Σεμινάρια     Εισηγητές     Εταιρεία     Επικοινωνία

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ Με Πρακτικά Παραδείγματα & Ασκήσεις Ν. 4308 /2014, συμπ. των ΠΟΛ. 1002, ΠΟΛ. 1003 & της Λογιστικής Οδηγίας Δήλωση Συμμετοχής Αθήνα: 16 & 17 Δεκεμβρίου 2015 (15:00 – 21:00) Ξενοδοχείο Divani Palace Acropolis Δήλωση Συμμετοχής Θεσσαλονίκη: 8 & 9 Δεκεμβρίου 2015 (15:00 – 21:00) Ξενοδοχείο Grand Hotel Η υποχρεωτικότητα που εισάγει ο νόμος περί εύλογης παρουσίασης των οικονομικών καταστάσεων όλων των οντοτήτων, καθιστά απαραίτητες τις λογιστικές προσαρμογές και την υιοθέτηση νέων λογιστικών πολιτικών, που θα ικανοποιούν τις απαιτήσεις του νόμου. Οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την εφαρμογή των ΕΛΠ στην πράξη με παραδείγματα και ασκήσεις, καθώς και ολοκληρωμένη άσκηση μετάβασης από το ΕΓΛΣ στα ΕΛΠ.

«Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξέχασε την ΑΟΖ και ίσως και την Κύπρο.»

Greek Prime Minister Alexis Tsipras (C) arrives for a meeting with Ecumanical Patriarch of the Greek Orthodox Church, Bartholomeos I (not pictured) at the St George Church in Istanbul, Turkey. EPA, SEDAT SUNA

November 22, 2015

Του Θεόδωρου Καρυώτη

Η Αριστεροδεξιά ομάδα που μας κυβερνά, μπορεί να κάνει όσους πειραματισμούς θέλει στο τομέα της οικονομίας με οδυνηρά αποτελέσματα για τον ελληνικό λαό, αλλά πρωτοβουλίες και πειραματισμοί στα θέματα εξωτερικής πολιτικής μπορούν να είναι θανατηφόρα για την πατρίδα μας.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αποφάσισε, σε μια δύσκολη συγκυρία να ταξιδέψει στη Τουρκία και να συζητήσει όχι μόνο το προσφυγικό αλλά και το Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που αφορούν κυρίως τις απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο Πέλαγος. Το κύριο πρόβλημα είναι η στάση της Τουρκίας στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών που πρέπει να οριοθετηθούν βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας.

Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας απέφυγε να συζητήσει το θέμα της ΑΟΖ με τον Τούρκο ομόλογο του, που είναι τόσο κρίσιμο στην διαφορά μας με την Τουρκία στο Αιγαίο Πέλαγος. Είναι οδυνηρό διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση έφερε για πρώτη φορά το θέμα της ΑΟΖ στην ατζέντα, όταν ήταν ΥΠΕΞ ο Ευάγγελος Βενιζέλος και οι Τούρκοι είχαν τότε, ιδιαίτερα, ενοχληθεί. Ο πρωθυπουργός είχε μαζί του στο ταξίδι του και τον Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά που είναι από τα λίγα στελέχη της κυβέρνησης που γνωρίζουν το θέμα της ΑΟΖ αλλά και αυτός δεν τόλμησε να φέρει το θέμα προς συζήτηση με τον Τούρκο ομόλογό του αλλά συνομιλεί για ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία, κάτι που αποτελεί ένα θανάσιμο λάθος της εξωτερικής μας πολιτικής. Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο κ. Κοτζιάς ετοιμάζεται να υπογράψει μια συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με αυτή της Ιταλίας με την ταυτόχρονη τμηματική ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ. Θα πρόκειται για μια τραγωδία άνευ προηγουμένου μια και θα μας αφαιρέσει όλα τα διπλωματικά μας όπλα στην διαφορά μας με την Τουρκία μια και θα κάνουμε μια παράνομη τμηματική ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος όπως ακριβώς έκανε και η Τουρκία στη Μαύρη Θάλασσα και μετά θα κλαίμε. Πάντως, είναι άξιον απορίας και η εκκωφαντική σιωπή του κατ’  άλλα λαλίλαστου Υπουργού Άμυνας.

 ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Ίσως χρειάζεται εδώ να κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην ελληνοτουρκική διαφορά που ξεκίνησε από το 1973 για να ενημερωθούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να γνωρίζουν τι θα αντιμετωπίσουν όταν θα έρθει η ώρα μια «διπλωματικής σύγκρουσης» με τις νεοοθωμανικές θέσεις των συναδέλφων των από τη απέναντι όχθη του Αιγαίου.

Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για 40 χρόνια τώρα μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και τα τελευταία χρόνια και στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς διεκδικήσεις, χωρίς να βασίζεται πουθενά, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Ένα από τα μεγαλύτερα διπλωματικά λάθη της Τουρκίας έγινε στα τέλη του 1986 όταν ανακήρυξε ΑΟΖ μόνο στη Μαύρη Θάλασσα και κατέληξε  σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για την οριοθέτηση των ΑΟΖ των δύο κρατών χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της “μέσης γραμμής” που τόσο απεχθάνεται η γειτονική χώρα. Αργότερα, η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με την Βουλγαρία και την Ρουμανία για το ίδιο θέμα που κατέληξαν σε συμφωνίες παρόμοιες του τύπου που είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς.

Αυτή η τμηματική ανακήρυξη της τουρκικής ΑΟΖ στην Μαύρη Θάλασσα και ταυτόχρονα η οριοθέτησή της με βάση τη «μέση γραμμή» αποτελούν δύο μεγάλα λάθη της Τουρκίας και αποτελούν σημαντικά όπλα της ελληνικής διπλωματίας  Αυτό αποτελεί τον πιο λανθασμένο χειρισμό της Τουρκίας, διότι δέχθηκε να οριοθετήσει τη θαλάσσια ζώνη της Μαύρης Θάλασσας με μια μέθοδο που δεν ίσχυε μέχρι το 1982, δηλαδή με τη μέθοδο της ΑΟΖ που πολέμησε τόσο πολύ κατά τη Διάσκεψη του ΟΗΕ. Η Τουρκία χρησιμοποίησε αυτή τη νέα θαλάσσια ζώνη, παρ’ όλον ότι μέχρι σήμερα αρνείται να προσχωρήσει στη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας που περιλαμβάνει και την ΑΟΖ. Πώς μπορεί η Τουρκία να αρνείται την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα όταν ήδη υπάρχει το προηγούμενο της Μαύρης Θάλασσας;

Η ΑΟΖ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Ο παραπάνω χάρτης, δεν είναι ένας προπαγανδιστικός χάρτης που δημιούργησε η Ελλάδα, αλλά είναι ένας χάρτης που δημιούργησαν οι γεωγράφοι των ΗΠΑ και του Καναδά και δείχνει ξεκάθαρα γιατί η Τουρκία αρνείται την έννοια της ΑΟΖ και για αυτό ο Ταγίπ Ερντογάν δεν αναφέρθηκε καθόλου στην ΑΟΖ όταν συζήτησε με τον Έλληνα πρωθυπουργό τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Έχει απόλυτα δίκιο ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης όταν, σχολιάζοντας τις τουρκικές θέσεις, αναφέρει:
«Η εκδήλωση φιλικών διαθέσεων, μέχρι υπερβολής, παράλληλα με την καθημερινή διαμόρφωση εχθρικών τετελεσμένων, μόνο ως σχιζοφρενική μπορεί να χαρακτηριστεί. Με μεθοδικότητα και επιμονή η τουρκική πολιτική δημιουργεί ντε φάκτο καταστάσεις, και στη συνέχεια, με ύφος άβγαλτης κορασίδος, ζητά συνομιλίες για τη διευθέτησή τους.»

ΚΥΠΡΟΣ

Και ξαφνικά ενώ η ΑΟΖ είχε για μια ακόμα φορά θαφτεί πάνω από το Αιγαίο, που πετούσαν οι Τσίπρας και Κοτζιάς για να επανέλθουν στην Αθήνα, ήρθε μια αναπάντεχη εξέλιξη για το Κυπριακό. Ο Έλληνας πρωθυπουργός διατύπωσε τη θέση ότι η Ελλάδα είναι υπέρ του ανοίγματος (έναρξης διαδικασίας) κεφαλαίων (στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με τηνΕ.Ε.), αλλά όχι υπέρ του βιαστικού κλεισίματός τους («όχι για να κλείσουν εύκολα ή στο πόδι») καθώς πρέπει «να συζητηθούν και να εκπληρωθούν οι όροι». Το άνοιγμα κεφαλαίων αποτελεί ένα κρίσιμο και λεπτό ζήτημα για πολλά κράτη-μέλη της ΕΕ αλλά και για την Κυπριακή Δημοκρατία. Το «πάγωμα» κεφαλαίων ήταν αποτέλεσμα της αδιάλλακτης στάσης της Τουρκίας σε σχέση με την εκπλήρωση ειλημμένων δεσμεύσεών της έναντι της Ε.Ε. για αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Φιλελεύθερος, οι δηλώσεις αυτές του πρωθυπουργού εξελήφθησαν στη Λευκωσία ως άδειασμα της κυπριακής κυβέρνησης και διεμήνυσαν πως ο πρωθυπουργός όφειλε να υπενθυμίσει στην Τουρκία την υποχρέωσή της να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Πολιτικοί κύκλοι στη Λευκωσία επέρριπταν στον κ. Τσίπρα έλλειψη γνώσης σε σημαντικές πτυχές του Κυπριακού και θεωρούσαν ότι ο πρωθυπουργός πήγε στην Άγκυρα απροετοίμαστος, δίχως προηγούμενη ενημέρωση, γεγονός που τον οδήγησε σε λάθη.

Θα ήθελα να σημειώσω εδώ, ότι αρκετοί Κύπριοι έχουν ένα μικρό ελάττωμα όταν υποστηρίζουν ότι όποιος καλαμαράς πολιτικός ήταν εναντίον του σχεδίου Ανάν είναι φίλος τους και υποστηρικτής τους. Έτσι άρχισαν να εξυμνούν τον νέο Έλληνα ΥΠΕΞ αλλά όταν έκανε κάτι παράξενες δηλώσεις, άρχισαν να μην είναι τόσο ενθουσιασμένοι μαζί του. Είναι πασιφανές ότι οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί έχουν αποφασίσει να λύσουν το Κυπριακό μια για πάντα, τους επόμενους μήνες, και σίγουρα θα παρασύρουν την άπειρη ελληνική κυβέρνηση να υποστηρίξει τα σχέδια τους. Είναι σε όλους γνωστό ότι η Ελλάδα είναι γονατισμένη σε μια οικονομική, κοινωνική και πολιτική δύνη και η κυβέρνηση δεν μπορεί να παίξει ένα σοβαρό πολιτικό παιχνίδι με τον Σουλτάνο Ερντογάν που κυριαρχεί στην ανατολική Μεσόγειο με την υποστήριξη των «φίλων» μας Ομπάμα και Μέρκελ. Η κύρια εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που έχει σχέση με «ισοδύναμα» αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν ισοδύναμα για την ΑΟΖ και την Κύπρο.

http://mignatiou.com/2015/11/o-prothipourgos-xechase-tin-aoz-ke-isos-ke-tin-kipro/

«Τί θα σημαίνει το 2ο ΟΧΙ…»

                       Τί θα σημαίνει το 2^ο ΟΧΙ…  

ΕΠΕΙΔΗ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ότι -χωρίς την παραμικρή εξουσιοδότηση- οι Έλληνες Κύπριοι θα κληθούν σύντομα να αποφασίσουν επί της «Πρότασης για Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία»,

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ -εάν η ΔΔΟ εγκριθεί- θα εφαρμοστεί ανέκκλητα ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΡΑΔΥ του Δημοψηφίσματος, ενώ -εάν απορριφθεί- το θέμα ΔΕΝ θα κλείσει, αλλά θα αρχίσει ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ [μεταξύ Ντόπιων και Ξένων], με ΜΟΝΙΜΟ ΣΤΟΧΟ την Κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την Τουρκοποίηση της Κύπρου και την Προσάρτηση του Νησιού στην Τουρκία,

ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ, το βέβαιο 2ο ΟΧΙ μας θα πρέπει να αποτελεί και ΡΗΤΗ ΕΝΤΟΛΗ για την ΟΡΘΗ πορεία, που θα οφείλει να ακολουθήσει η όποια ηγεσία, στη βάση ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ.

ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΝ ΕΧΕΤΕ και το θεμελιώδες αξίωμα της είναι:

«Εξέλιξη, που θα καταλύει το κυρίαρχο, ευρωπαϊκό Κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΕΙΤΑΙ. Κάθε άλλο θέμα μπορεί να συζητηθεί, νοουμένου ότι, οι αποφάσεις ΔΕΝ θα πλήττουν την Κυριαρχία του Κράτους και ΔΕΝ θα θίγουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των νομίμων Κυπρίων».

Η ΠΡΟΤΑΣΗ βασίζεται καθ’ ολοκληρίαν επί των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Αρχών Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και προνοεί για όλα τα θέματα, με τρόπο Δίκαιο, Βιώσιμο και Αξιοπρεπή για κάθε ΝΟΜΙΜΟ Κύπριο.

ΑΣ ΕΜΠΕΔΩΣΟΥΜΕ, λοιπόν, ΠΡΙΝ από το Δημοψήφισμα και ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ότι:

Η ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΗ ΤΗΣ ΔΔΟ … ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΤΗΣ «ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΟΡΘΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ»

 

«Πρόταση για ορθή κατάληξη στο Θέμα της Κύπρου»

http://issuu.com/panosioannides/docs/_________________________

__________

 

 

 

 

«Ο Μπρζεζίνσκι και οι κυρίες Όλμπραϊτ και Κλίντον στο Παρίσι.»

Huma Abedin (L) speaks with Democratic 2016 US presidential candidate Hillary Clinton (R) after Clinton spoke to the South Carolina House Democratic Women’s Caucus and the South Carolina Democratic WomenΥs Council in Columbia, South Carolina, USA. EPA, ERIK S. LESSER

November 22, 2015

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Δεν γνωρίζω πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας (1977-1981) του Προέδρου Κάρτερ, η κυρία Μάντλιν Όλμπραϊτ, Υπουργός Εξωτερικών (1997-2001) του Προέδρου Κλίντον και η κυρία Χίλαρι Κλίντον, Υπουργός Εξωτερικών του Προέδρου Ομπάμα ( 2008-2012) επισκέφθηκαν την πρωτεύουσα της Γαλλίας. 

Αν ωστόσο θέλουμε να εντοπίσουμε τις ρίζες των αιτιών του “επισκεπτηρίου” των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους στο Παρίσι την 13η Νοεμβρίου και το μακελειό που αυτό προκάλεσε, θα πρέπει να τις  αναζητήσουμε στις στρατηγικές επιλογές των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και στον ιδιαίτερο προσωπικό ζήλο που τα προαναφερθέντα άτομα επέδειξαν στη διάρκεια της θητείας τους. Βέβαια τα τρία αυτά άτομα δεν υπήρξαν τα μόνα που κατέχονταν από τέτοιο ζήλο. ´Ομως η επίσημη συμπεριφορά τους,  μαζί με την ηθική πόζα που την συνόδευε, υπήρξε ενδεικτική του φαινομένου.

Οι στρατηγικές επιλογές Μεγάλων Δυνάμεων και δη Υπερδυνάμεων, όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν τη δική τους στρατηγική λογική και δυναμική και σίγουρα δεν πρέπει να “προσωποποιούνται”. Επιπλέον η ιστορία καταδεικνύει πως οι αυτοκρατορικές δυνάμεις (imperial powers) λειτουργούσαν και λειτουργούν με μόνο κριτήριο τις στρατηγικές τους επιταγές οι οποίες δεν μπορούν, εξ’ ορισμού, να ταυτίζονται με άτομα και “προσωπικές” πολιτικές.

Σε όλες όμως τις περιπτώσεις εφαρμογής “αυτοκρατορικών”, δηλαδή, ιμπεριαλιστικών πολιτικών, διαπιστώνεται το εξής, φαινομενικά τουλάχιστον, παράδοξο. Ενώ οι Αυτοκρατορικές/Μεγάλες Δυνάμεις αγνοούν παντελώς την ηθική και το δίκαιο, εντούτοις  επιδιώκουν να κατέχουν το “ηθικό πεδίο” της μάχης. Αγωνίζονται για την κατοχή του με το ίδιο μένος που αγωνίζονται για την  κατίσχυση έναντι του αντιπάλου στον πόλεμο. Ενώ στην πράξη λειτουργούν ανήθικα, αυθαίρετα και ετσιθελικά, απαιτούν “σεβασμό” και “νομιμοποίηση” για τις πολιτικές τους επιλογές και πράξεις. Παρουσιάζονται και θέλουν να θεωρούνται ως ευμενείς, ως μεγαλόψυχες και κυρίως ως παραγωγοί ηθικής πολιτικής.  Έχουν ανάγκη και χρειάζονται να έχουν “νομιμοποιητική βάση” αλλιώς η στρατηγική τους θα αποδομηθεί και σταδιακά θα καταρρεύσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άτομα τα οποία υλοποιούν μεγαλόσχημα, και με  τον απαιτούμενο κυνισμό και ύφος, τις αυτοκρατορικές αυτές πολιτικές. Και αυτοί πρέπει να είναι αποδέκτες σεβασμού και υπόληψης. Είναι και αυτοί, σε ατομικό επίπεδο, παραγωγοί πολιτικής ηθικής.

Είναι ακριβώς  στο σημείο αυτό που εντοπίζεται το αδύναμο σημείο του ισχυρού, το μαλακό του υπογάστριο, η αχίλλειός του πτέρνα. Και είναι εδώ που πρέπει να κτυπηθεί στοχευμένα και ανελέητα από τον αδικημένο και τον ανίσχυρο και να εκτεθεί- ως κράτος και ως πρόσωπο- πως λειτουργεί χωρίς αξίες, χωρίς φραγμούς, πως  η ηθική που τον καθοδηγεί είναι η ηθική της χαβούζας και πως δεν είναι παρά ένας απογυμνωμένος υποκριτής που διακρίνεται, όπως και η πολιτική του, από μακριά.

Στο ζήτημα της καταπολέμησης της διεθνούς τρομοκρατίας, και ειδικά σήμερα του φαινομένου της ισλαμικής  τρομοκρατίας-διότι περί αυτού πρόκειται- η παραπάνω περιγραφή αποτυπώνει την πραγματικότητα. Και αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο τον υποκριτικό λόγο και τις πράξεις των Μεγάλων Δυτικών Δυνάμεων, επικεφαλής των οποίων βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες με εκπροσώπους όπως είναι ο Μπρζεζίνσκι, όπως είναι η Όλμπραϊτ, όπως είναι η Κλίντον.

Εάν οι συγγενείς των θυμάτων τις 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι, αυτών της 18ης στην αγορά της πόλης Κάνο της Νιγηρίας, με πάνω από 50 νεκρούς, της 12ης Νοεμβρίου στη Βηρυτό με άλλους τόσους νεκρούς, της κατάρριψης του Ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου πάνω από το Σινά με πάνω από 200 νεκρούς και της δολοφονίας 147 φοιτητών σε πανεπιστήμιο της Κένυας τον περασμένο Απρίλη-και αναφέρομαι στις πιο πρόσφατες εκδηλώσεις τζιχαντιστικής βίας εναντίον αθώων- αναζητήσουν τους ηθικούς αυτουργούς, θα πρέπει οι τελευταίοι να αναζητηθούν σε συγκεκριμένες αυτοκρατορικές πολιτικές και πρόσωπα.

Μια τέτοια πολιτική που ξεχωρίζει και η οποία  μπορεί και να προσωποποιηθεί, είναι η απόφαση των ΗΠΑ να υποκινήσουν τον ισλαμικό θρησκευτικό φανατισμό της πλειοψηφίας των μουσουλμάνων- των ορθοδόξων Σουννιτών- ως εργαλείο υψηλής στρατηγικής για την καταπολέμηση και κατίσχυση της Σοβιετικής ´Ενωσης στη διάρκεια  του Ψυχρού Πολέμου. Το αρχικό παράδειγμα-αυτό που ξεχωρίζει και που υπήρξε η μήτρα όλων  όσων συμβαίνουν σήμερα με τους  τζιχαντιστές “ιεροπολεμιστές”- είναι με την   περίπτωση του Αφγανιστάν επί Προεδρίας Κάρτερ, μια πολιτική που συνεχίστηκε όλη την δεκαετία του 1980 επί Προεδρίας Ρέηγκαν.

Είναι  στο σοσιαλιστικό Αφγανιστάν και τότε σύμμαχο της Σοβιετικής ´Ενωσης που άρχισε να υλοποιείται στις αρχές του 1979, η  πολιτική υποδαύλιση  του θρησκευτικού φανατισμού, μια πολιτική που άρχισε να εφαρμόζεται έξι τουλάχιστον μήνες πρίν την μαζική ανάπτυξη Σοβιετικών δυνάμεων (εισβολή στο Αφγανιστάν) για στήριξη του σοσιαλιστικού καθεστώτος- που έγινε τον Δεκέμβριο του 1979 και η οποία χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή.

Αρχιτέκτονας  της πολιτικής αυτής υπήρξε ο Μπζρεζίνσκι, ένας εμιγκρές από την Πολωνία του οποίου η επαγγελματική/ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ οικοδομήθηκε στη βάση ενός παθολογικού μίσους, κατά οτιδήποτε  Ρωσικού/Σοβιετικού/Ρωσικού-σήμερα.

Βέβαια στο ζήτημα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα γεωπολιτικής στα οποία θεωρείται “διάνοια”, ο Μπρζεζίνσκι δεν καινοτομούσε αλλά αντέγραφε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αντέγραφε τους Γερμανούς του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και των Ναζί του δεύτερου. Γερμανική υπήρξε η ιδέα της υποδαύλισης και συμμαχίας με τους   Μουσουλμάνους Σαλαφιστές, δηλαδή τους φανατικούς ισλαμιστές  στη  Μέση Ανατολή και την Ασία, για ολοκλήρωση των δικών τους ιμπεριαλιστικών στόχων.

Η πολιτική Μπρζεζίνσκι την δεκαετία του 1980 γιγάντωσε τον ισλαμικό φανταμενταλισμό σε όλο τον κόσμο. Οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν και η Αλ Κάιντα του Μπιν Λάντεν, υπήρξαν οι πιο  χαρακτηριστικές συνέπειες της πολιτικής Μπρζεζίνσκι. Όλα τα υπόλοιπα- από τις  τρομοκρατικές επιθέσεις της δεκαετίας του 1990, στους δίδυμους πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου, την εισβολή στο Ιράκ το 2003, την λεγόμενη “αραβική άνοιξη”, την ανατροπή Καντάφι και Μουμπάρακ και την συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια ανίερη προσπάθεια ανατροπής του τελευταίου κοσμικού προπύργιου στην Αραβική Μέση Ανατολή στην Συρία- υπήρξαν απότοκα της πολιτικής αυτής που έγινε και πολιτική του λεγόμενου “ευρωατλαντικού” κόσμου, τον οποίο επί Ψυχρού Πολέμου τον γνωρίζαμε ως τον “ελεύθερο κόσμο”.

Μόνο που σήμερα η πολιτική αυτή- και οι απρόσμενες συνέπειές της- έχει φέρει στα πρόθυρα κατάρρευσης το μεγαλύτερο και πιό “φωτεινό” ευρωατλαντικό οικοδόμημα που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν όμως  ρωτήσετε τον Μπζρεζίνσκι αν όλα αυτά τον προβληματίζουν θα σας απαντήσει όπως απάντησε το 1998. Τί είναι  “ο θρησκευτικός υπερενθουσιασμός μερικών μουσουλμάνων μπροστά στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την απελευθέρωση της Ανατολικής Ευρώπης”; Γεγονότα που πιστεύει πως υπήρξαν συνέπειες της δικής του στρατηγικής. Και όταν στην ίδια συνέντευξη του υποδείχθηκε πως ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αποτελεί παγκόσμια απειλή, απάντησε πως αυτό είναι “ανοησία” (“nonsense”).

Έρχομαι τώρα και  στις δύο  κυρίες που ταυτίστηκαν και υλοποίησαν πολιτικές χωρίς ηθικό περιεχόμενο και υπόσταση, αλλά που θεωρούν και αυτές όπως και ο Μπζρεζίνσκι   και φυσικά και οι πρόεδροι που υπηρετούσαν, πως παρήγαγαν διεθνή ειρήνη και ασφάλεια αλλά και πολιτική ηθική, και για όλα αυτά ο κόσμος πρέπει να τους δείχνει σεβασμό και υπόληψη.

Η κυρία Όλμπραϊτ  πριν γίνει Υπουργός Εξωτερικών υπήρξε αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη (1993-1997). Επί θητείας της είχαμε και τη γενοκτονία στη Ρουάντα, που ενώ δεν ενόχλησε ποσώς αυτήν και την κυβέρνησή της, είχε το θράσος να βομβαρδίζει καθημερινά από το βήμα του ΟΗΕ όλους όσους διαφωνούσαν με τους παράνομους Νατοϊκους βομβαρδισμούς στα Βαλκάνια και την πολιτική εμπάργκο στο Ιράκ. Η πολιτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο απο ασιτία μισού εκατομμυρίου παιδιών στο Ιράκ  την δεκαετία του 1990. Όταν όμως ρωτήθηκε δημόσια το 1996, από μεγάλο αμερικανικό εθνικό κανάλι, κατά πόσον η πολιτική του εμπάργκο άξιζε τον θάνατο μισού εκατομμυρίου παιδιών, απάντησε πως ναι, το άξιζε διότι αποδυνάμωνε, προφανώς, τον Σαντάμ Χουσέιν ο οποίος όλη την δεκαετία του 1980 υπήρξε σύμμαχος τω ΗΠΑ και με την βούλα!

Τελειώνω με την κυρία Χίλαρι που έχει και πολύ μεγάλες πιθανότητες να είναι και η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των ΗΠΑ το 2016. Επί θητείας της και για χρόνια η κυρία Χίλαρι συναγελαζόνταν και χαριεντιζόταν με τον Καντάφι της Λιβύης,  η χώρα του οποίου, από το 2003 μετετράπη σε ενεργό σύμμαχο των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στο ζήτημα της καταπολέμησης της διεθνούς, δηλαδή, της ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Και οι φυλακές του Καντάφι γέμισαν με μουσουλμάνους αντιφρονούντες ή τζινχαντιστές που οι δυτικές υπηρεσίες απήγαγαν χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα, από διάφορες χώρες του κόσμου.

Λίγους μήνες πριν τη ανατροπή του Καντάφι, το 2011,  η Χίλαρι Κλίντον  τον επισκέφθηκε επίσημα στην Τρίπολη και χαζογελούσε μαζί του μπροστά στις κάμερες.

Λίγους  μήνες μετά την επίσκεψη της Χίλαρι, ο Καντάφι λυντσαρίστηκε και ατιμώθηκε, με το βίντεο του γεγονότος να κάνει το γύρω του κόσμου. Την συγκεκριμένη στιγμή η κυρια Χίλαρι έδινε συνέντευξη η οποία διεκόπη για να μεταδοθεί το λυντσάρισμα του Καντάφι. Όταν αμέσως μετά  της ζητήθηκε να σχολιάσει το γεγονός, η Υπουργός Εξωτερικών τον ΗΠΑ άρχισε κυριολεκτικά να χαχανίζει λέγοντας το εξής απίστευτο και παρομοιάζοντας τον εαυτό της με τον …Ιούλιο Καίσαρα! “Πήγαμε, είδαμε και αυτός πέθανε” είπε, αναφερόμενη στη επίσκεψή της στην Λιβύη.

Είναι με αυτό τον τρόπο  που οι μεγάλες αυτοκρατορικές δυνάμεις παράγουν πολιτική ηθική. Και είναι σε αυτήν τη βάση που έχουν την απαίτηση να τις σεβόμαστε και να τις ευχαριστούμε καθημερινά και με κάθε τρόπο για όλα αυτά τα πολιτικα αγαθά που απλόχερα και μεγαλόψυχα μας προσφέρουν.

Κάπου στη διαδρομή οι Μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις έχουν χάσει την ηθική τους πυξίδα, παρασύροντας, παραπλανώντας ακόμη και τρομοκρατώντας  στη διαδικασία, και μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών- των μόνον  που έχουν τη δύναμη να τις φρενάρουν. Τον πόλεμο  αυτό οι δυτικές κοινωνίες δεν πρέπει να τον χάσουν διότι θα χαθούν μαζί του. Και το μόνο όπλο που διαθέτουν είναι τα δημοκρατικά τους  δικαιώματα εκφραζόμενα και με την ενεργή τους άρνηση να νομιμοποιήσουν αυθαίρετες και ετσιθελικές πολιτικές από όπου και αυτές να προέρχονται. Και ο κάθε   Μπζρεζίνσκι, η κάθε Όλμπραϊτ και η κάθε Χίλαρι θα πρέπει να παραμένουν στη χαβούζα τους…Και εμείς να μην τους κάνουμε τη χάρη να καλυμπάμε μαζί τους επειδή φαίνεται να μας παρέχουν κάποια αγαθά με κύριο το αγαθό της ασφάλειας το οποίο δεν είναι παρά κάλπικο και τοξικό όπως καθημερινά αποδεικνύεται.

http://mignatiou.com/2015/11/o-brzezinski-ke-i-kiries-olmprait-ke-klinton-sto-parisi/

«Η πραγματική παρακαταθήκη του Μακαρίου.»

 

 

Της Φανούλας Αργυρού

 

 

Β. ΛΥΣΣΑΡΙΔΗΣ: Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΔΙΕΙΔΕ ΟΤΙ Ο ΔΙΑΚΟΙΝΟΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕ ΩΣ ΑΛΛΟΘΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

 

Η ΕΔΕΚ ανέκαθεν ήταν εναντίον της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας όπως την ερμηνεύουν οι Τούρκοι, αλλά και άλλοι, τονίζει ο ιστορικός ηγέτης του Κινήματος

 

Όταν ο Μακάριος είδε ότι η προοπτική λύσης ήταν ανύπαρκτη, έκαμε τη γνωστή ομιλία του στις 20 Ιουλίου 1977 στην Πλατεία Ελευθερίας, λέγοντας ότι ο διακοινοτικός διάλογος διέδραμε τη χρησιμότητά του και χρησίμευε ως άλλοθι για την Τουρκία και, αν συνεχιστεί, το Κυπριακό θα παρουσιαστεί ως μια δικοινοτική διαμάχη αντί ως θέμα εισβολής και κατοχής. Αυτή ήταν η παρακαταθήκη του Μακαρίου.

 

Στις 9 Οκτωβρίου 2015 είχα μια φιλική συνάντηση με τον Δρα Βάσο Λυσσαρίδη, κατά τη διάρκεια της οποίας ο παλαίμαχος πολιτικός, και όχι μόνο, δέχθηκε την εισήγησή μου να τη μετατρέψουμε και σε συνέντευξη.

Παραθέτω το μεγαλύτερο μέρος της, καθώς αναπτύχθηκαν πολύ ενδιαφέροντα θέματα, για τα οποία οι απαντήσεις του Δρος Λυσσαρίδη έχουν ιστορική σημασία, για τις οποίες τον ευχαριστώ.

 

Αν δεν κάνω λάθος, γιατρέ μου, είστε ο τελευταίος μιας ηγεσίας που έζησε την Κύπρο από και πριν από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ποια η άποψή σας για το τέλος αυτής της τραγωδίας που περνά η πατρίδα μας; Πώς βλέπετε τα πράγματα μετά το 1955, ’55-’60, χρόνια μετά;

 

Δύσκολα. Εγκαταλείφθηκαν οι αρχές και τα ιδανικά πάνω στα οποία στηρίχτηκε ο αγώνας της Κύπρου. Αν μιλούσαμε τότε με τον ψευδο-ρεαλισμό που μιλούμε σήμερα, με ποια λογική, σχεδόν άοπλοι, να τα βάζαμε με μια ολόκληρη βρετανική αυτοκρατορία; Θα εθεωρείτο εντελώς παράλογο.

 

Επομένως, ο αγώνας ο καλός, πάνω σε αρχές και αξίες, είναι δυνατό να ανατρέψει ακόμα και ισοζύγια αριθμών. Και βέβαια πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τα ισοζύγια αριθμών και τα εμπλεκόμενα συμφέροντα, στα οποία τόσες πολλές φορές αναφέρθηκα. Αλλά, να τα λαμβάνουμε υπόψη, για να τα αξιοποιήσουμε προς όφελος του δικού μας στόχου. Το Κυπριακό προβάλλεται ως διακοινοτική διαφορά. Η εκτροπή είναι εξόφθαλμη και άκρως επικίνδυνη.

 

Θα σας πάρω πίσω λίγα χρόνια, γιατί από τα σχετικά βρετανικά έγγραφα δημιουργούνται κάποιες απορίες που δεν τεκμηριώνονται πλήρως. Σας ρωτώ, λοιπόν, το εξής: Όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έκαμε την ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη στις 19 Ιουλίου 1974, μήπως γνωρίζετε ποιος του την έγραψε;

 

Προφανώς ο ίδιος. Συνήθιζε να γράφει ο ίδιος τις ομιλίες του. Αλλά, δεν γνωρίζω αν, σ’ αυτήν την περίπτωση, είχε εμπλοκή και οποιοσδήποτε άλλος.

Η ομιλία Μακαρίου στα Η.Ε.

 

Σε βιβλίο που εξέδωσε ο τότε υπεύθυνος στο τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, Ε. Μπαρουτσιού, αναφέρεται ότι πριν από την ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη, ο Αρχιεπίσκοπος είχε συνάντηση με την τουρκική αντιπροσωπία στα Ηνωμένα Έθνη, η οποία έγινε με οδηγίες του τότε Πρωθυπουργού Μπ. Ετζεβίτ, προς τον Τούρκο αντιπρόσωπο Ολτσάι, και ότι ο Μακάριος «χάρηκε πολύ για την πρωτοβουλία του Ολτσάι και παρακάλεσε την τουρκική αντιπροσωπία να διαβιβάσει στην τουρκική κυβέρνηση τα αισθήματα ευγνωμοσύνης και υποχρέωσής του». Στην Κύπρο, μήπως γνωρίζατε για τη συνάντηση εκείνη;

 

Γνωρίζοντας τον Μακάριο, μπορώ να το διαψεύσω. Δεν πιστεύω ότι υπήρξε οποιαδήποτε συνάντηση. Άλλωστε, δεν θα το μαρτυρούσε και κάποιος άλλος; Ήταν ψευδολογίες των Τούρκων για παραπλάνηση της διεθνούς κοινής γνώμης και των ηγεσιών πολλών χωρών. Ακόμα, για να συγκαλύψουν τους πραγματικούς λόγους που εισέβαλαν στην Κύπρο, που δεν ήταν βέβαια για να προστατέψουν τους Τουρκοκυπρίους. Άλλωστε, η τουρκική εισβολή ήταν σχεδιασμένο να ακολουθήσει το πραξικόπημα.

 

Τις μέρες εκείνες η Τουρκία υποστήριζε την αποχώρηση των Ελλήνων αξιωματικών, όπως και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και η Βρετανία, ίσως γι’ αυτό…

 

Άσχετα. Το σχέδιο ήτο ολοκληρωμένο. Πραξικόπημα, δολοφονία ή ανατροπή του Μακαρίου, εισβολή, κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Μακάριος στην επιστολή του προς Γκιζίκη ζήτησε να απομακρυνθούν οι Έλληνες αξιωματικοί που υπέσκαπταν την Κυπριακή Δημοκρατία με τις ενέργειές τους. Ζήτησε, όμως, αντ’ αυτού την αποστολή στην Κύπρο 100 άλλων Ελλήνων αξιωματικών ως εκπαιδευτών, για να βοηθήσουν στην αναδιάρθρωση των ενόπλων δυνάμεων της Κύπρου.

 

(Σημ. Φ.Α. Η σχετική αναφορά Μπαρουτσιού δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» στις 12 Ιουλίου

 

Εσείς, γιατρέ, ως στενός συνεργάτης και φίλος του Μακαρίου, πώς εξηγείτε την παρακάτω αναφορά του; Δεν γνώριζε ότι τέτοια δήλωση θα ήταν παρότρυνση προς την Τουρκία και συγχωροχάρτι για να εισβάλει στην Κύπρο; («As I have already stated, the events in Cyprus do not constitute an internal matter of the Greeks of Cyprus. The Turks of Cyprus are also affected. The coup of the Greek junta is an invasion, and from its consequences the whole people of Cyprus suffers, both Greeks and Turks…».

 

Υπήρχε ολοκληρωμένο σχέδιο, το οποίο ακολουθήθηκε. Πραξικόπημα, δολοφονία του Μακαρίου και τουρκική εισβολή και κατοχή. Δεν αλλοιώνεται, όμως, το γεγονός ότι η Τουρκία προ πολλού είχε ετοιμάσει τον αποβατικό της στόλο και ανέμενε για να εισβάλει στην Κύπρο.

 

Καταπέλτης ο Γκ. Πλάζα για τους Τούρκους

 

Εσείς θα αφήσετε κάποια παρακαταθήκη, γιατί, δυστυχώς, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δεν άφησε τίποτε χειροπιαστό, το ίδιο και ο Σπύρος Κυπριανού. Εσείς θα αφήσετε κάτι;

 

Ναι, μια σειρά συνεντεύξεων. Μέσα απ’ αυτήν την καταγραφή, δίνω τις θέσεις μου και απαντώ, με απόλυτο σεβασμό στην ιστορική Αλήθεια, σε πολλά ερωτήματα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας. Σε ό,τι αφορά τη δική μου παρακαταθήκη, αυτή είναι η όποια συμβολή μου στον αγώνα του λαού μας για Ελευθερία, απαλλαγή από τα αποικιακά και νεο-αποικιακά δεσμά, στη διατήρηση της κρατικής μας οντότητας και την απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή.

 

Δεν θα επεκταθείτε, π.χ., στο να δώσετε τις απόψεις σας ως προς το πώς είδατε τους ρόλους και συμπεριφορές των διαφόρων μεσολαβητών από τον κ. Γκάλο Πλάζα μέχρι τον σημερινό Έιντε;

 

εων, οι οποίες και σήμερα βρικολακιάζουν κάτω από την ονομασία της ΔΔΟ και υπέρ των δικαίων της Κύπρου. Ο τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ, Ου Θαντ, στήριξε αποφασιστικά την Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν μπορώ να πω τα ίδια για άλλους αξιωματούχους των Ην. Εθνών.

 

Ο «μύθος» της ΔΔΟ

 

Θα μπορέσει αυτός ο λαός να βγει από κάποιους μύθους, π.χ. τον γνωστό μύθο, ότι ο Μακάριος υπέγραψε «Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου» Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με τον Ρ. Ντενκτάς; Όταν είναι, πλέον, πέραν από αποδεδειγμένο, τόσο από βρετανικά έγγραφα όσο και από τις ανακοινώσεις του ΓΤΠ της Κυπριακής Δημοκρατίας και τα πρακτικά της συνάντησης της 12ης Φεβρουαρίου 1977, ότι δεν ήταν «Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου», αλλά κατευθυντήριες γραμμές δίχως διαχρονική δέσμευση ή υπογραφές. Πώς έφθασαν, γιατρέ, κάποιοι να τις μεταμορφώσουν σε «Συμφωνία» με κεφαλαίο στις κατευθυντήριες γραμμές;

 

Συμφωνώ μαζί σας. Όχι γιατί θέλω να υπερασπιστώ τον Μακάριο, αλλά για να πω την αλήθεια. Ο ίδιος ο Μακάριος μού είπε ότι δέχθηκε μια μορφή διαλόγου, διότι ήλπιζε ότι ή θα βρούμε λύση ή, τουλάχιστον, θα αποκαλυπτόταν η τουρκική αδιαλλαξία και, με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσε να αποκτήσει συμμαχίες για την υπόθεσή μας. Μίλησε για Διπεριφερειακή σε ό,τι αφορά τη διοίκηση και μόνο με πλήρως κατοχυρωμένα τα δικαιώματα όλων των πολιτών του ενιαίου κυπριακού κράτους, και για επιστροφή όλων στα σπίτια και τις περιουσίες τους.

 

Όταν, όμως, είδε ότι η προοπτική λύσης ήταν ανύπαρκτη, έκαμε τη γνωστή ομιλία του στις 20 Ιουλίου 1977 στην Πλατεία Ελευθερίας, λέγοντας ότι ο διακοινοτικός διάλογος διέδραμε τη χρησιμότητά του και χρησίμευε ως άλλοθι για την Τουρκία και, αν συνεχιστεί, το Κυπριακό θα παρουσιαστεί ως μια δικοινοτική διαμάχη αντί ως θέμα εισβολής και κατοχής. Αυτή ήταν η παρακαταθήκη του Μακαρίου.

Εγώ, όπως ξέρεις, διαφώνησα με τις κατευθυντήριες γραμμές. Όταν ο Μακάριος είδε ότι η Τουρκία δεν είχε καμιά ανταπόκριση, δεν δίστασε να τις καταγγείλει. Γιατί η επιμονή σ’ αυτές τώρα; Γιατί δεν παίρνουν την τελευταία του παρακαταθήκη, που λέγει ότι ο διακοινοτικός διάλογος διέδραμε τη χρησιμότητά του και συνεχίζουν τον διακοινοτικό διάλογο με συνεχείς υποχωρήσεις και με την Τουρκία να απο-ενοχοποιείται για την εισβολή και κατοχή στην Κύπρο; Η άλλη πλευρά είναι η Τουρκία και όχι οι Τουρκοκύπριοι.

 

(Σημ. Φ.Α. – Μετά από 37 χρόνια αποκαλύψαμε τη διαχρονική παραπλάνηση του λαού και φανερώσαμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στις 12 Φεβρουαρίου 1977 δεν συνήψε καμία Συμφωνία (με κεφαλαίο Σ) με τον Ραούφ Ντενκτάς και δεν έβαλαν καμία υπογραφή ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, παρά μόνο δέχθηκε ο Μακάριος 4 κατευθυντήριες γραμμές ως οδηγίες προς τους διαπραγματευτές να ξεκινήσουν τον διακοινοτικό διάλογο: «Σημερινή», 30 Οκτωβρίου 2015, «Αδήριτος ανάγκη η εξαπάτηση του λαού» σελ. 8, και «Σημερινή», 16 Οκτωβρίου 2015, «Φάντασμα οι «Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου»», σελ. 8, με φωτοαντίγραφα τηλεγραφήματος του τότε Βρετ Υπ. Αρμοστού στη Λευκωσία, που επιβεβαίωνε ότι δεν υπήρξαν υπογραφές και ήταν μόνο κατευθυντήριες οδηγίες προς τους διαπραγματευτές).

 

Καταστρατηγήθηκε η απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου του 2009

 

Πρόσφατα η ΕΔΕΚ αποφάσισε την αποκήρυξη της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, πιστεύετε ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι;

 

H ΕΔΕΚ ανέκαθεν ήταν εναντίον της Δ.Δ.Ο. όπως την ερμηνεύουν οι Τούρκοι και άλλοι. Όμως, δεν είναι θέμα ονοματολογίας, αλλά ουσίας. Ερωτώ: Συνεχίζουμε να δίνουμε την ερμηνεία που δόθηκε στην ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου τον Σεπτέμβριο του 2009; Δυστυχώς, όχι. Τώρα γίνεται λόγος για εσωτερική ιθαγένεια, για κατάλοιπο εξουσίας που θα παραμείνει στα συνιστώντα κράτη. Από τα συνιστώντα κράτη θα πηγάζει η κυριαρχία, θα έχουμε, τώρα, λένε, πολιτική πλειοψηφία εις τα δύο κρατίδια. Όλα αυτά κάνουν την όλη υπόθεση μη αποδεκτή από τον λαό, ο οποίος πράγματι κουράστηκε. Ας μην αναμένουν, όμως, κάποιοι ότι είναι εύκολο να παρασυρθεί, λόγω και των οικονομικών προβλημάτων. Όταν ερμηνευθεί πώς εννοούν τη Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία, ο λαός δεν θα τη δεχθεί.

 

Ο Κίσινγκερ και οι Άγγλοι

 

Για τον ρόλο του Χένρι Κίσινγκερ, ήθελα να σας ρωτήσω. Όταν έγραψα ένα άρθρο στη «Σημερινή» στις 3 Αυγούστου 2009, με τίτλο «Οι Άγγλοι επέβαλαν στον Κίσινγκερ τη διζωνική ομοσπονδία», μου τηλεφωνήσατε να με συγχαρείτε. Ποια η γνώμη σας για τον Κίσινγκερ, όταν τα βρετανικά έγγραφα ξεκαθαρίζουν ότι το Λονδίνο ηγείτο των γεγονότων;

 

Όντως, το Λονδίνο διαδραμάτισε αυτόν τον ρόλο. Αλλά και ο Κίσινγκερ διαδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλο στην τραγωδία της Κύπρου. Αυτός πίστευε ότι η νοτιο-ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ κινδύνευε από την ύπαρξη του Κυπριακού και γι’ αυτό έπρεπε να φύγει ο Μακάριος. Το σχέδιό του ήταν πραξικόπημα, απομάκρυνση του Μακαρίου ή δολοφονία του, εισβολή και επιβολή ενός διχοτομικού σχεδίου με ανοιχτή την πόρτα για αλεξανδρεττοποίηση του Κυπριακού από την Τουρκία.

 

Ναι, αυτό το υποστήριζε όντως (δηλαδή την απομάκρυνση του Αρχ. Μακαρίου)…

 

(Σημ. Φ.Α.: Η Βρετανία ποτέ δεν επέτρεψε ανάμειξη σε χώρες της δικής της «εμβέλειας» και η μόνη φορά που οι ΗΠΑ το αποπειράθηκαν ήταν το 1983, στην περίπτωση της Γρανάδας επί πρωθυπουργίας Λαίδης Μάργκαρετ Θάτσερ ,όταν και οι σχέσεις των δύο χωρών κτύπησαν κόκκινα επίπεδα. Με την τελευταία να εξοργίζεται από θυμό με τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν για την εισβολή στην πρώην αποικία. Αποδεσμευμένα έγγραφα εξιστορούν το παρασκήνιο με τον Ρίγκαν να απολογείται).

 

Ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης

 

Τελευταία ερώτηση, γιατρέ. Η Σοβιετική Ένωση τον Ιούλιο του 1974

 

Θα μπορούσε. Άλλωστε, αυτό έκαμε και το 1964, όταν απειλούσε η Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο. Ο ίδιος εγώ τότε πήγα στη Ρωσία ως απεσταλμένος του Μακαρίου και ζητήσαμε από τον Κρουτσόφ να παρέμβει. Και όντως παρενέβη ουσιαστικά και απετράπη η τουρκική απειλή. Το 1974, όμως, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Μη μας διαφεύγει ποιοι κυβερνούσαν στην Αθήνα και στην Κύπρο και που έγιναν συνεργοί στα σχέδια των Αγγλοαμερικανών και των Τούρκων. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα αυτό δεν απαντάται με ένα ναι ή ένα όχι. Όμως, πρέπει να πω ότι διαχρονικά, αρχικά ως Σοβιετική Ένωση και σήμερα ως Ρωσική Ομοσπονδία, η Ρωσία υποστηρίζει βάσει αρχών τα δίκαια της Κύπρου.

(Σημ. Φ.Α. Η σχετική αναφορά Μπαρουτσιού δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» στις 12 Ιουλίου 1993, σελ. 5, Μέρος β’, «Το συγκλονιστικό παρασκήνιο της εισβολής», στο πλαίσιο σειράς αναδημοσιευμένων απομνημονευμάτων του).

See more at: http://www.sigmalive.com/simerini/politics/interviews/285805/i-pragmatiki-parakatathiki-tou-makariou#sthash.CW5jMM2u.dpuf

 

Πρόβα για τον «μαύρο Δεκέμβρη»;

Ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός, σπάνιο στα ποδοσφαιρικά χρονικά, με δεσπόζον χαρακτηριστικό την αγριότητα της βίας στις συμπλοκές. Η έναρξη των επεισοδίων υπήρξε βεβαιότατα μεθοδευμένη καθόσον ήταν αναιτιολόγητη. Γράψαμε εδώ «Μαύρος Δεκέμβρης». πως «Οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας μας, έχουν την τεχνική προετοιμασία, την πολιτκή ηγεσία, το ήθος και το σθένος να ανταπεξέλθουν σε πιθανές τέτοιες και τόσο σύνθετες προκλήσεις; Ή η Ελλάδα θα βρεθεί σε τυφλή δίνη βίας, με μια ιδεοληπτική συραμμένη κυβερνητική καιροσκοπική πλειοψηφία και αντιπολίτευση διαλυμένη; Ξεζουμισμένη και εγκαταλειμμένη από τους ευρωπαίους «συμμάχους» της, απειλούμενη στο σύνολο των χερσαίων συνόρων της και στο Αιγαίο από αναθεωρητικές επιβουλές;». Στην Λεωφόρο γιατί δεν υπήρξε πρόληψη των επεισοδίων; (Β.Σ.)

Τα θλιβερά επεισόδια μέσα κι έξω από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας δεν επέτρεψαν στη διεξαγωγή του μεγάλου ντέρμπι της 11ης αγωνιστικής ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό.

Ας δούμε όμως τι προηγήθηκε μέχρι να φτάσουμε σε αυτή την αρνητική εξέλιξη.

– Περίπου στις 17:30, δηλαδή, δύο ώρες πριν το προγραμματισμένο σφύριγμα έναρξης από τον Ανδρέα Παππά, ξεκίνησαν τα «παρατράγουδα» έξω από την θύρα 13 και συγκεκριμένα επί της οδού Τσόχα. Δύο διμοιρίες των ΜΑΤ συγκρούστηκαν σώμα με σώμα με οπαδούς του Παναθηναϊκού, που σύμφωνα με πληροφορίες θέλησαν να «σπάσουν» τον αστυνομικό κλοιό για να «υποδεχτούν» το πούλμαν της αποστολής του Ολυμπιακού. Έπεσε πολύ ξύλο, τα ΜΑΤ εκτόξευσαν χειροβομβίδες κρότου λάμψης και αργότερα και χημικά, προκειμένου να απομακρυνθεί ο κόσμος.

– Λίγο πριν τις 18:00 έκανε την εμφάνισή του στο γήπεδο το διαιτητικό τρίο και ο τέταρτος ρέφερι (Κουκουλάκης). Οι αποδοκιμασίες των λιγοστών εκείνη την ώρα οπαδών προς τον Παππά και τους συνεργάτες του ήταν έντονες, χωρίς να συμβεί τίποτα περισσότερο.

<!–
–>

INTIME SPORTS

Συνεχίζεται εδώ:

 http://www.naftemporiki.gr/story/1033714/super-league-to-xroniko-tis-anabolis-tou-ntermpi