Άλλο ένα stournari story.

Οι λόγοι που οδήγησαν τον κ. Ν. Στασινόπουλο στην απόφαση της εξόδου 

http://marketnews.gr/

Οι κλειστές στρόφιγγες των τραπεζών, η υψηλή φορολογία και το υπέρογκο ενεργειακό κόστος, αποτελούν τους τρεις λόγους που οδήγησαν μία από τις πλέον παραδοσιακές βιομηχανίες της χώρας και ταυτόχρονα εισηγμένη στο Χρηματιστήριο στην απόφαση να εγκαταλείψει την Ελλάδα, τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει κάνει τις επενδύσεις σημαία.

Η αγορά είχε προϊδεαστεί για την κίνηση της Βιοχάλκο από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του πρώτου εξαμήνου, όπου στην ανακοίνωση τονιζόταν, μεταξύ άλλων, πως, «τα αποτελέσματα επηρεάστηκαν ιδιαίτερα, από το υψηλό ενεργειακό κόστος που επιβαρύνεται και με φόρους κατανάλωσης που πλήττει την διεθνή ανταγωνιστικότητα των θυγατρικών εταιρειών, από το αυξημένο χρηματοοικονομικό κόστος,  από την επιβράδυνση της ζήτησης στις οικονομίες της Ευρωζώνης και από την βαθειά ύφεση στην οποία εξακολουθεί να βρίσκεται η Ελληνική οικονομία».

Αυτό σημαίνει ότι, «τα καθαρά ενοποιημένα αποτελέσματα της περιόδου, επιβαρύνθηκαν εφ’ άπαξ κατά το ποσό € 36,3 εκατ. λόγω της αναβαλλόμενης φορολογικής ζημίας, που προέκυψε από την αύξηση  του φορολογικού συντελεστή στο 26% από  το 20% και τελικά τα καθαρά ενοποιημένα αποτελέσματα μετά από φόρους και δικαιώματα τρίτων διαμορφώθηκαν σε ζημίες € 68,5 εκατ. (ή € -0,3435  ανά μετοχή), έναντι ζημιών € 26,4  εκατ. (ή € -0,1321   ανά μετοχή), το Α’ εξάμηνο  του 2012».

Η εταιρεία αλλάζει έδρα και μετακομίζει στο Βέλγιο, ενώ ταυτόχρονα έρχονται και ανακατατάξεις στις θυγατρικές στην Ελλάδα, όπου αναμένονται συγχωνεύσεις και απορρόφηση δραστηριοτήτων, προκειμένου η χρηματοδότηση των επιχειρήσεων να μην είναι χαοτική, αλλά συγκεκριμένη, όπως αναφέρουν πηγές του Χ.Α. Ήδη, το Χ.Α. και η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς έχουν ζητήσει διευκρινήσεις γύρω από τα θέματα αυτά.

Πάντως, όπως και η Coca Cola, έτσι και η Βιοχάλκο, όπως εκτιμούν παράγοντες της αγοράς βλέπουν την πόρτα της εξόδου από τη χώρα, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τις δραστηριότητές τους. Στις αγορές του εξωτερικού, μπορούν να πετύχουν καλύτερες συνθήκες, αλλά και ευνοϊκότερους δανεισμού από το να βρίσκονται στην Ελλάδα, που οι τράπεζες παραμένουν κατ’ ουσία κλειστές, παρά την ανακεφαλαιοποίησή τους.

Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία -αλλά και με βάση τις μαρτυρίες παραγόντων της αγοράς-, η πιστωτική επέκταση στην ελληνική οικονομία (υπόλοιπο δανείων προς επιχειρήσεις και νοικοκυριά) συνεχίζει να είναι αρνητική, δηλαδή οι τράπεζες εξακολουθούν να ρουφάνε ρευστότητα από την πραγματική οικονομία.

Η έξοδος στις αγορές εισηγμένων, όπως η Ιντραλότ και τα ΕΛΠΕ έγινε με αυξημένα επιτόκια, μεταξύ 8 και 10%, ιδιαίτερα τσουχτερά, όταν το μέσω κόστος δανεισμού των ξένων εταιρειών είναι σχεδόν το μισό.

Η φορολογία του 26% εξακολουθεί να τρώει την κάθε ικμάδα κερδών που πάνε να δημιουργήσουν οι εισηγμένες εν μέσω κρίσης ή την όποια προοπτική επιστροφής στην ανάκαμψη. Πρόκειται για ζητήματα, όπως αναφέρουν πληροφορίες, που η Βιοχάλκο είχε θέσει τόσο υπ’ όψιν της κυβέρνησης, όσο και υπ’ όψιν του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, χωρίς να γίνει τίποτα.

Κορυφαίος Έλληνας επιχειρηματίας, τόνιζε στο «M» ότι, «ο χειμώνας που έρχεται φέτος θα είναι πραγματικός χειμώνας για τις Ελληνικές επιχειρήσεις και την εγχώρια βιομηχανία και μεταποίηση»…

ΧΣ

http://marketnews.gr/

» Πέντε χρόνια από την κατάρρευση της Lehman Brothers – Το κόστος και οι φόβοι «

Η εφημερίδα Die Welt υπολογίζει χονδρικά το δημοσιονομικό κόστος της κρίσης σε οκτώ τρισεκατομμύρια ευρώ. Εφαλτήριο για την εκδήλωσή της αποτέλεσε ακριβώς πέντε χρόνια πριν, στις 15 Σεπτεμβρίου του 2008, η πτώχευση της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers.
Η κατάρρευση της Lehman ήταν το αποκορύφωμα της «φούσκας» που γιγάντωσε ο ανεξέλεγκτος δανεισμός στην αμερικανική αγορά ακινήτων. Οι επιπτώσεις αυτών είναι γνωστές: η παγκόσμια οικονομία συμπαρασύρθηκε βαθμιαία σε βαθιά ύφεση, τα κράτη αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν πακέτα δισεκατομμυρίων για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας, ενώ οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρίες διασώθηκαν ενισχύθηκαν με δισεκατομμύρια από την «τσέπη» των φορολογουμένων.
Αντιδρώντας στις εξελίξεις, οι εκπρόσωποι των 20 ισχυρότερων βιομηχανικών χωρών και των αναδυόμενων οικονομιών (G20) υποσχέθηκαν τότε ότι στο εξής κανένας «παίκτης» των χρηματαγορών δεν θα αφήνεται να δρα ανεξέλεγκτα. Επιπλέον προανήγγειλαν μεταρρυθμίσεις, ώστε να αποτραπεί στο εξής η κατάρρευση μίας τράπεζας, η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει τριγμούς στην παγκόσμια οικονομία και ώστε να μην επωμίζονται οι φορολογούμενοι το κόστος της κερδοσκοπίας των τραπεζών.
Τα χρέη παραμένουν υψηλάΣήμερα, πέντε χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman, τίθεται το ερώτημα αν θα μπορούσε να επαναληφθεί κάτι ανάλογο. Οι περισσότερες απαντήσεις τείνουν μάλλον στο «ναι, αλλά». Ο Αντρέας Ντόμπρετ, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Bundesbank, προειδοποιεί ότι είναι νωρίς για να δοθεί σήμα λήξης συναγερμού. Παρόμοια άποψη έχει και το μέλος του Διευθυντηρίου της ΕΚΤ Γιοργκ Άσμουσεν. «Έχουμε κάνει σίγουρα αρκετά. Οι τράπεζες είναι σήμερα καλύτερα εφοδιασμένες με ίδια κεφάλαια» δήλωσε στη DW ο Μάρτιν Φάουστ από το School of Finance and Management της Φρανκφούρτης. Ωστόσο, σημειώνει ο γερμανός ειδικός, αν μία «συστημικά σημαντική» τράπεζα κινδυνεύσει σήμερα, θα πρέπει να πάλι να στηριχθεί με χρήματα των φορολογουμένων. Όπως προσθέτει ο Μ. Φάουστ, οι μεγάλες τράπεζες με διεθνές φάσμα συναλλαγών θα έπρεπε να έχουν υποστεί συρρίκνωση.
Ο Σβεν Γκίγκολντ, ευρωβουλευτής των Πρασίνων και επικριτής της παγκοσμιοποίησης, αναγνωρίζει μεν τις προόδους που έγιναν στην κατεύθυνση της ρύθμισης των χρηματαγορών, ωστόσο όπως επισημαίνει, ο κίνδυνος δεν έχει παρέλθει σε καμία περίπτωση. «Τα επίπεδα του χρέους παραμένουν το ίδιο υψηλά. (…) Καθόμαστε πάνω σε μία φούσκα χρέους, η οποία μπορεί ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει σε προβλήματα». Ένα ακόμη βήμα για την αποτροπή κρίσεων στην Ευρώπη έγινε προ ημερών, μετά την έγκριση του Ευρωκοινοβουλίου στα σχέδια δημιουργία μίας ενιαίας ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτείας, υπό τη «σκέπη» της ΕΚΤ, η οποία προβλέπεται να είναι «ετοιμοπόλεμη» σε ένα χρόνο από σήμερα. Μπορούσε να είχε αποτραπεί;
Στις αρχές Σεπτεμβρίου στη σύνοδο του G20 στην Αγ. Πετρούπολη είχε συνταχθεί ένα χρονοδιάγραμμα για τη λήψη και εφαρμογή μέτρων ελέγχου για τις «σκιώδεις» τράπεζες, δηλαδή τις εταιρίες διαχείρισης αμοιβαίων κεφαλαίων και άλλα οικονομικά ινστιτούτα που δεν εμπίπτουν στο πλαίσιο του τραπεζικού ελέγχου.
Είναι σαφές ότι μένουν ακόμη πολλά να γίνουν στο «εργοτάξιο» των χρηματαγορών. Ωστόσο, φαίνεται ότι σε περίπτωση νέας επείγουσας κατάστασης θα υπάρχει ένα στοιχειώδες σχέδιο δράσης, σε αντίθεση με την 16 Σεπτεμβρίου, μία μέρα μετά την κατάρρευση της Lehman, όταν επικρατούσε πλήρης άγνοια για το «δέον γενέσθαι». Το ερώτημα, αν έπρεπε να είχαν γίνει ενέργειες, ώστε να αποτραπεί η χρεοκοπία της Lehman και να μην παρασυρθεί η παγκόσμια οικονομία στη δίνη της κρίσης, παραμένει μέχρι ακόμη αναπάντητο. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι εκείνες τις κρίσιμες μέρες του 2008 υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ ήταν ο Χένρι Πόλσον, πρώην επικεφαλής της επενδυτικής τράπεζας Goldman Sachs. Επικεφαλής της Lehman Brothers την ημέρα της κατάρρευσής της ήταν ο άσπονδος εχθρός του Πόλσον, Ρίτσαρντ Φαλντ.
Πηγή: Deutsche Welle

Κέρδος   16/9/2013 9:57

» Το Recovery των… πλουσίων «

Η εκτόξευση της εισοδηματικής ανισότητας στις ΗΠΑ εν μέσω μιας επώδυνης οικονομικής ανάκαμψης είναι αδικαιολόγητη και δηλητηριάζει την αμερικανική κοινωνία, υποστηρίζει ο Π. Κρούγκμαν σε άρθρο του στους New York Times.

Ο νομπελίστας οικονομολόγος επικαλείται πανεπιστημιακή έρευνα που καταδεικνύει ότι ενώ η πλειονότητα των Αμερικανών πολιτών βιώνει ακόμα τις επιπτώσεις της κρίσης το πλουσιότερο 1% έχει ανακτήσει το χαμένο εισόδημα και αυξάνει τα κέρδη του.

«Βασικά, ενώ η μεγάλη πλειονότητα των Αμερικανών συνεχίζει να ζει σε μια οικονομία σε κρίση, οι πλούσιοι έχουν ανακτήσει όλες τις απώλειές τους και προχωρούν ακάθεκτοι», υπογραμμίζει.

Η έρευνα βασίζεται στην ανάλυση φορολογικών δηλώσεων την τελευταία δεκαετία και δείχνει ότι ενώ τα ανώτατα εισοδήματα δέχθηκαν πλήγμα κατά την κρίση του 2008 κατάφεραν να καλύψουν γρήγορα τις απώλειες.

Το 95% των κερδών από την οικονομική ανάκαμψη μετά το 2009 κατευθύνθηκε στο πλουσιότερο 1%. Και πάνω από το 60% των κερδών πήγε στις τσέπες του 0,1%, πολιτών με ετήσιο εισόδημα πάνω από 1,9 εκατ. δολάρια.

Σύμφωνα με τον Π. Κρούγκμαν, η συγκέντρωση του πλούτου σε ένα τόσο μικρό κομμάτι της κοινωνίας είναι αδικαιολόγητη γιατί δεν συνδέεται άμεσα με μεγαλύτερη συνεισφορά στην οικονομία και δεν βασίζεται σε διαφορές στο μορφωτικό επίπεδο.

Όπως επισημαίνει, μόνο μια μικρή μερίδα των αποφοίτων πανεπιστημίου καταφέρνει να εισέλθει στον κλειστό κύκλο του 1%, ενώ πολλοί είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι:

«Τα στοιχεία αυτά θα έπρεπε να καταρρίψουν επιτέλους (αν και μάλλον δεν θα το επιτύχουν) τους ισχυρισμούς ότι η αυξανόμενη ανισότητα έχει να κάνει με την καλύτερη πορεία όσων έχουν καλές σπουδές σε σχέση με αυτούς που έχουν λιγότερη εκπαίδευση. Μόνο μια μικρή μερίδα των αποφοίτων καταφέρνει να μπει στον εκλεκτό κύκλο του 1%. Εν τω μεταξύ, πολλοί, ίσως οι περισσότεροι νέοι με καλές σπουδές, αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες. Έχουν πάρει τα πτυχία τους, συχνά αφού έχουν χρεωθεί μέχρι τον λαιμό με δάνεια, αλλά παραμένουν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι, ενώ πολλοί κάνουν δουλειές που δεν έχουν σχέση με τις σπουδές τους. Ο απόφοιτος πανεπιστημίου που σερβίρει καπουτσίνο στα Starbucks είναι κλισέ, αλλά αντανακλά μια πραγματικότητα».

Όσον αφορά το επιχείρημα πως οι υψηλές απολαβές της  κορυφής της εισοδηματικής πυραμίδας δικαιολογούνται από την ισχυρή της παραγωγικότητα, ο Π. Κρούγκμαν αναφέρει ότι οι περισσότεροι των πολύ υψηλών εισοδημάτων προέρχονται από τον χρηματοοικονομικό τομέα, τον οποίο αναγκάστηκαν να διασώσουν το 2008 οι Αμερικανοί φορολογούμενοι.

Ο Π. Κρούγκμαν υποστηρίζει πως η συγκέντρωση του πλούτου στην κορυφή της εισοδηματικής πυραμίδας υπονομεύει όλες τις αξίες που έχουν καθορίσει τις ΗΠΑ.

«Χρόνο με τον χρόνο, απομακρυνόμαστε από τα ιδεώδη μας. Τα κληροδοτημένα προνόμια αντικαθιστούν την ισότητα ευκαιριών. Η δύναμη του χρήματος αντικαθιστά την αποτελεσματική μας Δημοκρατία», προειδοποιεί.

Ο ίδιος αναγνωρίζει πως μια κοινωνική και οικονομική μεταρρύθμιση όπως το New Deal μοιάζει πολιτικά ανέφικτη, αλλά θεωρεί πως δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια για τη λήψη μέτρων που θα περιορίσουν κάπως τις ανισότητες.

«Οπότε τι μπορεί να γίνει; Για την ώρα, μια μεταρρύθμιση σαν και αυτή που δρομολογήθηκε υπό το Νew Deal -μια μεταρρύθμιση που δημιούργησε μια κοινωνία της μεσαίας τάξης, όχι μόνο μέσα από κυβερνητικά προγράμματα, αλλά και με την αύξηση της διαπραγματευτικής ισχύος των εργατών- φαίνεται πολιτικά ανέφικτη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μην κάνουμε μικρότερα βήματα, πρωτοβουλίες που θα καταστήσουν το παιχνίδι κάπως πιο δίκαιο» σημειώνει ο Π. Κρούγκμαν.

Αυτό που πρέπει να γίνει, υπογραμμίζει, είναι να φορολογηθούν, έστω και λίγο, όσοι γίνονται ολοένα και πιο πλούσιοι, ώστε να αυξηθούν οι ευκαιρίες για τα παιδιά των λιγότερο ευνοημένων.

http://www.euro2day.gr/

» Tο ψέμα δεν γεννάει κοινωνική δυναμική «

» ……

Χ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Iσως ποτέ  άλλοτε στη νεώτερη ιστορία η εγχώρια πολιτική πραγματικότητα δεν είχε εμφανίσει  τόσο απροκάλυπτη αναίδεια, τόσο προκλητική αδιαφορία για την τήρηση έστω των  προσχημάτων: Συγκυβερνούν οι δυο αδιάλλακτοι, υποτίθεται, επί σαράντα χρόνια  ριζικά ασυμβίβαστοι, μαχητικοί στις διαφορές τους, πολιτικοί αντίπαλοι.  Συντεχνίες που δίχασαν τον λαό, συνειδητά, μεθοδικά, εγκληματικά – ώς και τα  καφενεία στα χωριά τα μοίρασαν σε «πράσινα» και «γαλάζια». Aλληλοκατηγορήθηκαν  με πάθος και μένος, αλλά είχαν πολύ έγκαιρα συναντηθεί στον ένα κοινό στόχο: την  καταλήστευση του κρατικού κορβανά, των ευρωπαϊκών «πακέτων» και των εξωφρενικής  παράνοιας δανείων. Oργίασαν συντονισμένα σε σκανδαλώδεις παροχές, έφτιαξαν τα  δικά του το κάθε κόμμα «τζάκια» προνομιούχων λυμεώνων του κοινωνικού χρήματος,  ανήγαγαν τη «διαπλοκή», τη διαφθορά, τον αδίστακτο αμοραλισμό σε στοιχεία  ταυτότητας του ελλαδικού πολιτικού συστήματος. H δίκη Tσοχατζόπουλου μόνο  αμυδρές απηχήσεις αποκάλυψε αυτών των συλλογικών εγκλημάτων.

Ποτέ άλλοτε  στην ιστορία του ελλαδικού κρατιδίου δεν εισέρρευσαν σε αυτό τέτοιοι πακτωλοί  χαρισμένου ή δάνειου χρήματος, και ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί δεν καταλήστεψαν σε  τέτοια έκταση δημόσιο χρήμα. Eίμαστε η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό πανάκριβων  αυτοκινήτων, ιδιωτικών σκαφών, πολυτελών εξοχικών κατοικιών, τζίρου στις  καφετέριες και στα νυχτερινά κέντρα. Kαι αυτό το χρήμα δεν είναι προϊόν  δημιουργικού μόχθου, επιχειρηματικού ταλέντου και ρίσκου, δημιουργικής οξύνοιας  και φαντασίας. Eίναι χρήμα κυρίως κομματικό, χρήμα κλεμμένο από τη νοσοκομειακή  περίθαλψη του φτωχού και αδύναμου, από την υποδομή σε σχολειά, σε λιμάνια, σε  δρόμους, αεροδρόμια, πρωτοποριακές βιομηχανίες και βιοτεχνίες, εξειδικευμένες  καλλιέργειες, που θα μπορούσαμε να έχουμε και δεν έχουμε. Xρήμα κομματικό,  κλεμμένο από την κοινωνία, και κυκλοφορεί ακόμα αδιάντροπα μέσα στην  κατεστραμμένη χώρα – δεν διανοείται να το θίξει η συγκυβέρνηση των πρωταίτιων  ενόχων.

Aκουσε ποτέ  κανείς την «Aριστερά» να μιλάει γι’ αυτό το κομματικό χρήμα, το κλεμμένο από το  κοινωνικό κράτος για χάρη του πελατειακού κράτους, δηλαδή της ψηφοθηρίας των  εξουσιαστών; Aκουσε ποτέ κανείς την «Aριστερά» να διαμαρτύρεται για την  αναξιοκρατία στον δημόσιο τομέα, για την εξωφρενική μισθολογική ανισότητα  ανάμεσα σε κάποιους «ευγενείς» οργανισμούς του Δημοσίου και στην «πλεμπάγια» των  κυρίως κοινωνικών λειτουργών; Aριστερά στο ελλαδικό κράτος δεν σημαίνει  κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, διεκδίκηση ποιότητας της ζωής, σχέσεις  κοινωνίας της ζωής, αξιοκρατία, καταξίωση της αριστείας, θεσμική αντίσταση στον  ατομοκεντρισμό, στην απανθρωπία να επιβιώνει ο ισχυρότερος – τίποτε από αυτά.  Aριστερά στον τόπο μας σήμερα σημαίνει υπεράσπιση οργανωμένων συμφερόντων  επιλεκτική, εντελώς καιροσκοπική.

Ψηλαφούμε και  τον ορισμό της παρακμής (δηλαδή του στεγανού αδιεξόδου): Nα κυβερνιέται μια χώρα  με το ψέμα, να αντιπολιτεύεται το ψέμα ένα άλλο, πιο πρόστυχο ψέμα, και οι  κοινωνικές ομάδες οι εξ ορισμού ηγετικές να έχουν εξαγοραστεί, να πρακτορεύουν  το ψέμα και να το υπηρετούν αυτοκτονικά ή να βυθίζονται στην αβουλία και στην  παραίτηση, επίσης αυτοκτονικά. Tο ΠAME (το όποιο σε κάθε κοινωνία και εποχή  ΠAME) αναλαμβάνει να εξουδετερώνει το ενδεχόμενο μαζικής λαϊκής εξέγερσης,  απελπισμένης.

Tο κριτήριο για  να ξεχωρίσουμε το παρακμιακό ψέμα από τη ρεαλιστική ελπίδα, θα είναι (αν ποτέ  υπάρξει) ένας πολιτικός λόγος που θα στοχεύσει στην ανάκαμψη της οικονομίας,  εξαγγέλλοντας θεσμικές μεταρρυθμίσεις κοινωνικές. Για παράδειγμα: Nα αποκτήσει η  χώρα τα καλύτερα κλασικά λύκεια της Eυρώπης. Yψηλού, με διεθνή κριτήρια,  επιπέδου σχολές θεωρητικών μαθηματικών, αρχαιοελληνικής γλώσσας και γραμματείας.  Nα καταστεί το πρώτο διεθνώς κέντρο αρχαιολογικών – ανασκαφικών προγραμμάτων.  Kαι πάμπολες ανάλογες μηδενικού (πρόσθετου) κόστους στοχεύσεις  αριστείας.

Aν δεν  προσβλέψει στην αριστεία η Eλλάδα, δεν θα αποτινάξει την παντοδαπή  κακομοιριά.

Η Καθημερινή

Από Palmografos.com

» Τοποθέτηση του Δαμιανού Βασιλειάδη, μέλους του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, υπεύθυνου Γερμανίας «

Αθήνα, 16.9.2013  

Κατωτέρω δημοσιεύεται η συνέντευξη του προέδρου του κόμματος Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ (DIE LINKE), ο οποίος αναιρεί την απόφαση του κόμματος του, όπως εκφράστηκε στη γερμανική Βουλή στις 26.9.2013, για την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα και γενικά για τις υποχρεώσεις της Γερμανίας να πράξει το χρέος της απέναντι στην Ελλάδα.

Ο πρόεδρος του κόμματος όχι μόνο ασπάζεται τα επιχειρήματα της γερμανικής κυβέρνησης, αλλά επιτίθεται με δριμύτητα εναντίον των ελληνικών κυβερνήσεων, που δεν απαίτησαν από τους έχοντες και κατέχοντες, τους εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους, όπως γράφει, που κερδοσκόπησαν σε βάρος του Ελληνικού Λαού. να δώσουν πίσω τα κλεμμένα και να τιμωρηθούν.

Το ερώτημα που τίθεται και ζητά επιτακτικά την απάντησή του είναι: Τι μεσολάβησε, ώστε να αλλάξει το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ τόσο ριζικά τη στάση του τόσο στο θέμα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όσο και να έρθει σε απευθείας αντιπαράθεση μαζί του;

Ποια αναγκαιότητα το οδήγησε σε μια τέτοια πράξη, που ανατρέπει ότι έχει προηγηθεί έως τώρα;

» Νέες συγκρούσεις αστυνομίας – διαδηλωτών στην Τουρκία «

http://www.naftemporiki.gr/story/

Δακρυγόνα και κανόνια νερού επιστρατεύτηκαν για ακόμη μία φορά χθες στην Τουρκία, προκειμένου η αστυνομία να διαλύσει διαδηλώσεις ενάντια στην ισλαμοσυντηρητική κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν.

Σύμφωνα με το τηλεοπτικό δίκτυο NTV, στο Καντίκιοϊ της Κωνσταντινούπολης, συνοικία που θεωρείται προπύργιο της αντιπολίτευσης, ειδικές αστυνομικές μονάδες ανέλαβαν δράση όταν εκατοντάδες διαδηλωτές ύψωσαν οδοφράγματα στα οποία έβαλαν φωτιά.

Το πρακτορείο ειδήσεων Dogan μετέδωσε πως περίπου 10 άνθρωποι συνελήφθησαν.

Το απόγευμα είχαν πραγματοποιηθεί συναυλίες με αίτημα «δικαιοσύνη, ελευθερία και ειρήνη» στις οποίες είχαν συγκεντρωθεί πολλές χιλιάδες άνθρωποι.

Συγκρούσεις σημειώθηκαν, σύμφωνα με το Dogan, και σε μια περιφερειακή συνοικία της Άγκυρας, όπου και εκεί διαδηλωτές ύψωσαν οδοφράγματα.

Συμπλοκές έφεραν αντιμέτωπους μέχρι αργά τη νύχτα διαδηλωτές και αστυνομικούς στην Αντάκια, όπου το πλήθος τιμούσε τη μνήμη του Αχμέτ Ατακάν, ενός 22χρονου κατοίκου της πόλης που έχασε τη ζωή του στις 9 Σεπτεμβρίου στη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία.

Η οικογένεια του νέου υποστηρίζει πως σκοτώθηκε από βλήμα της αστυνομίας, πράγμα που διέψευσε ο υπουργός Εσωτερικών Μουαμέρ Γκιουλέρ.

Ο θάνατος αυτός έχει ανανεώσει τις ταραχές σε όλη την Τουρκία, τρεις μήνες μετά τις χωρίς προηγούμενο αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που συγκλόνισαν τη χώρα τον Ιούνιο.

Πηγές: ΑΜΠΕ, Γαλλικό Πρακτορείο

» Περί της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών «

Σώτη Τριανταφύλλου

Άλλη μια άσκεπτη πρόταση, άλλη μια επίδειξη ψευτοπροοδευτισμού από τα έδρανα της αριστεράς και μάλιστα από εκείνα της λογικής και μετριοπαθούς ΔΗΜΑΡ: η κ. Ρεπούση, εγχώρια εκπρόσωπος μιας παρωχημένης σχολής ιστορικών, προτείνει την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών στο σχολείο. Η στάση αυτή είναι από τη μία πλευρά δήθεν προκλητική (του τύπου épater le bourgeois) κι από την άλλη λαϊκιστική εφόσον γονείς, μαθητές και μέρος των καθηγητών επιζητούν την ελάφρυνση από τα μαθητικά βάρη.

Πρόκειται για μια τακτική που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ από τις πρώτες ημέρες της ανόδου του στην κυβέρνηση: «διευκόλυνση» του σχολείου, απαλλαγή από τα δυσνόητα μαθήματα καθώς κι από οτιδήποτε συνδεόταν –κακώς- με συντηρητισμό, ελιτισμό, εθνικισμό και προγονολατρία. Ήδη, μετά τα γεγονότα του Μαΐου 1968, οι ανθρωπιστικές επιστήμες σε όλον τον κόσμο υπέστησαν μεγάλη ήττα ακριβώς μέσα από τον υποτιθέμενο θρίαμβό τους: η γνώση εκλαϊκεύτηκε, το επίπεδο των σπουδών έπεσε ώστε να αντιστοιχεί στην κοινωνική ισοπέδωση. Το κύρος των διδασκόντων κατέρρευσε και το μάθημα έγινε «διάλογος» χωρίς ωστόσο να μπορεί, εκ των πραγμάτων, να γίνει διάλογος ανάμεσα σε κάποιον που «ξέρει» και σε κάποιον που «δεν ξέρει». Κάτι ανάλογο συνέβη στην Ελλάδα μετά το 1974 και, κυρίως, μετά το 1981. Από την αυταρχική εκπαίδευση περάσαμε, άνετα, εύθυμα και με τη συνηθισμένη μας επιπολαιότητα, στη μηδενική εκπαίδευση.

Πιθανότατα η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, των λατινικών και της ιστορίας να απαιτούν μεταρρύθμιση όπως απαιτεί μεταρρύθμιση ολόκληρο το ελληνικό σχολείο, το οποίο, εξάλλου, υπολειτουργεί. Ωστόσο, η μεταρρύθμιση δεν ισοδυναμεί με την εξασθένιση του περιεχομένου· ισοδυναμεί με τον εκσυγχρονισμό των μεθόδων διδασκαλίας και του πνεύματος που διέπει αυτή τη διδασκαλία. Θέλω να πω: πολλά παιδιά δυσκολεύονται στα μαθηματικά – μήπως πρέπει να καταργήσουμε και τα μαθηματικά; Πολλά παιδιά, ακριβώς διότι οι ενήλικες δεν παίζουν σωστά τον ρόλο τους, πιστεύουν ότι τα μαθηματικά «δεν χρειάζονται» ακριβώς όπως πιστεύουν ότι τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά είναι «νεκρές γλώσσες». Πρόκειται για ζήτημα φιλοσοφίας της εκπαίδευσης στο οποίο πρέπει να ενσωματώνεται μια διαδικασία πειθούς: τα σχολικά μαθήματα δεν χρησιμεύουν ούτε ως αυτά καθεαυτά, ούτε ως ύλη και μέσον για τις πανελλήνιες εξετάσεις – χρησιμεύουν για να μαθαίνουμε πώς να σκεφτόμαστε, πώς να οργανώνουμε τη σκέψη και τον λόγο. Τα σχολικά μαθήματα απευθύνονται σε ανθρώπους  εν εξελίξει μέσα σ’ έναν μεταβαλλόμενο κόσμο.

Η ελληνική παιδεία έχει αποτύχει οικτρά διότι έχει δημιουργήσει παράλογους πολίτες, πολίτες που δεν έχουν μάθει να σκέφτονται και να χειρίζονται τη μητρική τους γλώσσα. Οι προτάσεις για περαιτέρω εκχυδαϊσμό του σχολείου θα καταλήξουν σε βαθύτερη αμάθεια και παραλογισμό. Τα αρχαία ελληνικά δεν διδάσκονται για να μιλάμε μεταξύ μας: διδάσκονται ως σύστημα σημειωτικής και ως ιστορικό προϊόν μοναδικό στον κόσμο. Όσο για τα λατινικά, είναι, μεταξύ άλλων, η πολύτιμη βάση για να μάθει κανείς μια σειρά γλώσσες ανοίγοντας περισσότερα παράθυρα στον πολιτισμό. Εξάλλου, είναι μια υπέροχη περιπέτεια στις λέξεις και στις γλωσσικές συγκρίσεις. Μόνο ένα στείρο πνεύμα δεν το κατανοεί αυτό.

Επιπλέον, στην Ελλάδα διατηρείται η εξίσου παρωχημένη προκατάληψη και εχθρότητα ανάμεσα στις ανθρωπιστικές και τις θετικές επιστήμες, μια διαίρεση φαντασιακή: εξαιτίας της πλημμελούς μας παιδείας, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη διεπιστημονικότητα της γνώσης, καθώς τη συμπληρωματικότητά της. Στη χώρα μας, οι λεγόμενοι άνθρωποι των θετικών επιστημών περιφρονούν τους λεγόμενους «φιλολογίζοντες», οι οποίοι, με τη σειρά τους, αδυνατούν να σκεφτούν «θετικά» – εξαιρέσεις υπάρχουν, η γενική κατάσταση όμως αντιστοιχεί στα δεδομένα του 19ου αιώνα.

Η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών μπορεί να γίνει ελκυστική όπως ελκυστικά είναι, από τη φύση τους, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Ομοίως, μπορεί να γίνει ελκυστική η διδασκαλία των μαθηματικών, της φυσικής και της χημείας. Στο σχολείο χρειάζονται βασικά μαθήματα, όχι «δευτερεύοντα» που προσφέρουν απλές γνώσεις χωρίς σύστημα συλλογισμού: κυρίως, χρειάζονται τα μαθήματα εκείνα που συμβάλλουν στη δημιουργία ελλόγων όντων. Προς το παρόν, το ελληνικό σχολείο, παρά τις προσπάθειες ορισμένων διδασκόντων, τείνει στη δημιουργία αντιγράφων είτε ενός γελοίου πατρογονόπληκτου κατεστημένου (με επικίνδυνη ροπή προς δήθεν ελληνοπρεπείς συμμορίες), είτε ενός αριστερού κατεστημένου που απαξιώνει τη λεγόμενη «αστική γνώση» παραβλέποντας ολόκληρη την επιστήμη της εκπαίδευσης. Πριν από το 1974, η αριστερά υποστήριζε τη μάθηση και τον πολιτισμό, σήμερα υποστηρίζει τον αναλφαβητισμό, τις υπεραπλουστευμένες ιδέες του λούμπεν προλεταριάτου.

Έχουμε μακρά παράδοση σ’ αυτή την ανόητη διελκυστίνδα μεταξύ εθνικιστών και δήθεν «διεθνιστικής» αριστεράς, με γλαφυρό και σταθερό παράδειγμα την ίδια τη γλώσσα και το γλωσσικό ζήτημα, στο οποίο, κατά τη γνώμη μου, αμφότερες οι πλευρές είχαν και έχουν άδικο. Το διακύβευμα δεν θα έπρεπε να είναι η πολιτική αντιπαράθεση μέσω του σχολείου αλλά η αποτελεσματική αντιμετώπιση της διανοητικής ευκολίας που προωθείται ως αξία και η οποία δεν δημιουργεί πολίτες – δημιουργεί μέλη ενός όχλου.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών / http://www.protagon.gr/

διαχρονικό…

Ὑπάρχει μεγαλύτερο πολιτικό γουρούνι ἀπό τόν ΓΑΠ; ΑΣΦΑΛΩΣ! Ὁ Εὐ. Βενιζέλος!

20 Ἀπριλίου 2012 ἀπὸ τὸν/τὴν Ἥλιος

Ο Βενιζέλος απλά προκαλεί τους πολίτες. Από συνήγορος υπεράσπισης του Άκη Τσοχατζόπουλου, το 2004, παριστάνει σήμερα τον κατήγορο, κρυπτόμενος πίσω από τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης…

Γράφει ο Πύρινος Λόγιος

Ηξερε τα πάντα! Ο,τι είχε κρυφτεί ή ήταν συμφωνημένο κάτω απο τραπέζι! Κι όμως…

» «Οχι» από το Die Linke στην επιστροφή του κατοχικού δανείου «

Το θέμα επιστροφής από τη Γερμανία του αναγκαστικού κατοχικού δανείου «έκλεισε» ο Μπερντ Ρίξινγκερ, επικεφαλής του Die Linke, προκαλώντας μάλιστα έντονο εκνευρισμό στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επίκειται το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα για την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς.

Ο Μπερντ Ρίξινγκερ σε δηλώσεις του στην ηλεκτρονική έκδοση της γερμανικής εφημερίδας Der Handelsblatt, απέρριψε ως κόμμα της γερμανικής Αριστεράς ένα τέτοιο αίτημα – που έχει διατυπωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ – και απαντώντας σε σχετική ερώτηση ανέφερε: «Κοιτάζουμε μαζί στο μέλλον και όχι το παρελθόν»

Συνέδεσε μάλιστα ευθέως το ζήτημα με το θέμα του χρέους, λέγοντας ότι αυτό που χρειάζεται είναι μία εντελώς διαφορετική πολιτική διάσωσης στην Ευρώπη και συμπλήρωσε: «Αυτό δεν είναι μία διαφορά μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, αλλά μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Το μεγάλο σκάνδαλο είναι πως στην Ελλάδα πεινούν τα παιδιά, ενώ οι εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι δεν έχουν πληρώσει ούτε σεντ και ταξιδεύουν στα πολυτελή τους σκάφη, την ώρα που οι εργάτες και οι συνταξιούχοι ματώνουν».

Και ο ηγέτης του Die Linke προσέθεσε: «Προτού ματώσουν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι, πρέπει να παραδώσουν οι έλληνες κροίσοι έως και το 50% των περιουσιών τους, υπό μορφήν εισφοράς αλληλεγγύης. Αυτό μάλιστα θα πρέπει να ισχύσει και για τα όλα τα ποσά που βρίσκονται στο εξωτερικό και τα οποία θα πρέπει αμέσως να παγώσουν».

Οι δηλώσεις του, έρχονται λίγες μόλις ημέρες πριν από την προγραμματισμένη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Γερμανία, όπου έχει προσκληθεί από το Die Linke ως ομιλητής στην κεντρική προεκλογική εκδήλωση του κόμματος (19-20 Σεπτεμβρίου, λίγες μόλις ώρες πριν τις εκλογές της επόμενης Κυριακής). Και καταγράφηκαν την ώρα που ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας σε παραγωγικούς φορείς στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην 78η ΔΕΘ, αναδείκνυε το ζήτημα της επιστροφής από τη Γερμανία του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, σε βασικό εργαλείο της πολιτικής του.
…….
http://www.tanea.gr/

Σημειώσεις:

1. Όπως υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί σε κάθε ταξική κοινωνία, έτσι υπάρχουν και «έθνη που καταπιέζουν και έθνη που καταπιέζονται» ( Λένιν ). Το θυμάται ο ΣΥΡΙΖΑ αφού το «ξέχασε» ο σ. Ρίξινγκερ;
2. Οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις δεν αφορούν στο ελληνικό δημοσιονομικό χρέος αλλά σε ληστρικό κατοχικό χιτλερικό-ναζιστικό χρέος της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και δεν συμψηφίζεται με άλλες ελληνογερμανικές δοσοληψίες. Είναι αυτοτελής, μονομερής, πολεμική οφειλή του Γ’ Ράιχ. ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ!

Ν.Κ.

» Λίβανος, Συρία και Κύπρος: Από το 1983 στο 2013 «

Του  ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Ο  διαφαινόμενος ρόλος της Κύπρου ως καταφύγιο αλλά ταυτόχρονα και ως παροχέας  διευκολύνσεων αναφορικά με την κρίση στη Συρία, είτε εκδηλωθεί αμερικανική  επίθεση εναντίον του καθεστώτος Άσσαντ είτε όχι, παραπέμπει άμεσα σε  μια σχετικά  ανάλογη κατάσταση πριν ακριβώς μια τριακονταετία – το 1983.