, πού βρίσκεται και πού βαδίζει ο τόπος;

 

Οι ηγέτες του αποδείχθηκαν θλιβερά κατώτεροι των περιστάσεων και των κινδύνων που μας περιζώνουν. Δεν φρόντισαν ποτέ να μελετήσουν τον Τούρκο και την στοχοθεσία του, που δεν είναι άλλη από την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την επανάκτηση της Κύπρου από την Τουρκία. Αν οι ήρωες της ΕΟΚΑ ξυπνούσαν από τους τάφους, θα μας έφτυναν κατάμουτρα και θα διερωτώντο για τι αγωνίστηκαν και γιατί θυσιάστηκαν. Τον ηρωισμό, την αυτοθυσία, την ανιδιοτέλεια, την ενότητα, την αγωνιστικότητα, το φιλότιμο, τη διεκδίκηση και την αντίσταση διαδέχθηκαν η παχυδερμία, η αδιαφορία, η ιδιοτέλεια, ο εγωισμός, η θεσιθηρία, ο διχασμός, η παραίτηση, η τουρκολαγνεία και η τουρκοφοβία.

Ο τόπος μοιάζει ακυβέρνητο καράβι που, μετά την τραμουντάνα της οικονομικής καταστροφής, αποκάλυψε την ανεπάρκεια, την εγκληματική ανευθυνότητα ηγητόρων σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, τη λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου. Με απλά λόγια: Την καταστροφή του τόπου και της οικονομίας. Ενώπιον της θυσίας των παλληκαριών της ΕΟΚΑ, οι σημερινοί ηγέτες αποδεικνύονται σπιθαμιαίοι, γελοίοι, ανάξιοι και ανίκανοι να προσμετρήσουν το εύρος της ηρωικής προσφοράς των αγωνιστών και να κατανοήσουν τη δική τους ευθύνη: Να σώσουν τον τόπο από την αρπακτικότητα και επιθετικότητα της κατοχικής Τουρκίας.

Αν σήμερα οι ήρωές μας σηκώνονταν από τους τάφους των, μία θα ήταν η προσταγή τους: Ενότητα, ομοψυχία, αγωνιστικότητα, διεκδίκηση, ξεκάθαροι στόχοι με έναν σκοπό: Να διασώσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, την Κύπρο και τον κυπριακό Ελληνισμό. Οι ήρωες του 1955-59 δεν αγωνίστηκαν και δεν θυσιάστηκαν για καμία διζωνική και για καμία ομοσπονδία και για κανέναν τυχάρπαστο ηγέτη ή πολιτικάντη. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ έγινε για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την τιμή του τόπου και του ανθρώπου. Οι ηρωικοί σκυταλοδρόμοι της λευτεριάς δεν αποδέχθηκαν ποτέ εκπτώσεις στον υπέρ ελευθερίας αγώνα.

Σήμερα, ηγέτες διαγκωνίζονται ποιος θα δώσει περισσότερα στον Τούρκο ληστή και κατακτητή. Αλλ’ αυτός ο τόπος ανέκαθεν ήταν και θα παραμείνει ελληνικός. Κανείς δεν δικαιούται να ξεγράψει εστίες, βωμούς, τάφους προγονικούς, ιστορία, ορθοδοξία, τόπους και χώρους, που είναι οι ρίζες και οι παραδόσεις μας. Σήμερα πρέπει να είναι ημέρα ψυχικής ανάτασης και εθνικής αναβάπτισης στα ιδανικά, στα ιδεώδη και στις ιδέες και αξίες που χαρακτήρισαν εκείνον τον ανεπανάληπτο απελευθερωτικό αγώνα.

 

Πού ξανακούστηκε, λαός κατακτημένος και υπόδουλος να παραδίδει γην και ύδωρ στον κατακτητή του; Για να ελευθερωθεί ο τόπος χρειάζεται να ανακαλύψουμε ξανά τον γνήσιο πατριωτισμό, το ελληνικό φιλότιμό μας, την αξιοπρέπεια, την πίστη στα ελληνικά ιδανικά, να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας, με τη βοήθεια της Ελλάδας μας. Με απλά λόγια, να ξαναβρούμε την ελληνική ψυχή και τη λεβεντιά μας και να αγαπήσουμε ξανά, άδολα και ανιδιοτελώς, τούτον τον τόπο. Τότε, ναι, θα δικαιωθούν η απέθαντη θυσία των ωραίων νέων και αγωνιστών της ΕΟΚΑ και οι κακουχίες του κυπριακού Ελληνισμού.

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/thesi/220042/na-ksanavroume-tin-elliniki-psyxi-mas

Στης Ε.Ο.Κ.Α τα εγγόνια…    

 

01 Απρίλιος 2015, 07:00 | Με τον Λάζαρο Μαύρο

 

 Ε Ι Μ Α Σ Τ ’ ΟΛΟΙ παιδιά της Ε.Ο.Κ.Α. βέβαια. Αλλά για την εκπλήρωση του απελευθερωτικού της σκοπού μας, θα πρέπει ίσως να εναποθέσουμε τις ελπίδες στα εγγόνια και στα δισέγγονα της Ε.Ο.Κ.Α. Είμαστ’ όλοι παιδιά της: Και κακά της παιδιά και καλά – καλότατα και άσωτα και αδιάφορα και υβριστικά, ακόμα και… μητροκτόνα, μεταξύ άλλων πολλών πεπραγμένων μας. Αλλά, πάντως, συνολικά και συλλογικά: αδέξια κι ανίκανα εισέτι να πραγματώσουμε τον σκοπό της, την απελευθέρωση της πατρίδας, τη λευτεριά μας. Κι αυτή είναι η ουσία της συλλογικής μας αυτοκριτικής, έστω κι αν, για χίλιους δυο διαφορετικούς λόγους, ο καθένας μας βολεύεται σε όλους τους άλλους να επιρρίπτει τις ευθύνες…

Π Ρ Ω Τ Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ, στα γενέθλιά της κάθε χρόνο, σε αυτήν λογοδοτούμε. Όλοι. Και οι μεν και οι δε και οι… πάρα-δε. Λογοδοτούμε στη μάνα της κυπριακής ελευθερίας. Που ΄ναι ακόμη ανεκπλήρωτη. Διακυβευόμενη. Επισφαλέστατη. Και λογοδοτούμε στην Ε.Ο.Κ.Α. επειδή εκείνη όρισε, πρώτη φορά στην ιστορία μας ως αρχαιότατου αλλά και σύγχρονου λαού, εκκωφαντικά κι ανεξίτηλα στο διηνεκές, το μέτρο που μετριέται τ’ αληθινό μπόι του ανθρώπου: Το μέτρο της λευτεριάς. Γνωρίζουμε, βιώνουμε, συναισθανόμαστε, συνειδητοποιούμε όλοι μας, και οι μεν και οι δε και οι πάρα-δε, ότι είν’ εκεί, για πάντα κριτές μας, εκείνοι που ύψωσαν τον πήχη στο ύψιστο σημείο της δικής μας παντοτινής υπερηφάνειας κι επακριβούς αυτογνωσίας: Ο Αυξεντίου, ο Μάτσης, ο Παλληκαρίδης, τα Φυλακισμένα Μνήματα, ο Αχυρώνας του Λιοπετρίου, το Κρησφύγετο του Μαχαιρά, του Δικώμου, η Αγχόνη, η στρατιά των αθανάτων αρχαγγέλων της λευτεριάς.

Δ Ε Ν ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ να είμαστε άξια παιδιά της Ε.Ο.Κ.Α. Για χίλιους δυο κι άλλους τόσους -ο καθένας ξέρει τους δικούς του και σε άλλους επιρρίπτει τους περισσότερους- λόγους αποτύχαμε. Τα κάναμε μπάχαλο, συλλογικής ντροπής. Που φτάνει ώς τα όρια μεταξύ απογοήτευσης κι απόγνωσης. Έστω κι έτσι, δεν τα βάζουμε κάτω. Διότι η Ε.Ο.Κ.Α. είν’ εδώ. Αδιαλείπτως ολοζώντανη 60 χρόνια. Και άσβεστος φωτοδότης και αυστηρός κριτής και άγρυπνος καθοδηγητής και μέτρο σύγκρισης και για πάντα υποκινητής μας. Στην ανηφοριά, στα μονοπάτια και στα σκαλοπάτια της λευτεριάς.

Σ Τ Η Σ  Ε.Ο.Κ.Α. τα εγγόνια και στα δισέγγονα, που κι αυτά με την Ε.Ο.Κ.Α. ασταμάτητα αναγιώνονται, εμπιστευόμαστε το καθήκον της εκπλήρωσης. Θα βρουν πολύ καλύτερους, εξυπνότερους, αποτελεσματικότερους κι αξιότερους τρόπους. Αρκεί να συνεχίζουμε να διασώζουμε, για να τους κληροδοτήσουμε, στων Ελλήνων Κυπρίων τα χέρια, το κυπριακό κράτος. Την Κυπριακή Δημοκρατία. Διαφυλάσσοντας προπάντων, σαν κόρη οφθαλμού, τις προοπτικές ενδυνάμωσης των κατασμπαραλιασμένων συντελεστών Εθνικής Ισχύος. Αρνούμενοι να το καταργήσουμε, απορρίπτοντας τη διάλυσή του και τις μεθοδεύσεις εξαφάνισής του κάτω από την μπότα του Διζωνικού Συνεταιρισμού των Τούρκων Κατακτητών. Και αυτό είναι τώρα το ύψιστο καθήκον των παιδιών προς τα εγγόνια και δισέγγονα της Ε.Ο.Κ.Α

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/220198/stis-eoka-ta-eggonia